Γράφει ο Αθανάσιος Δέμος.
Παρακολουθώντας κανείς τα ιστορικά γεγονότα της εποχής του 1893 και συγκρίνοντάς τα με τα σημερινά, μένει κατάπληκτος με την παρόμοια επανάληψη των γεγονότων σήμερα.

Την οικονομία της χώρας υπονόμευαν «η συνδυασμένη επίθεση των μεγαλόσχημων κερδοσκόπων από το εξωτερικό, αλλά και κάποιων από το εσωτερικό, οι οποίοι καραδοκούσαν από καιρό,...


περιμέναν την κατάλληλη στιγμή να πλήξουν τον αγωνιζόμενο ηγέτη Χαρίλαο Τρικούπη».

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Στις 3 Μαΐου 1892 ο Χαρίλαος Τρικούπης θριάμβευσε στις εκλογές για δεύτερη φορά. Ο λαός ανακουφίστηκε, γιατί περίμενε πολλά από τον Μεσολογγίτη πολιτικό. Όμως, η χρεωκοπία ήταν ήδη προγραμματισμένη από σκοτεινές δυνάμεις. Καραδοκούσαν σκοτεινές δυνάμεις που δεν θα άφηναν τον Τρικούπη να επιτύχει.

Όταν είδε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, αναγκάστηκε να καταφύγει στην αναζήτηση δανείου από το εξωτερικό. Εβολιδοσκόπησε αρχικά τους Άγγλους κεφαλαιούχους. Οι βολιδοσκοπήσεις του εκείνες απέδωσαν καρπούς. Το Βρετανικό κεφάλαιο εδέχθη να παράσχει νέο δάνειο, έθεσε όμως ένα προκαταρκτικό όρο. Να στείλει στην Ελλάδα ειδικό απεσταλμένο του, ο οποίος να εξετάσει επί τόπου τα οικονομικά μας και να αποφανθεί υπεύθυνα, αν η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας παρουσίαζε τα απαιτούμενα εχέγγυα για την εξασφάλιση των δανειστών (όπως γίνεται σήμερα με την τρόικα...).

Ο Τρικούπης δέχθηκε τον όρο και τότε ήλθε στην Αθήνα ο περίφημος Εδουάρδος Λω, ως αντιπρόσωπος των Άγγλων κεφαλαιούχων. Η έρευνα που έκαμε ο Εδουάρδος Λω κατέληξε σε πορίσματα ευνοϊκά για την οικονομία μας. (Στην Αθήνα υπάρχει οδός Εδουάρδου Λω). Και τότε οι κεφαλαιούχοι του Λονδίνου έτρεξαν να χορηγήσουν το νέο δάνειο την κρίσιμη εκείνη ώρα.

Η αισιόδοξη όμως αυτή προοπτική ανησύχησε σφόδρα τους ποικιλώνυμους καιροσκόπους που επεδίωκαν από καιρό την επίσημη χρεωκοπία της Ελλάδος, για να μας επιβάλουν τον προγραμματισμένο «Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο», με τον οποίον θα ικανοποιούντο τα στυγνά συμφέροντά τους. Και τότε οργανώθηκε μία νέα μυστική εκστρατεία, για να ματαιωθεί η παροχή του δανείου.

Η σκοτεινή αυτή ενέργεια εκδηλώθηκε πρώτα από την πλευρά της Γαλλίας. Οι Γάλλοι κεφαλαιούχοι, οι οποίοι είχαν στα χέρια τους πολλά ελληνικά χρεώγραφα προέβαλαν την αξίωση να στείλουν και δικό τους αντιπρόσωπο, ως αντίρροπο της αποστολής του Βρετανού Εδουάρδου Λω. Υποστηριζόμενοι από την κυβέρνηση της χώρας τους οι Γάλλοι κεφαλαιούχοι ανάγκασαν τον Τρικούπη να αποδεχθεί την αξίωσή τους. Και ήλθε τότε ο περιβόητος Ρου, επιθεωρητής του γαλλικού υπουργείου των Οικονομικών και κρυφός πράκτορας των κεφαλαιούχων του Παρισιού.

