Καπελωμένο το "αδέσμευτο" κίνημα των αγανακτισμένων, που αντιλαμβάνονται πόσο...
 καπελωμένοι είναι, όσο αντιλήφθηκαν στις τόσες φορές που πήγαν και ψήφισαν πόσο καπελωμένη ήταν η ψήφος τους. Αφού το κεντρικό καπέλωμα, είναι το ότι με την ψήφο, αλλά και με την αποχή, επικροτούσαν αναγκαστικά την μέθοδο διαχείρησης της εξουσίας μέσω του κοινοβουλευτισμού.

Κάθησα λοιπόν για ένα ολόκληρο μήνα και σιωπηλός παρατηρούσα γύρω μου, τις σπασμωδικές κινήσεις ενός κόσμου που πεθαίνει. Ενός κόσμου που καταρέει. Όχι επειδή πεθαίνει η οικονομία του, ούτε επειδή στέρεψε η δεξαμενή των αρχών και των αξιών στις οποίες κατά καιρούς πίστεψε, αλλά επειδή δεν έχει πλέον όρεξη για ζωή.

"Θα τους κουράσουμε τους λαούς" λένε τα Πρωτόκολλα. "Θα τους απελπίσουμε".
Λυπάμαι αλλά δεν υπάρχει θεραπεία που μπορεί να έρθει με τις μεθόδους του παγκόσμιου κατεστημένου. Εκλογές, δημοψηφίσματα, διαδηλώσεις, καταλήψεις διαμαρτυρίες, όλα πολιτισμένα και ειρηνικά και δημοκρατικά.

Σα να μας λένε, μαζευτείτε γκοίμ, κάντε μία διαμαρτυρία ακόμη, πιστεύοντας ότι θα εκτονωθείτε και φύγετε μετά ακόμη πιο απελπισμένοι, αφού τίποτε δεν πετύχατε. Πώς θα ήταν άλλωστε δυνατόν να επιτευχθεί οτιδήποτε, αφού και οι διαμαρτυρίες στημένες είναι.

Απλά ξέπεσε και η μόδα των συνδικαλιστάδων και ανακαλύφθηκε υπερσυνδικαλιστής που λέγεται facebook, στο οποίο παρεπιπτόντως, δεν έχω σελίδα και μην παραμυθιάζονται μερικοί μερικοί. Έπεσε στην αντίληψή μου, κάποια κοπελίτσα, που ρωτούσε σε κάποιο λαμόγιο που είχε σελίδα στο facebook με το όνομά μου, που νόμιζε ότι απευθύνεται σε μένα και με ρωτούσε τι να κάνει για κάποιο της πρόβλημα.

Έκανα, λοιπόν, ένα υπερδεκαετή αγώνα, για να πω στον κόσμο αυτά που "βλέπω".
 Επειδή μάλιστα τα γραπτά μένουν, έγραψα δεκάδες βιβλία, τα οποία σε εξευτελιστικές τιμές πουλήθηκαν κατά χιλιάδες και πολλοί άρχισαν να "βλέπουν" κι αυτοί. Είδαν το πρόβλημα, δεν έβλεπαν όμως τη λύση, γιατί η λύση δεν είναι ορατή και γιατί δεν μπορεί να υπάρξει μέσα από τη βρωμιά και τη σαπίλα του κόσμου τούτου.

Στην υπερδεκαετή μου αυτή πορεία, δεκάδες εμπόδια, μικρά και μεγάλα, μπήκανε στο δρόμο μου, με σκοπό να μην μάθει ο κόσμος την αλήθεια. Όλα υπερκεράσθηκαν. Απίθανοι τύποι, ασυνείδητοι, πουλημένοι, αεριτζήδες, πότε με κουστούμια, πότε με ράσα, πότε με χιτώνες και βαμένα μαλιά, χρησιμοποιήθηκαν έξυπνα και αθόρυβα για να με διαβάλουν ή να με σταματήσουν.

Απέτυχαν όλοι, αφού ότι είχα να κάνω το έκανα και ότι είχαν να πω, σχεδόν το είπα.

Σε τρεις περίπου εβδομάδες θα κυκλοφορήσει η προτελευταία τριλογία του ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ, υπό τον γενικό τίτλο ΤΑ ΟΚΤΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΠΤΑ.

Σας προειδοποιώ. Διαβάστε την τριλογία αυτή με δική σας ευθύνη (READ AT YOUR OWN RISK) Αισθάνομαι σαν τους παλιούς ταξιθέτες στα θέατρα, που έδιναν το πρόγραμμα της παράστασης στους θεατές. Εγώ απλά σας λέω εδώ και τόσα χρόνια το τι θα γίνει.

Μετά το τέλος του 2011, που θα έχω ολοκληρώσει αυτά που ήθελα να γράψω, άσχετα με το αν κάνω εκπομπές ή όχι, όλοι σας απλά θα συνεχίσετε να είστε θεατές των γεγονότων που θα τρέχουν. Απλά σας έχω δώσει το πρόγραμμα της παράστασης στο θέατρο σκιών του Πλάτωνα και θα ξέρετε τι να περιμένετε.

Ελπίζω ο Θεός να μας αξιώσει να ζήσουμε την ικανοποίηση της θείας κάθαρσης, που δεν θα έρθει ούτε με εκλογές, ούτε με τεχνοκράτες. Για αυτό έχουν πεισθεί πλέον οι πάντες. Δεν θα έρθει ούτε με τον παγκόσμιο βασιλιά.

Θα έρθει, όπως παλιά, το ρεύμα του ουρανού, που θα βουλώσει τα στόματά τους και θα σιγήσει την προπαγάνδα και τη βρώμα του μυαλού τους.

Ότι είχα να πω το είπα. Δεν με σταματήσατε λαμόγια.

Τώρα δεν με νοιάζει τίποτε, αφού τίποτε δεν εξαρτάται από κανέναν από εμάς. Δεν με ενδιαφέρει και η γνώμη κανενός, αφού τίποτε δεν ζητώ από κανέναν.

Για εκείνους βέβαια που είναι πολύ δυναμικοί τύποι και θέλουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, υπάρχουν πάντοτε οι ειρηνικές συγκεντρώσεις εκδήλωσης της αγανάκτησης του λαού, δήλωση της υποτιθέμενης ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ του, που την ονειρεύεται μέσα στον ύπνο του, που συνεχίζεται εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Καλά ξυπνητούρια!!!

 Θα έρθει ώρα, που θα γίνει η συγκέντρωση των 144.000 και σας διαβεβαιώ, ότι δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου ειρηνική.

Μετά τιμής Λιακόπουλος Δημοσθένης