Ο Πρωθυπουργός μίλησε για «λύση πακέτο» σε ότι αφορά στην οικονομική κρίση και τις συνέπειές της (έλλειψη ρευστότητας, υπερβολικός δανεισμός, έλλειψη ανταγωνιστικότητας, επιτόκια θανάτου κλπ). Μια λύση όχι μόνο για την Ελλάδα, ούτε μόνον για την Ιρλανδία, αλλά ίδια τακτική και όρους για όλους.

Θεωρητικά, η λύση πακέτο είναι στη σωστή κατεύθυνση, μια και τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας είναι σαφώς μεγαλύτερα και δυσκολότερα από τη Ιρλανδίας ή και της Πορτογαλίας. Ωστόσο, αυτό στο οποίο δεν αναφέρθηκε ο ΓΑΠ είναι το ποιός είναι ο στόχος… ποιό και πού είναι το τέρμα στο οποίο πρέπει να φτάσουμε, είτε με λύση πακέτο είτε χωρίς… Θυμίζει πολύ τις εκπομπές ραδιοφώνου και τηλεόρασης, κάθε Κυριακή βράδυ και Δευτέρα…
τηλεδικεία και σχολιασμοί δικαίων και αδίκων, σχετικών και ασχέτων, παντογνωστών και «κολλημένων» φανατικών, ανθρώπων που με παρωπίδες κοιτούν μόνο μέρος της πραγματικότητας που ανοίγεται μπροστά τους και όχι όλη την αλήθεια.

 Έτσι και ο ΓΑΠ. Κολλημένος στα λάθη της κυβέρνησής του εδώ και ενάμισι χρόνο, αρνούμενος να δεχθεί ότι οι επιλογές του οδηγούν στην καταστροφή, προτιμά να κατηγορεί τους άλλους, να γυρνά γύρω από τον εαυτό του, να μιλά για την τακτική της ομάδας και τις ευθύνες των προκατόχων του και του διαιτητή (άντε και κάποιων παικτών του) και ποτέ για την αφλογιστία, την έλλειψη ταχύτητας, την ανετοιμότητα και τις ανούσιες ατομικές ενέργειες ορισμένων, μεταξύ αυτών και του ιδίου.

Διότι, όπως κάποιοι παίκτες απροκάλυπτα ομολογούν ότι δεν «παίζουν» στη συγκεκριμένη θέση και δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, έτσι και σε κάποια υπουργεία και λοιπές Δημόσιες Υπηρεσίες πολλοί είναι αυτοί που λόγω ιδεολογικών παρωπίδων (μεταξύ αυτών ευκρινώς διακρίνεται και ο ΓΑΠ) δεν ξέρουν να «παίξουν» τη θέση, δεν μπορούν να αποδώσουν ή και δε θέλουν… Το θέμα λοιπόν δεν είναι να ζητάμε λύση πακέτο, αλλά να ξέρουμε :

 1. Σε ποιο τέρμα θέλουμε να σκοράρουμε (για να αποφύγουμε και άλλα αυτογκόλ);
 2. Να έχουμε προγραμματίσει πόσα γκολ πρέπει να βάλουμε, και κυρίως
 3. Πόσες και ποιες νίκες θέλουμε να κάνουμε; Πολύ φοβούμαι ότι τίποτα από τα πιο πάνω δεν έχει γίνει ως τώρα και όλα αυτά πρέπει να προηγηθούν απαραιτήτως, προτού ξεκινήσουμε να σχεδιάζουμε το σύστημα και το ποιοι θα μπουν στην ενδεκάδα. Και τα λέω αυτά, γιατί γι άλλη μια φορά όλοι ασχολούνται με ανασχηματισμούς, με πρόωρες, με παρεμβάσεις στους Γερμανούς, με συνέδρια σοσιαλιστικής διεθνούς ή Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος, με συνεντεύξεις τροϊκανών και ξένων τραπεζιτών, με «αποδοτικότητες» υπουργών κλπ, αλλά ουδείς με το προκείμενο: πού πάμε, γιατί πάμε εκεί, ξέρουμε τι είναι το εκεί, το διαλέξαμε ή μας πάνε έτσι κι αλλιώς;

Σε ποιάν Ευρώπη βρισκόμαστε, συνυπάρχουμε, συναποφασίζουμε (που λέει ο λόγος δηλαδή γιατί το Μνημόνιο που υπέγραψε ο ΓΑΠ μας στερεί και αυτό το δικαίωμα); Ποιάν Ευρώπη προσδοκούμε; Σε ποιά θέση της Ευρώπης αυτής θέλουμε να στέκει η πατρίδα μας; Θέλουμε ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης υπό τη σκέπη των ισχυρών (ή μάλλον ας το ομολογήσουμε, της μίας και ισχυρής καγκελαρίας), ή Ευρώπη ισότιμων εθνών, πολιτισμών, εθίμων και γλωσσών, με δικαιώματα και υποχρεώσεις πολιτών και αυτεξούσιων κρατών; Η πιο συνήθεις απαντήσεις μετά από μια ήττα είναι: «ο αντίπαλος πήρε τον έλεγχο του παιχνιδιού και δυστυχώς δεν καταφέραμε να απαντήσουμε αποτελεσματικά», ή «ελέγξαμε το ρυθμό του παιχνιδιού, αλλά χάσαμε την ουσία».

 Σε κάθε περίπτωση η υπεκφυγή είναι προφανής. Και από ότι φαίνεται ο ΓΑΠ μας οδηγεί νομοτελειακά σε μια τραγική, ολοκληρωτική ήττα, μια ήττα που δε θα μας οδηγήσει στη Β ούτε καν στη Γ εθνική, αλλά στην οριστική αναστολή λειτουργίας του «μαγαζιού». Θα μας κλείσει τα βιβλία ο άτιμος…και θα μας τα κλείσει πακέτο…

 Ν. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
 Εκπαιδευτικός Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών

Από το Λόγια Σταράτα