Είχε έρθει με την κρυφή εντολή να τορπιλίσει την προσπάθεια του Τρικούπη, για μία οικονομική ανόρθωση της Ελλάδος. Και εξετέλεσε την αποστολή του κατά τρόπο αδίστακτο...
Συνέταξε μία έκθεση, της οποίας τα συμπεράσματα ήταν αντίθετα τελείως από εκείνα στα οποία είχε καταλήξει ο Εδουάρδος Λω. Ο Ρου παρουσίαζε ως απελπιστική την οικονομική κατάσταση της Ελλάδος και αποφαίνονταν ότι η πτώχευσή μας ήταν αναπόφευκτη.

Ψευδή και κακόπιστα ήταν τα συμπεράσματά του, αλλά η αποστολή του αποτελούσε μέρος του γενικότερου συνωμοτικού σχεδίου. Ενός σχεδίου που απέβλεπε σε δύο στόχους: πρώτον, να παίξουν για άλλη μια φορά οι αόρατοι κερδοσκόποι το χρυσοφόρο παιχνίδι τους στα χρηματιστήρια και δεύτερον, να κλονισθεί η εμπιστοσύνη των Άγγλων κεφαλαιούχων και να ματαιωθεί η σύναψη του δανείου, έτσι δε να οδηγηθεί η χώρα αναπόφευκτα στην χρεωκοπία.

Τελικά τα ελληνικά χρεώγραφα υπέστησαν τρομακτική έκπτωση και η συμμορία των κερδοσκόπων, γνωρίζοντας το μυστικό, κέρδισε δεκάδες εκατομμύρια. Μετά από αυτό οι συνωμότες έβαλαν εμπρός τον δεύτερο στόχο τους: να κλονισθεί η εμπιστοσύνη των Άγγλων κεφαλαιούχων και να ματαιωθεί η σύναψη του δανείου.

Απτόητος ο Τρικούπης εξακολούθησε την σωστική προσπάθειά του. Έστρεψε την προσπάθειά του εξ ολοκλήρου προς τους Άγγλους κεφαλαιούχους. Για να τους πείσει έστειλε στο Λονδίνο τον υπουργό Οικονομικών Θεοτόκη. Ο Θεοτόκης βοηθούμενος και από τον πρεσβευτή Άθω Ρωμάνο, κατόρθωσε να εξασφαλίσει την σύναψη δανείου 4-5 εκατομμυρίων λιρών.

Όμως, οι δολοπλοκίες παραγόντων από το εξωτερικό, δυστυχώς και από το εσωτερικό, συνέβαλαν, ώστε να ματαιωθεί η σύναψη του δανείου εκείνου που θα έσωζε οικονομικώς την χώρα. Επετεύχθη ο βαθύτερος σκοπός αυτών που επεδίωκαν τη χρεωκοπία της Ελλάδος. Αυτά και πολλά άλλα ανάγκασαν τον Τρικούπη να παραιτηθεί.

Τα ανάκτορα διόρισαν νέα κυβέρνηση: Σωτηροπούλου, Ράλλη, Ευταξία, η οποία βρέθηκε μπροστά σε δραματικό αδιέξοδο. Και βρήκε μια λύση, που διέσυρε την Ελλάδα διεθνώς, χωρίς καν να ματαιώσει τη χρεωκοπία της χώρας.

Μιμήθηκε τη μέθοδο που είχε εφαρμόσει λίγο πριν η ...Αργεντινή! Την μέθοδο της προσωρινής αναστολής πληρωμών του κράτους. Εδώ βλέπουμε πόσο ομοιόμορφη είναι μερικές φορές η ιστορική επανάληψη. Και σήμερα γίνεται πολλές φορές αναφορά στην χρεωκοπία της Αργεντινής πριν από το σημερινό πρόβλημα της Ελλάδας...
Στη συνέχεια η νέα Κυβέρνηση, αντί για χρήματα θα έδινε στους δανειστές της Ελλάδας προσωρινές αποδείξεις τίτλων του δανείου, που ονομάζονταν «σκριπ». Η λέξη έγινε συνώνυμη με την έννοια «αέρας κοπανιστός». «Σκριπ» είχε δώσει πριν από δύο χρόνια και η Αργεντινή, η οποία όμως είχε χρεωκοπήσει και μάλιστα δολίως.

