Τον Μάιο του 2011, ένα χρόνο μετά, η κυβέρνηση ζήτησε τη ‘συναίνεση’ των πολιτικών κομμάτων για τη λήψη νέων δυσβάσταχτων μέτρων, για την υπογραφή ενός δεύτερου μνημονίου ακόμη σκληρότερου από το πρώτο. Όμως, κανείς δεν μας είπε τί έφταιξε και τα μέτρα του πρώτου μνημονίου δεν...
 απέδωσαν. Ποιος φταίει για αυτή την αναποτελεσματικότητα;

Τα μέτρα μπορεί να μην απέδωσαν, όμως οι τσέπες μας άδειασαν, οι μισθοί μας μειώθηκαν, η αγοραστική μας δύναμη εξανεμίστηκε και η εύρεση εργασίας μοιάζει με όνειρο θερινής νυκτός. Τι απέγιναν τα χρήματα του μνημονίου; Οι περίφημες πρώτες και δεύτερες και τρίτες δόσεις; Κάθε τόσο ακούγαμε εκβιαστικά διλήμματα με αποκορύφωμα εκείνο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών.

 Τελικά τί πήγε στραβά; Το Υπουργείο Οικονομικών δεν μπήκε στο κόπο να μας ενημερώσει για τον τρόπο με τον όποιο κατανεμήθηκαν οι δόσεις του μνημονίου, τις τρύπες που υποτίθεται ότι έκλεισε, ώστε σήμερα απλώς να έρχεται και να ζητά την υπογραφή ενός νέου. Και τώρα πάλι, με προτροπή του ίδιου του Υπουργού Οικονομικών μας τίθεται ένα νέο εκβιαστικό δίλημμα. Ή δεχόμαστε ένα δεύτερο μνημόνιο ή χάνουμε την πέμπτη δόση και κηρύττουμε στάση πληρωμών. Από ότι φαίνεται στις δύσκολες στιγμές, το οικονομικό επιτελείο αρέσκεται στην κινδυνολογία χωρίς κανένα ίχνος αυτοκριτικής διάθεσης.

Ο ίδιος, άλλωστε, ο κ. Παπακωνσταντίνου πριν μερικούς μήνες διατυμπάνιζε δημοσίως ότι νέα μέτρα δεν επρόκειτο να ληφθούν και ότι αν κάτι τέτοιο γινόταν, ο ίδιος θα υπέβαλε την παραίτησή του. Η κυβέρνηση οφείλει, επιτέλους, να συνειδητοποιήσει ότι ο λαός δεν είναι απλές λογιστικές μονάδες. Είμαστε πάνω από όλα υπεύθυνοι πολίτες, συνεπείς στις υποχρεώσεις μας. Ζητάμε να μάθουμε την αλήθεια. Πιστέψαμε στο ‘λεφτά υπάρχουν’ και διαψευστήκαμε. Πιστέψαμε στην ανάγκη του μνημονίου και ξεγελαστήκαμε.

 Κατηγορηθήκαμε ότι ‘μαζί τα φάγαμε’ και εξαγριωθήκαμε. Πώς είναι δυνατόν η νεολαία, που σε τελική ανάλυση είναι μακριά και απούσα από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, να είναι αναγκασμένη να επωμιστεί το βάρος των λανθασμένων πρακτικών και των ασυνεπειών των κυβερνόντων; Η κυβέρνηση φαίνεται να χάνει και τα τελευταία σημάδια αξιοπιστίας της απέναντι στον ελληνικό λαό. Λειτουργεί ως φερέφωνο των υπαλλήλων του Δ.Ν.Τ.

Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Οι πολίτες και ειδικά οι νέοι νιώθουμε έντονα τον φόβο και την ανασφάλεια για το αύριο. Η κυβέρνηση και το κράτος είναι απόντες, αδιαφορούν. Γιατί πριν ένα χρόνο μας έδιναν υποσχέσεις που με τόση ευκολία τώρα αναιρούν; Είναι ξεκάθαρο ότι πλέον δεν υπάρχει πολιτική, δεν υπάρχει προγραμματισμός, δεν υπάρχει ανάπτυξη. Το μέλλον μας υποθηκεύεται καθημερινά όλο και περισσότερο. Νιώθουμε αγανακτισμένοι. Εμείς οι νέοι δεν μπορούμε πλέον να έχουμε όνειρα, ελπίδες. Μας στερούν το δικαίωμα στο αύριο.

 Δεν γνωρίζουμε πότε και αν θα βρούμε εργασία. Οφείλουμε να βολευτούμε και να συμβιβαστούμε εργασιακά με καθεστώτα μερικής απασχόλησης, μαύρης εργασίας και με μισθούς χαμηλότερους των ανεκτών. Η μόνη εναλλακτική λύση που μας παρουσιάζεται είναι η φυγή στο εξωτερικό, προκειμένου να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Μέχρι πού θα φτάσει αυτή η αφαίμαξη; Γιατί τόσες ανακρίβειες; Γιατί τόσες αποτυχίες; Γιατί αυτή η άνευ όρων παράδοση και υποτέλεια στα κερδοσκοπικά συμφέροντα; Γιατί οι ‘έχοντες’ να έχουν τόση ασυλία;

Οι κατά συνθήκη εκπρόσωποι της προοδευτικής παράταξης στην κυβέρνηση (πολλοί δε από αυτούς διατηρούν και το δήθεν προνόμιο να αποτελούν προσωπικές-φιλικές επιλογές του πρωθυπουργού) αποδεικνύουν ότι όχι μόνο έχουν απαρνηθεί τις αρχές και τις αξίες του κινήματος και δεν διαθέτουν όραμα, αλλά αποτυγχάνουν ακόμη και ως διαχειριστές μιας δύσκολης, για τον τόπο, συγκυρίας. Η μόνη πραγματική εξουσία είναι αυτή που πηγάζει από το λαό και λειτουργεί για το λαό.

 Όταν μια κυβέρνηση αποκόπτεται από το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας, τη νεολαία, μοιραία οδηγεί τη χώρα ολόκληρη στην αποξένωση και το μαρασμό.