Δημοσιεύθηκε στις:20 Ιουνίου 2011
Αναρτήθηκε από Τιπούρτης Τρύφων
Το μνημόνιο και η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας.
Δεν χρειάζεται να προκαλούμε, αβασάνιστα, φόβο και τρόμο με την επίκληση φανταστικών εθνικών κινδύνων». Ο Μανιτάκης αυτό που υποστηρίζει είναι πως το μνημόνιο δεν καταλύει την εθνική μας κυριαρχία, γιατί η ρήτρα παραίτησης του Δημοσίου από τις αποκαλούμενες «ασυλίες εθνικής κυριαρχίας» δεν είναι πρωτοφανής αλλά πρόκειται για μια τυποποιημένη ρήτρα των διεθνών οικονομικών συναλλαγών. Και για να ...
στηρίξει τους ισχυρισμούς του αναφέρεται σε μια υπουργική απόφαση (Υ.Α.) του 2009, η οποία σύμφωνα με αυτόν περιέχει τις ίδιες μα και χειρότερες ακόμη με το μνημόνιο παραιτήσεις του ελληνικού δημοσίου από την εθνική μας κυριαρχία.
Εδώ είναι που πρέπει να βάλουμε λίγο τα πράγματα στη θέση τους. Πρώτα-πρώτα να διορθώσουμε τον κ. καθηγητή σχετικά με την Δανειακή Σύμβαση του μνημόνιου, η οποία είναι για 80 δις ευρώ, και όχι για 80 εκατομμύρια ευρώ όπως εκ παραδρομής αναγράφει. Και τώρα στην ουσία. Ο Μανιτάκης ισχυρίζεται πως αν συγκρίνει κανείς την ρήτρα εγγύησης της Υ.Α. του 2009 με εκείνη του μνημόνιου, θα διαπιστώσει ότι το μνημόνιο περιέχει «σαφή, σαφέστερη δεν γίνεται, εξαίρεση από την κατάσχεση ή αναγκαστική εκτέλεση των περιουσιακών εκείνων στοιχείων του Δημοσίου, τα οποία η ελληνική έννομη τάξη προστατεύει με διατάξεις του αναγκαστικού δικαίου».
Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει πως η Υ.Α. του 2009 απεμπολούσε την εθνική κυριαρχία της Ελληνικής Δημοκρατίας πολύ περισσότερο από ότι το μνημόσυνο. Και αυτό διότι η Υ.Α. δεν εξαιρούσε κανένα απολύτως περιουσιακό στοιχείο του δημοσίου από την δυνατότητα των δανειστών μας για κατάσχεση. Το μνημόνιο όμως κάποια τα εξαιρεί, και μάλιστα πολύ καθαρά. Πράγμα που σημαίνει πως σύμφωνα με το μνημόνιο η δημόσια περιουσία του Δημοσίου εξαιρείται από ενδεχόμενη υποθήκευση ή κατάσχεση.
Φυσικά, ο κ. Μανιτάκης, ενώ μας αναφέρει, λειψά και κουτσουρεμένα, όσα προέβλεπε η Υ.Α. του 2009 για την εξασφάλιση των πιστωτών του Δημοσίου, δεν αναφέρει καθόλου κείνο το άρθρο του μνημονίου, που υποτίθεται πως εξαιρεί την δημόσια περιουσία του Δημοσίου από ενδεχόμενη υποθήκευση και κατάσχεση. Ο κ. Μανιτάκης δεν αναφέρει το άρθρο του μνημονίου που επικαλείται, γιατί δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα.
Τι λέει ακριβώς το μνημόνιο, και ποιο συγκεκριμένα η Δανειακή Σύμβαση για το θέμα αυτό;
Τούτα δω τα νόστιμα και εθνοσωτήρια προστάγματα.
Στο άρθρο 14,5 η Δανειακή Σύμβαση του μνημόνιου προβλέπει τα εξής: «Με την παρούσα, ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία […] στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος». Ο κ. Μανιτάκης προφανώς αυτό το άρθρο έχει υπόψιν του, όταν θριαμβολογεί πως το μνημόνιο εξαιρεί τα αρχαία μας από την δυνατότητα κατάσχεσης που έχουν οι δανειστές μας. Όμως, ο κ. Κασιμάτης έχει ήδη αναλυτικά εξηγήσει πως «η φράση “αναγκαστικός νόμος” στην ελληνική της διατύπωση, δεν αποτελεί ισχύοντα νομικό όρο.
Παλαιά, αναγκαστικός νόμος ήταν εκείνος που, αντισυνταγματικά, ετίθετο σε ισχύ από την εκτελεστική εξουσία. Στην αγγλική της διατύπωση, η χρησιμοποιούμενη λέξη δεν αποτελεί όρο του Διεθνούς Δικαίου και της πρακτικής των διεθνών συμβάσεων».
Αλλά ακόμη και αυτή η μετέωρη και εντελώς ανούσια πρόβλεψη περί «αναγκαστικών νόμων» ακυρώνεται πλήρως από το σημείο 11 της γνωμοδότησης του Νομικού Συμβούλου του Κράτους, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της σύμβασης, όπου λέγονται τα εξής: «Ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά λόγω της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης, ή αναγκαστικής εκτέλεσης, σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή διαδικασία σχετικά με τη Σύμβαση.» Για να εκδώσει τη γνωμοδότηση αυτή, το ΕΛΛΗΝΙΚΟ Νομικό Συμβούλιο του Κράτους μας διαβεβαιώνει, ΤΟ ΙΔΙΟ, πως πρώτα έλεγξε όλες τις σχετικές διατάξεις του εθνικού και διεθνούς δικαίου, καθώς και κάθε άλλο έγγραφο, που έκρινε αναγκαίο ή κατάλληλο. Και είναι αυτή μια γνωμοδότηση την οποία απαίτησαν οι ίδιοι οι δανειστές μας να γίνει.
