Έπειτα από κάθε ακραία κατάσταση -οικονομική κατάρρευση, πόλεμος κλπ, υπάρχει ένας αγώνες δρόμου στον οποίο τρέχουν οι ενδιαφερόμενοι για την επόμενη μέρα του καταρρέοντος. Αγώνας που παίρνουν μέρος οι πιστωτές, οι κερδοσκόποι και οι οποίοι σφετερίζονται τις δάφνες των νικητών. Το κίνητρο είναι η ανάκαμψη και το έπαθλο η πίστωση της επόμενης μέρας.

Στην μακροοικονομία, το ερώτημα αν οι ΗΠΑ θα πρέπει να θυσιάσουν το όποιο κοινωνικό τους σύστημα, στο βωμό της μείωσης του ελλείμματος. Στην Ευρώπη, η τιμωρία που σκέπτονται ενάντια στις μικρές οικονομίες, όπως η Ελλάδα , η Πορτογαλία και η Ιρλανδία. Η διαφορά είναι ποιοτική. Η μία μπορεί και να φέρει προοπτική ενώ η άλλη απλά τιμωρεί. Ο Dominique Strauss-Kahn ήταν αυτός που πρόσεχε την οικονομική ανάπτυξη πέραν της λιτότητας και γιαυτό δεν ήταν...
 δημοφιλής στους βορειοευρωπαίους.

 Κάθε ιστορία έχει τον κακό της και στο νεοελληνικό δράμα, βασικοί πρωταγωνιστές υπηρξαν το πολιτικό σύστημα και οι διεθνείς τράπεζες. Τον Φεβρουάριο του 2010, αποκαλύφθηκε ότι η Goldman Sachs είχε συμπράξει στη μαγειρική των Ελληνικών στατιστικών, με σκοπό να κρυφθεί το ελληνικό χρέος, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο είδος ανταλλαγής νομισμάτων που στην πραγματικότητα ήταν επιπλέον δανεισμός. ήταν πραγματικά ένα συγκεκαλυμμένο δανείου.

Στον απόηχο της οικονομικής κρίσης, το δημόσιο χρέος στην Ελλάδα είναι μή βιώσιμο και μόνο η βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μας κρατάνε ζωντανούς. Οι τραπεζίτες θέλουν την Ελλάδα να μαραζώνει στις φυλακές του οφειλέτη. Μείωση μισθών, μείωση κοινωνικών παροχών, αύξηση των φόρων κλπ. προκειμένου να εξοφλήσει τους πιστωτές. Έτσι όμως μπαίνει κανείς σε ένα φαύλο κύκλο και τελικά δεν θα ανακτήσει ποτέ τη δυνατότητα αποπληρωμής των ομολογιούχων της.

 Είναι καιρός να δούμε την ευθύνη του καθενώς ξεχωριστά και σήμερα θα αναφερθώ στις διεθνείς τράπεζες. Πρώτον, έχουμε την περίπτωση της συνενοχής της Goldman. Δεύτερον, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι αντίθετη με μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, επειδή οι μεγάλες τράπεζες θα έχουν απώλειες. Μια τρίτη ανησυχία οι συμφωνίες ανταλλαγής κινδύνων αθέτησης (CDS). Είναι τα ίδια τοξικά ομόλογα που εμπλέκονται στη διεθνή κρίση του 2008 & 2009. Μη μπερδεύεστε. Δεν είναι σαν τις ασφάλειες ζωής.

 Σε αντίθεση με αυτές, οι εκδότες των swaps συνήθως δεν διαθέτουν επαρκή αποθέματα για πιθανές ζημίες. Έτσι τα CDS έχουν καταστεί το αγαπημένο παιδί των hedge funds. Το παιχνίδι είναι πολύ μεγάλο. Έκθεση της Wall Street Journal αναφέρει ότι ακόμη και μία μερική αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους θα μπορούσε να προκαλέσει πληρωμές των credit default swaps. Και πιθανότατα δεν έχουν τα χρήματα για κάτι τέτοιο. Από την άποψη της ΕΚΤ, η πολυπλοκότητα των χρηματοπιστωτικών αγορών έχει γίνει τέτοια, που οποιαδήποτε μορφή αναδιάρθρωσης του Ελληνικού χρέους θα μπορούσε να σκορπίσει τον πανικό στις αγορές.

Η καλύτερη λύση είναι να κάνει τους Έλληνες μόνο να υποφέρουν. Είναι σαφές ότι δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε τα χρέη μας. Το πρακτικό ερώτημα είναι κατά πόσον μια προσαρμογή θα ενοχλήσει την παγκόσμια οικονομία. Αντέχει αυτή ένα δεύτερο 2008; Η ιστορία διδάσκει: Όταν οι αμερικανικές τράπεζες αντιμετώπισαν το ίδιο πρόβλημα στη δεκαετία του βρέθηκαν στο μεγάλο πρόβλημα στη δεκαετία του 1980, επειδή '80, (ο τρίτος κόσμος δεν μπορούσε να αποπληρώσει τα δάνειά του), ο Nicholas Brady, είχε ένα ευφυές σχέδιο.

Η αποπληρωμή θα επεκτείνονταν και οι πιστωτές θα λάμβαναν μέρος του ομολόγου με κόστος των τραπεζών. Τότε όμως δεν υπήρχαν τα CDS...; Όσο περισσότερα μαθαίνουμε για τα CDS, τόσο περισσότερο δικαιώνονται αυτοί που ισχυρίζονται ότι η τελευταία χρήσιμη τραπεζική εφεύρεση ήταν τα ΑΤΜ. Είναι ένας νομισματικός και οικονομικός πόλεμος . Αλλά είναι πιο σημαντικό να δούμε τις πραγματικές δυνατότητες της οικονομίας μας και μέσα από αυτές να πορευθούμε.

Από το Nikos' Letter