Ακολουθώντας τότε η Ελλάδα τις απατηλές μεθόδους της Αργεντινής ξεσήκωσε τον διεθνή διασυρμό εναντίον μας σε όλη την Ευρώπη και εκλόνισε ακόμη βαθύτερα τη διεθνή πίστη προς την χώρα μας.
Τότε εμφανίστηκε ο μεγάλος κερδοσκόπος Χάμπο, ο οποίος μας χορήγησε ένα μικρό δάνειο με επαχθέστατους όρους. Η Κυβέρνηση Σωτηροπούλου είχε δημιουργήσει πραγματικό χάος στη χώρα. Τότε ο βασιλιάς Γεώργιος Α’ αναγκάστηκε να αναθέσει τον σχηματισμό Κυβέρνησης στον Χαρίλαο Τρικούπη.

Λέω, αναγκάστηκε, γιατί ήταν πάντα εναντίον του Τρικούπη από τότε που έγραψε το γνωστό άρθρο με τον τίτλο: «Τις πταίει;». Αλλά, εκεί που είχαν φθάσει τα πράγματα ο Τρικούπης ήταν αδύνατο να κάμει θαύματα. Έτσι, τον Δεκέμβριο του 1893 στην ομιλία του στη Βουλή είπε το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!». Αλλά το κακό δεν σταμάτησε εδώ. Οι ξένοι ομολογιούχοι εξαπέλυσαν θύελλα κατηγοριών κατά της Ελλάδος. Οι ζημιές των ξένων ομολογιούχων ήταν τεράστιες.

Οι κυβερνήσεις Γαλλίας και Αγγλίας είχαν εξοργισθεί εναντίον μας. Η Γερμανική κυβέρνηση άφριζε από θυμό, ο γερμανικός τύπος μας περνούσε γενεές δεκατέσσερες (πρόδρομοι του σημερινού «Focus»).

Δημιουργήθηκε έτσι μια ευρύτερη ευρωπαϊκή σκευωρία, που απέβλεπε να ρίξει την Ελλάδα σε ένα πόλεμο κατά της Τουρκίας, πόλεμο προκαταδικασμένο. Από τα παρασκήνια εξώθησαν τα πράγματα, ώστε να γίνει αναπόφευκτος ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897. Στην κατάσταση που βρισκότανε τότε η Ελλάδα ηττήθηκε. Υποχρεώθηκε να πληρώσει 100 εκατομμύρια χρυσά φράγκα ως πολεμική αποζημίωση και υποχρεώθηκε να δεχθεί τον «Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο».

Οι Ευρωπαίοι δηλαδή εδάνεισαν στην Ελλάδα 100 εκατομμύρια για να πληρώσει την αποζημίωση, αλλά για να εξασφαλίσουν τα χρήματά τους, καθώς και τα προηγούμενα δάνεια, που είδαμε πιο πάνω, καταρτίστηκε επιτροπή από ξένους, η λεγόμενη «Επιτροπή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου» - ΔΟΕ (όπως τώρα η Τρόικα). Η Επιτροπή αυτή ανέλαβε την διαχείριση των λεγομένων «υπεγγύων προσόδων». (Υπέγγυος πρόσοδος = Πρόσοδος (εισόδημα) του κράτους, που δίνεται ως εγγύηση στους δανειστές του. Δηλαδή, τις εισπράξεις από το χαρτόσημο, τον καπνό, το αλάτι, τα σπίρτα, τα παιγνιόχαρτα, το πετρέλαιο και τα εισαγωγικά τέλη από το λιμάνι του Πειραιά.

Τότε ο ΔΟΕ, σήμερα το ΔΝΤ...
Ο ΔΟΕ διατηρήθηκε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Το ΔΝΤ μέχρι πότε;

proinoslogos.gr
epirus.ellas.tania@gmail.com