Στην ολομέλεια της βουλής μίλησε την Πέμπτη 26 Μαΐου ο βουλευτής Θεσπρωτίας κ. Χρήστος Κατσούρας. Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια συζήτησης και λήψης απόφασης για τη σύσταση επιτροπής «για το εθνικό θέμα του δημόσιου χρέους».
Αναλυτικά η ομιλία του κ. Κατσούρα:....
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, Σε αυτή τη συζήτηση για το δημόσιο χρέος της χώρας, θα μπορούσε κανείς να κάνει μια ιστορική αναδρομή από την πρώτη περίοδο της ανεξαρτησίας, την Οθωνική και Τρικουπική περίοδο, ως στις μέρες μας. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το κύριο σήμερα. Θα μπορούσε επίσης κανείς να καταλογίσει πολιτικές ευθύνες, αρκετοί εδώ μέσα το έκαναν, αλλά είναι προφανές ότι κύρια αυτές οι ευθύνες, αν και όχι αποκλειστικά, γιατί η έννοια της πολιτικής υπερβαίνει τις σχηματοποιημένες εξουσίες, βαραίνουν τα δυο κυβερνητικά Κόμματα.

 Θα μπορούσε τέλος κανείς να σταθεί, στον επιμερισμό αυτών των ευθυνών στα δυο μεγάλα Κόμματα και να ανοίξει ένας διάλογος και μια μάχη. Μόνο που οι μονομάχοι θα έμοιαζαν με αυτόχειρες. Αν πράγματι έχουμε καταλάβει γιατί και πως δημιουργήθηκε το δημόσιο χρέος στη χώρα, τότε το επόμενο βήμα, κατά τη γνώμη, μου θα έπρεπε να ήταν να μετακυλήσουμε τον διάλογο στην έννοια του πολιτικού χρέους σήμερα. Ένα χρέος που μας επιβάλλει να πούμε την αλήθεια, όπως τη βιώνουμε είτε ως ατομικά είτε ως συλλογικά υποκείμενα. Κύριες και κύριοι συνάδελφοι, η αναγκαστική προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης πέρυσι - και το λέω και το έχω ξαναπεί - κύρωσε με τον πιο επίσημο τρόπο την χρεωκοπία του πολιτικού μεταπολιτευτικού μοντέλου, και ταυτόχρονα σηματοδότησε το τέλος του. Ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο, μακρά και επώδυνη.

Οι επιμέρους προσωπικές στρατηγικές δεν αφορούν μάλλον κανέναν. Οι ομαδικές δυναμικές όμως, είναι εθνική αναγκαιότητα να συστοιχηθούν και να συγκροτήσουν μια δύναμη ελπίδας. Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι όλες οι διαφορές που εκφραζόταν για δεκαετίες από τους πολιτικούς σχηματισμούς ήταν διαφορές αρχών. Πράγματι πολλές από αυτές ήταν προσχηματικές. Δεν πιστεύω όμως από την άλλη πλευρά ότι όλα τα κόμματα είναι ίδια. Έχουμε ανάγκη όμως την πολυφωνία, τις διαφορές μας, ως ζωογόνο στοιχείο του διαλόγου και της δημοκρατίας. Είναι όμως κάποιες στιγμές στην ιστορία, που οφείλουμε να υπερβούμε τους εαυτούς μας.

Η σύγκλιση και η επίπονη προσπάθεια γι’ αυτή, η πραγματική προσπάθεια, όχι αυτό που περιφέρεται ως εικόνα, ως επικοινωνία, από κανάλι σε κανάλι, μια συζήτηση αρχηγών μισής ώρας που προσβάλει τον έλληνα πολίτη που νιώθει να τον ειρωνεύονται, η σύγκλιση λοιπόν είναι ο μόνος δρόμος , όχι για να σωθούν τα Κόμματα, αυτό δεν το ξέρουμε σήμερα, αλλά για να αποκτήσει ισχύ, δύναμη, η πολιτική εξουσία του τόπου, για να πάμε ως χώρα, ως έθνος παραπέρα. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το τέλος είναι εδώ, αλλά και το καινούριο επίσης. «Κάθε γέννηση, γεννιέται δίδυμη με τον εχθρό της. Για πολύ καιρό επικρατεί και πολεμά να αποτρέψει», έλεγε πριν κάποια χρόνια ένας μεγάλος Έλληνας, γιατρός και πεζογράφος, ο Γιώργος Χειμωνάς.

Αλλά πιστέψτε με, το ξέρετε εσείς οι πιο έμπειροι νομίζω από μένα καλύτερα, το καινούριο δεν ηττάται. Ας είμαστε τουλάχιστον φιλικοί απέναντί του. Εμείς ας κάνουμε το δικό μας χρέος, το εθνικό χρέος, το πατριωτικό χρέος, πέρα από λαϊκισμούς και φόβους. Σας ευχαριστώ.