“…θα λάδωνες τα παιδιά σου για να σ’ αφήνουν να παίζεις με τα εγγόνια…”

Γράφει ο αρίσταρχος.
Περίμενε πως και πως αυτά τα αναδρομικά για να καλύψει τρύπες που έγιναν τρυπάρες και κατά πως παν θα μοιάζουν σαν την τρύπα που πέταξε ο Λεονάϊντες το πρωτοπαλίκαρο του Ξέρξη μ’ εκείνο το ιστορικό “This is Sparta!”
Φράπ! Πάρτα!

Δηλαδή θα πάρει η ΔΕΗ την χελώνα λόγω χρέους. Γιατί, τι άλλο καταλάβατε;
Τα υπολόγιζε κοντά στα ...
1050 ευρώ.
Και ήρθαν, μόνο που ήταν ελαττωμένα κατά… 700ευρώ!
Απίστευτο!

Πήρε το τελευταίο εκκαθαριστικό και εντεκάμιση η ώρα(με μιάμιση γίνονται αποδεκτοί οι απόμαχοι) στήθηκε να ομιλεί με μια υπάλληλο πίσω από ένα γκισέ που το μόνο που έβλεπε από αυτήν ήταν το… μεγάλο της μπούστο. (πόσο της εκατό αλήθεια είναι οι υπάλληλοι γυναίκες σ’ αυτό το ρημαδο-ΙΚΑ; Άντρες δεν βλέπεις.)

Εκείνη του τύπωσε μια ανάλυση της πληρωμής και κείνος τώρα καθισμένος σε ένα παγκάκι το μελετάει αλλά το συμπέρασμα βγαίνει ίδιο.
Στα 1040ευρώ του κράτησαν τα 700.
Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά άλλοτε με όνομα Ν.4024-Ν.4051, άλλοτε σαν Ν.4093, άλλοτε σαν αλληλεγγύη κι από κάτω η προκαταβολή αλληλεγγύης έναντι(άλλο τούτο πάλι), άλλοτε σαν ασθένεια(ο Θεός να σε φυλάει, φρόντισε γι αυτό ο Άδωνις) και άλλοτε σαν τον βρικόλακα που λέγεται εφορία να στ’ αρπάζει και σαν “Λοιπές Τακτοποιήσεις”.

Μωρέ μην πάρουν μυρουδιά αίματος αυτά τα κορακόμορφα, τέλειωσες.

Η προϊσταμένη δεν είχε και πολλά να πει, σιγά δηλαδή που θα σου έλεγε και την δουλειά της. Ότι κατάλαβες κατάλαβες τα υπόλοιπα στο σπίτι να τα μυξοκλαίς με την… μπάμπο.

Ποιος σου είπε να γεράσεις; Κακό του κεφαλιού σου.
Κι αν είχες κάποιες ελπίδες ότι θα λάδωνες τα παιδιά σου για να σ’ αφήνουν να παίζεις με τα εγγόνια, φέξε μου και γλίστρησα.
Άσε που αν αρρωστήσεις… άντε και καλό κατευόδιο.

Βγήκε στο μεγάλο δρόμο και πήρε την ανηφόρα για το σπίτι. Παλιόκαιρος με αεράκι και ψιλόβροχο. Αυτή η υγρασία περνούσε στις γέρικες αρθρώσεις και του σούβλιζε με κάτι ταξιδιάρικους πόνους αφόρητους, ευτυχώς περαστικούς.

Ήθελε να περπατήσει για να ξελαμπικάρει από τους αιμοδιψείς αριθμούς. Και πανάθεμά τους όλοι ήταν βαρείς, από διακόσια και πάνω. Τ
ου φαινόταν περίεργο που έβλεπε να κυκλοφορεί τόσος κόσμος μέσα στο ψιλόβροχο και τ’ αγιάζι. Και δεν του πέρασε καθόλου απ’ το μυαλό πόσο καιρό είχε να περπατήσει έτσι.
 Νόμιζε πως όλοι πήγαιναν με το λεωφορείο, σαν κι αυτόν.

Με τα μάτια γουρλωμένα μετρούσε στην πολυσύχναστη λεωφόρο τα μαγαζιά που περνούσε από μπροστά τους. Τόνα έγραφε “ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ 70%!”.
Το διπλανό άδειο με τεράστια γράμματα “ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ”.
Το παράδιπλα άδειο κι αυτό με μια πινακίδα “ΑΔΕΙΟ ΜΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΑΝΑΚΑΙΝΗΣΗ” κι από κάτω με μικρά γράμματα “άμα πείσω την γιαγιά ν’ ανοίξει το κομπόδεμα”.
 Αμέσως μετά νεωτερισμοί με τεράστιες πινακίδες που μιλούσαν για εκπτώσεις μέχρι και 80%!
 Μέτρησε δυό τετράγωνα με πέντε μαγαζιά σε τεράστιες εκπτώσεις και τα υπόλοιπα άδεια.

Μπήκε στο πρώτο “νορμάλ” μαγαζάκι με ότι ψιλικό βάζει ο νους του ανθρώπου.
Χαμογέλασε ευγενικά στην γριούλα των ογδόντα και βάλε Μαϊων και ζήτησε την παραγγελία της γυναίκας του λέγοντας
- Τυχεροί οι απέναντι. Από αυτή την πλευρά την δική σας όλα τα καταστήματα είναι για κατεδάφιση, εννοώ οικονομική.

Τον κοίταξε με τα μικρά αλλά καθαρά μάτια της και με ελαφρό χαμόγελο κάτω από ένα λεπτό μαύρο μουστακάκι του έδειξε απέναντι.
- Δες, τι βλέπεις;”
Τι να δει κάποιος, μικρά μαγαζάκια με πινακίδες εκπτώσεων χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο. Συνέχισε η γριά με κατσαρή φωνή.
- Όλα τα μαγαζιά τα έχουν νέοι άνθρωποι, τριαντάρηδες. Και όλα είναι υπό προθεσμία. Κλείνουν!
- Και γιατί δεν το γράφουν; Είναι ένα καλό κόλπο για να ξεπουλήσουν.

Η γριά κοίταζε τώρα στο άπειρο και τα μάτια της ήταν κατακόκκινα γεμάτα δάκρυα έτοιμα να κυλίσουν στα ρυτιδιασμένα μάγουλα.
- Ντρέπονται, γι αυτό!

Έπεσε βουβαμάρα. Και οι δύο έμειναν να κοιτάζουν την μιζέρια που έρχονταν να ξεπατώσει ότι έμεινε όρθιο από τις ζωές τους.

Πόσο πόνο άραγε μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος.
Αδιανόητο αυτό που συμβαίνει σ’ αυτόν τον τόπο.
Και πως δηλαδή να μη συμβαίνει όταν οι ίδιοι ανάξιοι που δημιούργησαν την κρίση προσπαθούν τώρα και για την απέκκρισή της.

Ο λαός το λέει “Γιάννης πίνει, Γιάννης κερνάει”.

Τι διάολο στέρεψε η φάρα μας από ικανά άτομα;

Υπομονή να δούμε τι θα μας κατεβάσει το ποτάμι.
Λες και δεν ξέρουμε αλλά… ποτάμι είναι αυτό, μπορεί να πηγαίνει και… στον κόσμο κοντά.

αἰέν ἀριστεύειν