Ποιο είναι το μήνυμα των λαϊκών εξεγέρσεων στις αραβικές και βορειοαφρικανικές χώρες; Ένα και μοναδικό: οι εποχές των απολυταρχικών καθεστώτων στ’ όνομα ενός ιδιόμορφου εθνοθρησκευτικού πατριωτισμού και φανατισμού, έχουν παρέλθει. Η εξουσία δεν πηγάζει πλέον από τον Ύψιστο. Αποτελεί κοσμικό δημιούργημα το οποίο υπόκειται και σε αλλαγές και σε μεταρρυθμίσεις και σε ανατροπές και σε βελτιώσεις.

Και αιρετικός είναι πια όποιος απορρίπτει αυτή την αλήθεια και επιδιώκει με οποιονδήποτε τρόπο να αποτρέψει την κυριαρχία της. Καθεστώτα που κατά καιρούς είχαν περιβληθεί επαναστατικούς μανδύες με προσχήματα προοδευτικών δήθεν θεωριών και φιλοσοφιών, καταρρέουν κάτω από το βάρος του ψέματος που κουβαλούσαν τόσα χρόνια. Και το οποίο ψέμα δεν στάθηκε ικανό να καλύψει τις εκ βάθους αλήθειες σε αυτή τη ζωή. Με αποτέλεσμα να καταρρεύσει και να ...
καταπλακώσει τους ψεύτες και τους κίβδηλους δήθεν επαναστάτες. Αυτό που δεν υπολόγισαν καλά οι λογής -λογής σωτήρες είναι ότι όσο ψηλό και να είναι το περιτοίχισμα, όσο ακραίοι και βάρβαροι είναι ο νόμοι της απομόνωσης, οι απλοί άνθρωποι στην εποχή μας μπορούν να βλέπουν πάνω από το τοίχος, ενίοτε και μέσα από ρήγματα σε αυτό, πως είναι η ζωή χωρίς όλα αυτά τα πρέπει και τα δεν πρέπει, τα σωστά και τα λάθος, στην αυλή του άλλου, ίσως του «εχθρού».

Να βλέπουν πώς είναι η ζωή χωρίς φερετζέ, ποια γεύση έχει το απαγορευμένο, τι όψη έχει ο ακατανόμαστος, ποιοί χρωματισμοί της γλώσσας ξεχάστηκαν, ποια φάτσα έχει ο άλλος θεός. Και επιθύμησαν αυτό τον «παράδεισο». Χωρίς βέβαια να τους πει ακόμα κανείς ότι ο κάθε παράδεισος κρύβει και μια μικρή κόλαση. Αυτοί ήξεραν ώς τώρα ότι η κάθε κόλαση κρύβει πάντα την ελπίδα για ένα μικρό παράδεισο. Κανένας στρατός, καμιά ιδεολογία, καμιά θρησκεία δεν μπορεί πια να κρύψει την αυλή του γείτονα, τον παράδεισο ή την κόλαση του γείτονα. Και αυτή ήταν η κινητήρια δύναμη της λαϊκής οργής που σάρωσε και σύμβολα και παρασύμβολα και ηγέτες και ηγετίσκους. Πήρε αυτό το μήνυμα άραγε η Τουρκία; Είναι αμφίβολο. Αντίθετα.

Προσπαθεί να εμφανιστεί σε αυτούς τους ανθρώπους ως «η μόνη σωτηρία», όπου δήθεν ο ισλαμισμός συνυπάρχει με τη δημοκρατία και την πρόοδο. Την ίδια ακριβώς στιγμή που ο εκφραστής της «σύγχρονης» τουρκικής σκέψης, ο Ταγίπ Ερντογάν, δεν μπορεί να ανεχθεί ελευθερία του Τύπου πέρα από εκείνη που του επιτρέπει να έχει πάντα το απάνω χέρι και μια δαμόκλεια σπάθη. Την ίδια στιγμή που δεν μπορεί να ανεχθεί ένα πανό σε μια ειρηνική διαδήλωση Τ/Κ. Η Τουρκία θεωρεί ότι τώρα είναι η στιγμή να καλύψει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το κενό που δημιουργούν οι ανατρεπτικές εξελίξεις στην περιοχή. Και παίζει ταυτόχρονα το ρόλο του προασπιστή του μουσουλμανισμού και των λαϊκών ελευθεριών.

Παίζει ταυτόχρονα το ρόλο του διαμεσολαβητή με τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας και του περιφερειάρχη. Ενόψει εκλογών στις οποίες ο Ερντογάν θέλει να εξασφαλίσει το 58% των ψήφων για να λογαριαστεί όπως ο ίδιος θέλει με τους εσωτερικούς αντιπάλους του και με τους εξωτερικούς άσπονδους φίλους του. Θέλει, όπως είπε ένας καλός φίλος, να μετατρέψει την Τουρκία σε χαλιφάτο, θρησκευτικό, ιδεολογικό και πολιτικό κέντρο των μουσουλμάνων. Μόνο που δεν είναι ακριβώς αυτό που έχουν κατά νου όσοι γεμίζουν τις πλατείες με την παρουσία τους και τις φωνές τους και ξεπλένουν την ντροπή με το αίμα τους.

 Προσοχή λοιπόν όχι μόνο στις αραβικές πλατείες αλλά και στην πλατεία Ινονού στην κατεχόμενη Λευκωσία.
philenews.com