Γράφει ο Χρίστος Α. Τούμπουρος, Αγναντίτης .
Οι μεγάλοι επενδυτές μηνάνε πως θέλουν το ποτάμι μας. Θέλουν, λέει, εκεί στον Άι Νικόλα να φτιάξουν ένα καινούργιο φράγμα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Κι έβαλαν «λυτούς και δεμένους», ξένους και ντόπιους, άρχοντες και λαϊκούς-με τον τρόπο τους φυσικά-να μας πείσουν ότι ...

η επένδυση είναι προς όφελος των παρακείμενων χωριών του Αράχθου, γιατί τα αντισταθμιστικά οφέλη είναι πολλαπλάσια. Πριν απ’ αυτό… έπεισαν κάποιους άλλους.«Τα αντισταθμιστικά οφέλη είναι πολλαπλάσια». Καλοσύνη τους. Ξέρουμε πως λίγο τους ενδιαφέρει η ανάπτυξη της περιοχής και πως, για τους επενδυτές, μπροστά είναι το κέρδος.

Κι αν δεν υπήρχε αυτό, «δεν θά ‘διναν μια δεκάρα για μας». Κι όλοι Δήμαρχοι και Κοινοτάρχες, Τοπάρχες και «Δημόσιοι Υπόλογοι» καλούνται να μελετήσουν την προσφορά τους. Καλά θα κάνουν, αφού το ξέρουμε έχουν τον τρόπο τους να μας παρακάμψουν.Αλλά πριν απ’ όλα καλά θα κάνουν οι κύριοι επενδυτές να ακούσουν και τον προβληματισμό ενός απλού και άσημου πολίτη, που τυχαίνει μόνο να είναι Τζουμερκιώτης.Πώς μπορείτε, πώς πέρασε από το μυαλό σας ότι μπορείτε, να πάρετε το ποτάμι; Το νερό, ο αέρας, η κάθε γούρνα και βίραγγα δεν είναι δικά μας. Δεν μας ανήκουν.

Πώς και από πού θα τα πάρετε; Με ποια σύμβαση και ποιος σ’ αυτή θα είναι ο πωλητής και ποιος ο αγοραστής; Τι θα αγοράσετε; Τον τόπο μας, τη ζωή μας, την υγεία μας, την παράδοση και τον πολιτισμό μας, ή τέλος πάντων το μέλλον των παιδιών μας;Αλλά, τι μπορεί να δείχνει ένα ποτάμι σε κάθε άνθρωπο; Σε μας, -ακούστε μας, μη σας φανεί παράξενο-είναι ο τόπος μας. Ξέρουμε ότι το κέρδος τυφλώνει τον άνθρωπο και δεν πολυκαταλαβαίνει τέτοιες σκέψεις. Τόπος είναι η συνισταμένη της μνήμης και της ελπίδας. Κι όταν μιλάμε για μνήμη εννοούμε την ικανότητα του εγκεφάλου να διατηρεί γνώσεις και, όταν θέλει, να τις ανακαλεί. Εμείς, να μας επιτρέψετε να πούμε πως τιμάμε αυτή τη διεργασία. Θυμόμαστε, όσα βιώσαμε και προσπαθούμε με λέξεις και εικόνες να τα μεταστοιχειώσουμε στους άλλους.

Τόπος για μας είναι η ελπίδα του μέλλοντος. Κι αν εσείς θέλετε να μας επιβάλλετε να βλέπουμε τον τόπο μας στο βυθό μιας τεχνητής λίμνης, μας συγχωρείτε, «δεν θα πάρουμε».Ακόμη, το ποτάμι δείχνει την ελευθερία. Είναι ο μόνιμος σύντροφός μας που ταξιδεύει στους αιώνες και στις εποχές σιγομουρμουρίζοντας στο ήρεμο διάβα του. Κι όταν ακόμη αγριεύει, η βουή του είναι για μας ένα γνώριμο και αγαπητό κελάρυσμα. Αφήνει τον ήλιο να καθρεφτίζεται στα βαθιά νερά του και το φεγγάρι της νύχτας να ταξιδεύει ελεύθερα μαζί του.

