Στο χρόνο μας ταξιδεύει η εξαίρετη φιλόλογος Αγγελική Ζολώτα με το βιβλίο της «Ο δρόμος μου περνούσε από τα Σχολεία».

 Η Ήπειρος είναι γνωστή και ως Δασκαλομάνα.  Ορεινή, σκληρή, άγονη και φτωχή περιοχή ωθούσε τα παιδιά της προς τα γράμματα προκειμένου ν΄αρπάξουν την ευκαιρία για να βρεθούν σε καλύτερη μοίρα και τόπους, ξεφεύγοντας από τη μιζέρια, εξασφαλίζοντας...
το ψωμί της χρονιά τους και βλέποντας… άσπρη μέρα. Χιλιάδες δάσκαλοι και καθηγητές αναδείχτηκαν από τα πολύπαθα σπλάχνα της ηπειρώτικης γης, σπούδασαν, έδωσαν και δίνουν τα φώτα τους σε εκατομμύρια παιδιά σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας.

Μεταξύ αυτών και η γλυκύτατη και πολυμαθής Αγγελικούλα των Αγνάντων (Παλαιοχώρι Άρτας), Αγγελική Ζολώτα, η οποία επί 33 χρόνια έδωσε την ψυχή της και μετέδωσε τις πολύπλευρες γνώσεις της προκειμένου χιλιάδες παιδιά και η Παιδεία μας να κατακτήσουν το χώρο της μάθησης και του πνεύματος που αξίζουν.

Ακάματη φιλόλογος, παιδαγωγός, ψυχολόγος, αναμορφωτής, ακέραιος άνθρωπος και αγωνιστής παίδευε αενάως πρωτίστως τον εαυτό της και συνεπακόλουθα τους μαθητές της, μαθαίνοντας παράλληλα μ΄αυτούς. Κάνοντας συγχρόνως το σωστό που επιτάσσει πως αν θέλεις να έχεις αποτέλεσμα και να πετύχεις το επιδιωκόμενο, που δεν είναι άλλο από την πνευματική ανέλιξη στην περίπτωσή της, πρέπει να κατεβαίνεις στο πνευματικό επίπεδο των μαθητών σου, να τους παίρνεις από το χέρι και να τους ανεβάζεις σκαλί-σκαλί στο επόμενο ψηλότερο στάδιο.

Αν τον κοιτάς αφ΄υψηλού και χωρίς ν΄απλώνεις χέρι βοηθείας, τότε όχι μόνο θ΄αποτύχεις αλλά θα στραφείς και εναντίον του εαυτού σου αποδεικνύοντας τη γύμνια και την ανικανότητά σου να χειριστείς και περισσότερο να διδάξεις αθώες, εύπλαστες ψυχές προς τη σωστή κατεύθυνση.

 Κάτι που, δυστυχώς, συμβαίνει με πολλούς εκπαιδευτικούς, άκαμπτους, εγωπαθείς, ψυχονευρωτικούς. Οι οποίοι σέρνουν ασήκωτα προβλήματα πάνω τους ή δεν έχουν ανοίξει βιβλίο μετά την αποφοίτησή τους, αρκετοί εκ των οποίων διορίστηκαν 10 και 15 χρόνια αργότερα σε λειτουργικές θέσεις της εκπαίδευσης. Διδάσκοντες οι οποίοι δεν προσφέρουν τίποτε άλλο από το να πληγώνουν χιλιάδες παιδιά με την ανήκεστη συμπεριφορά και αντιμετώπισή τους.

Λαμπρή εξαίρεση η Αγγελικούλα των Αγνάντων, φάρος μάθησης και γνώσης που με τις αχτίδες και τις μεθόδους της, την πρακτική και την αγάπη της φώτισε τον αμέτρητο μαθητόκοσμο που είχε την τύχη να περάσει από τα θρανία και τη σκέπη της. Αγωνίστηκε κόντρα στο αναχρονιστικό εκπαιδευτικό σύστημα που κυριαρχούσε τα πέτρινα χρόνια, σύστημα που οπισθοδρόμησε τη μάθηση για πολλά χρόνια, από την πρώτη στιγμή ανάληψης των καθηκόντων της εκεί στο μακρινό αλλά πανέμορφο Μέτσοβο, το Φθινόπωρο του 1958.

