Υπάρχει κατηγορία γονέων που τα απωθημένα τους τα πυροβολούν στα παιδιά , κάτι σαν σάκο του μποξ. Η αντίληψη των περισσοτέρων γονέων είναι να κάνουν τα παιδιά τους σαν τους ίδιους αντί να τα αναθρέψουν καλύτερα από αυτούς ή κατ' εικόνα του Θεού. Στην διαπαιδαγώγηση δυστυχώς η κοινωνική διαμόρφωση και η κοσμική αντίληψη παίζουν καθοριστικό ρόλο ενώ δεν θα έπρεπε.

Ακους γονείς να λένε οτι θέλουν να περάσουν τα παιδιά τους και να γευτούν την ζωή οπως και εκείνοι, υπάρχουν όμως δύο ερωτήματα: Τα παιδιά τα ρωτήσατε; το να γευτείς την ζωή ποια μορφή ποσοτικοποίησης και ουσίας έχει η λέξη ; Αν μας πει το παιδί οτι θέλει να αγωνιστεί πνευματικά ή για παράδειγμα να νηστέψει να προσευχηθεί η να πάει εκκλησία καποιοι το κοροιδεύουν αλλά αν μας πει οτι τα έσπασε στα μπουζούκια νιώθουμε υπερήφανοι. Μάλλον δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Θέλουμε παιδιά κομένα και ραμμένα στα μέτρα μας και όχι με κατα Θεου ουσία και μετά αναρωτιώμαστε γιατί ...
το παιδί έπεσε στα ναρκωτικά η σε άλλους δρόμους σκοτεινούς. Δεν είναι σωστό να βρίζουμε , να ισοπεδώνουμε την προσωπικότητα των παιδιών και πόσο μάλιστα όταν αυτό γίνεται δημόσια για να δοξάσουμε την ισχύ της γονεϊκή μας εξουσίας. Τα παιδιά έχουν την ανάγκη από την απροϋπόθετη αγάπη μας και η καθοδήγηση σε αυτά πρέπει να έχει πνευματικά θεμέλια και όχι κοσμικά αλλιώς υπάρχει κίνδυνος εσωτερικού εκτροχιασμού των παιδιών και δημιουργία πληγών που θα έχει καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα ζωή τους.

Μπορεί μάλιστα αυτή η κακή μας συμπεριφορά να φωλιάσει μέσα στα παιδιά και να μετατραπεί σε οργή που οταν μεγαλώσουν θα ξεσπάσει εναντίον μας ή άλλων ανθρώπων για αυτό χρειάζεται προσοχή διάκριση και πανω απ'ολα διπαιδαγώγηση με προσευχή. Τα λάθη μας χωρίς διόρθωση μετάνοια και ταπείνωση μπορεί να γεννήσουν μέσα στην καρδιά των παιδιών μικρούς τυράννους που αργότερα στην ζωή τους ίσως γίνουν θύτες η θύματα μιας κατάστασης ανάλογα με την προσωπικότητα τους. Δεν μπορείς να διδάξει το παιδί σου μια νουθεσία όταν δεν την έχεις κατακτήσει. Το παιδί λαμβάνει περισσότερα απο την εικόνα και την στάση μας παρά από λόγια και θεωρείες. Σε διάφορες διαμάχες με τα παιδιά μας κάνουμε το λάθος να θέτουμε σαν αίτιο αγάπης την υλική προσφορά μας προς αυτά αδιαφορώντας για τις πνευματικές νουθεσίες και αγνοώντας στο ότι “η αγάπη ου ζητεί τα εαυτής”.

Μαλώνουμε το παίδι μας ότι πέφτει σε ολίσθημα έλλειψης σεβασμού προς εμάς χωρίς όμως εμείς να το σεβόμαστε και να αδιαφορούμε να το πλησιάσουμε. Η πατρότητα δεν είναι σχέση απόστασης και διαμάχης αλλά σύγκλισης και εναγκαλισμού. Πόσες φορές όμως το πράττουμε αυτό; Αναρωτηθήκαμε ποτέ αν κάναμε κάποιο λάθος ; ρωτήσαμε το παιδί μας για αυτό ; Ναι ρωτήσαμε το παιδί αν δικές μας λάθος κινήσεις και συμπεριφορές φέρνουν το σκοτάδι στην σχέση μαζί του και όχι το φώς ; Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για την παιδαγωγική σχέση γονέων-παιδιών αναφέρει: 4527. Όταν προτρέπουμε τα παιδιά να υπακούουν στους γονείς τους, επικαλούμενοι το Δεκάλογο που λέει: «Να σέβεσαι και να τιμάς τον πατέρα σου και την μητέρα σου», μας απαντούν, Πες και την συνέχεια, ότι: «Και σεις οι γονείς μην εξοργίζετε τα παιδιά σας»…

Ούτε να απαιτούμε από τους άλλους την εφαρμογή των εντολών που τους δόθηκαν, όταν εμείς οι ίδιοι κατηγορούμαστε για τις παραλείψεις μας. Επεξεργαζόμαστε την συμπεριφορά μας προς τα παιδιά η απλά επειδή έχουμε την τεμπέλα του γονέα έχουμε και το αλάθητο ; και όταν βρίσκουμε το λάθος ; μετανοούμε; βελτιωνόμαστε ; η απλά η διαπίστωση του αρκεί για να προχωρήσουμε; Παλεύουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας να μάθουν γράμματα, να πάνε πανεπιστήμιο, να κάνουν καλό γάμο αλλά για την ψυχή τους ούτε κουβέντα. Να κάνουμε τα παιδιά μας πνευματικούς αγωνιστές και όχι κοσμικές μαριονέτες.

Ο θάνατος μπορεί να είναι κοντά και εκπτώσεις σε τέτοια θέματα καλό είναι να μην γίνονται. Καλό είναι με διάκριση να μάθουμε στα παιδιά ότι η κοσμικότητα είναι εργαλείο που χρειάζεται σωστή διαχείριση και όχι αυτοσκοπός για δοξασία. Η οδός του Κύριου μας περιμένει φωταγωγημένη να την διασχίσουμε με σύμμαχο την αγάπη Του και τις συμβουλές Του. Να μαθουμε να αντινοβολουμε φως Χριστού στα παιδιά και εκτός απο λόγια να είμαστε πράξη.

 Μην ξεχνάμε το παιδί δεν είναι δικό μας αλλά του Θεού, εμείς απλά είμαστε συνοδοιπόροι ώστε να Τον πλησιάσει.

Aπό το lock-heart