Και καθώς διαβαίνει χαιρετίζει τα χαρούμενα χωριά, αγναντεύοντας τις βουνοκορφές τους κι ανοίγει την αγκαλιά του, για να καλοδεχτεί τα παιδιά του. Καλαρρίτικο, Αγναντίτικο, Σχορτσιανίτικο κ.α. Αυτή την έννοια της ελευθερίας δεν τη ζήσαμε μόνο εμείς. Την έζησαν γενιές και γενιές και τη θεμελίωσαν με αγώνες και θυσίες. Εκεί, δίπλα στο ποτάμι έγιναν μάχες και μάχες για την απελευθέρωση της πατρίδας μας. Μάχες κατά των κατακτητών είτε αυτοί ήταν Τούρκοι ή Γερμανοί… Σ’ αυτόν τον τόπο μπολιάστηκε και θριάμβευσε η «αδούλωτη» ψυχή του Τζουμερκιώτη. «Τζουμέρκα μου περήφανα παλικαριών λημέρια…».

Κι αυτός ο τόπος φέρνει «τη σφραγίδα της δωρεάς». Είναι το ποτάμι μας.Ε, λοιπόν, μπορείτε να το αιχμαλωτίσετε; Μπαίνει το αηδόνι στο κλουβί;Σας καταλαβαίνουμε. Εσείς δε διαβάσατε ποτέ κάτω από τα πλατάνια του ποταμού. Δεν παίξατε εκεί κι ούτε μπλιατσιαρίσατε στο ποτάμι. Δεν σας νανούρισε κανένα μεσημέρι ο δυνατός απόηχος καμιάς κατεβασιάς, που χωνεύει μέσα του χίλιων λογιών μουσικές. Δεν απολαύσατε καμιά λιακάδα δίπλα στο ποτάμι, τέτοια-δε θα το νιώσετε αυτό εσείς- που να αφαιρεί κάθε επιχείρημα από τη θλίψη. Γι’ αυτό δεν θα καταλάβετε ποτέ ούτε και τον ποιητή: « Σ’ αυτόν τον κόσμο, για να δροσίζουνε τα μάτια την ψυχή-καμιά φορά και το κορμί- των ανθρώπων υπάρχει το ποτάμι, ο Άραχθος.Ακούστε κι αυτό:«Ο Άραχθος, σα να τινάχτηκε κάτω από μια πέτρα της Πίνδου, φίδι και ιχθυοειδές με λυγερά λέπια και γυρίσματα.

Από ψηλά κάνει σινιάλα στη Θεσσαλία, αφρίζει κάτω από έλατα και καστανιές και τελειώνει σχεδόν αθλητικός, πάντα έφηβος». Όσο κι αν λιμπιστήκατε τα νιάτα του θέλει ψυχή και καρδιά να μείνετε έφηβοι. Το χρήμα απλά είναι ένας καλός υπηρέτης του ανθρώπου. Τίποτε παραπάνω. Έφηβος δε γίνεται κανείς με το χρήμα. Δούλος ναι!!!Το ξαναλέμε: «Εμείς δεν ορίζουμε τίποτα∙ του Θεού μαθές τα πάντα. Αν θέλει η αφεντιά του σας παραδίδει κάστρο, σπίτια, βιος, ποτάμι και το τρανό κλειδί της έμπασης». Μα, μη ματαιοπονείτε… Μην περιμένετε να ευλογήσει αυτό το ανοσιούργημα ο Άγιος Νικόλαος. (Τυχαίνει να έχει αυτή την ονομασία ο τόπος που σκοπεύετε να κάνετε την ανομία σας). Αυτό δε γίνεται με τίποτε, αφού δεν το θέλει μήτε Θεός μήτε ακόμη και …ο Διάβολος!!!

epirusgate.blogspot.com
epirus.ellas.voula@gmail.com