Και μέχρι το 1991 που υπέγραψε το πρακτικό παραίτησής της δεν έπαψε στιγμή ν΄ανανεώνεται, να μεταδίδει υπεύθυνα και συνετά τις γνώσεις της, να φωτίζει μυαλά, πρόσωπα και καρδιές, ν΄αγωνίζεται για τη βελτίωση της διδασκαλίας, τον τρόπο αντιμετώπισης των διδασκόντων, την κατασκευή σύγχρονων αιθουσών διδασκαλίας και ανθρώπινου περιβάλλοντος χώρου, την ψυχική ισορροπία των μαθητών, την αμέριστη βοήθεια προς συναδέλφους και δοκιμαζόμενους γονείς, την αναγέννηση και ανόρθωση της Παιδείας.

Τα ανωτέρω βγαίνουν αβίαστα και συμπεραίνονται από την ανάγνωση του πολύ καλού βιβλίου της Αγγελικής Ζολώτα «Ο δρόμος μου περνούσε από τα Σχολεία», που κυκλοφορεί από τις «Εκδόσεις Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ».

Πρόκειται για ένα λεπτομερέστατο ημερολόγιο της διδακτικής, παιδαγωγικής, κοινωνικής και ιστορικής πορείας του τόπου, με ημερομηνίες, ονόματα και τοποθεσίες μέσα από τις σελίδες του οποίου έρχονται στην επιφάνεια όλα τα τρωτά, βλαβερά και αναχρονιστικά σημεία του εκπαιδευτικού μας συστήματος που εφαρμόστηκε στη χώρα μας και που είχε ως αποτέλεσμα την εγκληματική αντιμετώπιση της νεολαίας μας από τους κατά καιρούς πολιτικούς και πνευματικούς ταγούς της χώρας μας. Αντιμετώπιση που οδήγησε στην καταβαράθρωση της Παιδείας μας.

Το βιβλίο μπορεί να είναι ένα από τα πιο καλά ημερολόγια που έχουν γραφεί, θα ήταν όμως λάθος να εκληφθεί αποκλειστικά ως τέτοιο.
 Κυλάει περισσότερο ως ιστοριογράφημα, αφού σ΄αυτό καταγράφονται παράλληλα και όλες οι ιστορικές στιγμές που διαδραματίστηκαν στην Ελλάδα και όλο τον κόσμο τα 35 περιγραφόμενα χρόνια. Βεβαίως θα μπορούσε να είναι ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα που έχουν γραφεί τελευταία.

Αλλά και όπως είναι γραμμένο δεν χάνει το ελάχιστο από την αξία, την αίγλη και την προσφορά του. Αγαπητή Αγγελικούλα, ευχαριστούμε γιατί με την ανάγνωση του βιβλίου σου τα πρόσωπά μας πλύθηκαν από τα δάκρυα μνήμης και νοσταλγίας που έτρεχαν από το νου και τα μάτια μας, ξαναζώντας περασμένα, πολύτιμα, δύσκολα και αξέχαστα χρόνια που ζήσαμε ξανά χάρη στη γλαφυρή πένα σου.

Δικαίως το εξαίρετο πόνημά σου βρίσκεται στην 8η έκδοσή του και καλό θα είναι να το αναγνώσουν όλο και περισσότεροι εκπαιδευτικοί, παιδαγωγοί, ψυχολόγοι και γονείς, αλλά κυρίως οι ιθύνοντες στο χώρο της Παιδείας, μπας και δουν το… φως τους και στολιστούν μ΄ αυτό όλες οι σχολικές και δανειστικές βιβλιοθήκες.