Αυτές τις κρίσιμες  ώρες για την πατρίδα μας, είναι ταυτόχρονα και η περίοδος να χαράξουμε μια στρατηγική ελπίδας. Για την έξοδο από την επιτήρηση, την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, την εδραίωση μιας νέας εθνικής αυτοπεποίθησης, την οικοδόμηση μιας νέας οικονομίας.

Είναι βέβαιο ότι στην υλοποίηση αυτής της στρατηγικής θα ξεκινήσουμε με τη χειρότερη...
κληρονομιά και ότι θα χρειαστεί χρόνος και μεγάλη προσπάθεια. Είναι ανάγκη, όμως, να υπάρξει ελπίδα και η Ελλάδα έχει τις δυνατότητες και το ανθρώπινο δυναμικό που απαιτείται, για να βρει τον βηματισμό της και να πάρει τη θέση που της αξίζει στον κόσμο που έρχεται.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ δεν είναι η έλλειψη ιδεών και ούτε χρειάζονται δανεικές συνταγές και ξένοι μισθοφόροι σύμβουλοι. Είδαμε, εξάλλου, που μας οδήγησαν οι συμβουλές τους. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό και τεχνοκρατικό προσωπικό. Οι πολίτες - και δικαίως- κουράστηκαν από τις μεγάλες υποσχέσεις, τα ανεκπλήρωτα οράματα, τον λαϊκισμό που χαϊδεύει τα αυτιά και την αναποτελεσματικότητα των κομμάτων. Για να εμπιστευθούν ξανά την πολιτική και τους πολιτικούς, θέλουν λίγα λόγια, διατυπωμένα με σαφήνεια, ρεαλιστικές και λογικές προτάσεις που να είναι εφαρμόσιμες και, το κυριότερο, αξιοπιστία και συνέπεια ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις.

ΕΙΔΙΚΑ στην οικονομία, άμεση προτεραιότητα μας θα πρέπει να είναι η ανάκαμψη και η ανάπτυξη. Είναι παραπλανητικός ο ισχυρισμός ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση από το αδιέξοδο που βρισκόμαστε. Η Νέα Δημοκρατία, στο πρόγραμμά της, μιλάει για στροφή από «την εικονική οικονομία της χρηματοπιστωτικής πίστης στην πραγματική οικονομία της εμπιστοσύνης». Οι τρόποι για αυτή την αναγκαία στροφή δεν είναι άλλοι από τον έλεγχο των δημοσιονομικών μεγεθών, κυρίως μέσα από το λιγότερο αλλά καλύτερο κράτος-ρυθμιστή, τις βαθιές τομές στο φορολογικό σύστημα, τις αποκρατικοποιήσεις, την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, την εξυγίανση των ΔΕΚΟ, την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Όλα αυτά, βέβαια, μέσα σε ένα πλαίσιο που θα αποκαταστήσει την κοινωνική δικαιοσύνη και την κοινωνική συνοχή. ΤΑ

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ, είναι σε άλλη κατεύθυνση από τις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, τις συνεχείς αυξήσεις φόρων σε περίοδο ύφεσης, την έλλειψη ρευστότητας, το πετσόκομμα του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, τη διάλυση της δημόσιας διοίκησης, την πλήρη απουσία μέτρων ανάκαμψης και τη στασιμότητα στην απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων, των πολιτικών, δηλαδή, που εφαρμόζονται σήμερα. Υπάρχει, επομένως, εναλλακτική πρόταση και φώς στην άκρη του τούνελ…

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα REALnews, την Κυριακή 5.2.2012)

*Αντώνης Μπέζας πρώην υφυπουργός Οικονομικών.