Πιο συγκεκριμένα, οι καλοί μας δανειστές για να μας δώσουν τα ωραία τους λεφτά έθεσαν ως όρο απαράβατο να προβούμε στην έκδοση μιας «νομικής γνωμοδότησης που ικανοποιεί τους Δανειστές και να παρέχεται από τον Νομικό Σύμβουλο του Κράτους του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και από τον Νομικό Σύμβουλο του Υπουργείου Οικονομικών». Και αυτήν την ξετσίπωτη απαίτησή τους την έβαλαν ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι μέσα στην Σύμβαση, χωρίς καμιά ντροπή! (3,4α) Και επειδή πραγματικά η γνωμοδότηση αυτήν των ΕΛΛΗΝΩΝ νομικών συμβούλων του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ κράτους άρεσε πάρα πολύ στους δανειστές μας, βάλανε οι καλοί μας δανειστές επίσης σαν όρο απαράβατο να παραδεχτούμε πως αυτή η γνωμοδότηση «είναι ακριβής και ορθή»: 4,1 (α).
Και πώς να μην τους αρέσει, όταν αυτή η γνωμοδότηση των ΕΛΛΗΝΩΝ νομικών αποφαίνεται πως η Ελλάδα έναντι των δανειστών της δεν έχει ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας! Εμ τι, κορόιδα ήταν να μην τους αρέσει;!;! Ναι. Τόσο καλά. Και όμως, ο κ. Μανιτάκης δεν διστάζει να μας διαβεβαιώσει πως «από τη Δανειακή Σύμβαση δεν θίγεται ούτε απειλείται η εθνική μας κυριαρχία, ούτε είναι δυνατόν άλλωστε να θιγεί από συμβάσεις αυτού του είδους». Αλλά μετά από την ξεκάθαρη δήλωση της Δανειακής Σύμβασης πως η Ελλάδα δεν έχει πλέον εθνική κυριαρχία, η διαβεβαίωση του κ. Μανιτάκη ηχεί σχεδόν κωμική. Πάμε τώρα στην Υ.Α. του 2009.
Ο κ. Μανιτάκης μας λέει πως αυτή προβλέπει πως η Ελλάδα «συγκατατίθεται […] στην αναγκαστική εκτέλεση ή εκτέλεση επί οποιουδήποτε περιουσιακού στοιχείου» της, προκειμένου να εκπληρώσει τις εγγυητικές της υποχρεώσεις. Δηλαδή ο κ. Μανιτάκης μας αποκαλύπτει πως αυτή η Υ.Α. πρόβλέπει ΗΔΗ από το 2009 ό,τι προβλέπει το μνημόνιο και ακόμα χειρότερα πράγματα για την εθνική μας κυριαρχία. Αυτό όμως που ΔΕΝ μας λέει ο κ. Μανιτάκης είναι η συνέχεια αυτής ακριβώς της πρότασης που παρέθεσε (Η Ελλάδα παραιτείται από την ασυλία των περιουσιακών της στοιχείων), η οποία λέει τα εξής: «υπό την προϋπόθεση ότι η ανωτέρω παραίτηση και συγκατάθεση δεν θα εκτείνεται σε οποιαδήποτε ασυλία που ενδεχομένως να παρέχεται στα περιουσιακά στοιχεία του Εγγυητή στην Ελληνική Δημοκρατία ή σε ασυλία σε οποιαδήποτε δικαιοδοσία που παρέχεται στους χώρους οποιασδήποτε διπλωματικής αποστολής».
Η παραίτηση, λοιπόν, από την ασυλία του Δημοσίου που προβλέπει η Y.A. του 2009 δεν είναι πλήρης και χωρίς όρους, έτσι ώστε να συνεπάγεται παραίτηση από την εθνική μας κυριαρχία, όπως αυτή προβλέπει το μνημόνιο. Διότι η παραίτηση από την ασυλία του Δημοσίου που προβλέπει η Υ.Α. δεν εκτείνεται σε οποιαδήποτε ασυλία που ενδεχομένως να παρέχεται στα περιουσιακά στοιχεία του Εγγυητή στην Ελληνική Δημοκρατία. Δηλαδή η Υ.Α. του 2009 αφήνει πραγματικά απ’ έξω τα εκτός συναλλαγής πράγματα, δηλαδή τα πολιτιστικά μας αγαθά, τα κοινόχρηστα πράγματα, όπως ο αιγιαλός ή τα δημόσια κτίρια και γενικά ό,τι υπάγεται σε αυτό που οι Γάλλοι και οι Βέλγοι αποκαλούν domaine public.
Αντίθετα, το μνημόνιο, με την γενική, πλήρη και ολοκληρωτική παραίτηση της Ελλάδας από την εθνική της κυριαρχία που προβλέπει, δίνει στους δανειστές μας το νομικό δικαίωμα να προβούν σε υποθήκευση ή κατάσχεση ακόμα και του ίδιου του Παρθενώνα. Αυτά, για την αλήθεια.
Αντίβαρο.
Από το greekalert.com
