Του Κίμωνα Γεωργακάκη.
Η Ουκρανία είναι πλέον μια διαλυμένη χώρα.
Οι «δημοκράτες» της Δύσης παρενέβησαν με τον πλέον γνωστό υποχθόνιο τρόπο σε μία χώρα που ξεκινούσε να βάλει σε μια σειρά τα του οίκου της, καταλύοντας την εκλεγμένη κυβέρνηση μέσω δημιουργίας χάους και δίνοντας την ευκαιρία σε νεοναζί να περάσουν στο προσκήνιο.

Δεν μπορώ βέβαια να είμαι απόλυτα δίκαιος, μη γνωρίζοντας επακριβώς τα εσωτερικά της ...
Ουκρανίας.
Ωστόσο οι εικόνες εισβολής οπλισμένων ακροδεξιών σε επίσημους χώρους και οι ξυλοδαρμοί απλών ανθρώπων και κρατικών λειτουργών με συγκλόνισαν.

Κακά τα ψέματα, η Ρωσία του Πούτιν ξεμπρόστιασε για άλλη μία φορά ακόμα τους παγκοσμιοποιητές της Ουάσινγκτον, αιφνιδιάζοντας τον Ομπάμα και μη υποχωρώντας από τις γεωστρατηγικής αλλά και γεωοικονομικής σημασίας περιοχές σε Νότια και ΝΑ Ουκρανία, όπως περίμενα άλλωστε να συμβεί.

Απέδειξε και στον πιο ρηχό στρατηγικό αναλυτή-σύμβουλο του λεγόμενου δυτικού κόσμου, πως δεν δέχεται γεωπολιτικά τερτίπια του χειρίστου είδους, σε εδάφη που διατηρεί συμφέροντα βάσει συμφωνιών.
 Επιπλέον υπογράμμισε περίτρανα ότι αποτελεί πράγματι το αντίβαρο στις πολιτικές παγκοσμιοποίησης που έχουν σύρει τόσες χώρες σε οικονομική ανέχεια.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν παλεύει για τα συμφέροντα της Ρωσίας ως πραγματικός ηγέτης, κάνοντας εμάς εδώ στην Ελλάδα να ζηλεύουμε με την καλή έννοια, που σε αυτή την χώρα, με τις πανθομολογούμενες δυνατότητες, κυριαρχούν πολιτικάντηδες δίχως όραμα και πρακτική σκέψη, έρμαια των think tanks της παγκόσμιας διαπλοκής.
Αντίθετα υπάρχει προσπάθεια δυσφήμησης της Ρωσίας, προκειμένου να μην υπάρξει προσέγγιση μεταξύ των δύο ομόδοξων χωρών στα πλαίσια μιας νέας πολυδιάστατης πολιτικής για την χώρα.

Σε αυτήν μάλιστα την κατεύθυνση, ΜΜΕ «έγκυρων δημοσιογράφων», που μεταδίδουν τα πράγματα στην Ουκρανία μόνο από την οπτική γωνία του ΝΑΤΟ και όχι και από την άλλη πλευρά, δεν δίστασαν να σκιαγραφήσουν νεοναζί, κατά τις πρώτες μέρες της δημιουργίας αναταραχών στην Ουκρανία και πριν φανεί ποιοι είναι πραγματικά, ως «δεξιούς ακτιβιστές» ή «ακτιβιστές του δεξιού τομέα».
Τρομερό!

Η Ουκρανία έχει αυτή την στιγμή μια κυβέρνηση παράνομη, η οποία δεν εκλέχτηκε, όπως ορίζει το συνταγματικό status quo στην Ευρώπη, αλλά επιβλήθηκε από προβοκάτορες, ακροδεξιούς και παγκοσμιοποιητές και όχι από τον λαό.
Οι πληθυσμοί σε Κριμαία και Ανατολική Ουκρανία -οι πλουσιότερες περιοχές της χώρας-, ορθόδοξοι Ρώσοι αλλά και Έλληνες, δεν αποδέχθηκαν την κατάλυση της δημοκρατίας και ζήτησαν βοήθεια από την Ρωσία, γνωρίζοντας μάλλον τι περιμένει την Ουκρανία σε περίπτωση έλευσης του ΔΝΤ (βλ. Ελλάδα).

Εύχομαι πραγματικά η πολύπαθη χώρα της Ουκρανίας να μην οδηγηθεί σε αιματοχυσία και να συμφωνηθεί ομαλοποίηση, αφού πρώτα παραγκωνιστούν τα ακραία αυτά στοιχεία. Παρεμπιπτόντως, δεν μπορώ να κατανοήσω την κίνηση της Τουρκίας να στείλει στην Ουκρανία τον Τούρκο ΥΠΕΞ, Αχμέτ Νταβούτογλου, για να συναντηθεί με τους αντιπάλους της Ρωσίας από το Κίεβο και να παρέμβει υπέρ των Τατάρων της Κριμαίας (θεωρούνται τουρκογενείς).
Σε μία τόσο κρίσιμη φάση επιλέγει η Άγκυρα να σταθεί απέναντι από την «Αρκούδα, η οποία βλέπει ήδη με κακό μάτι την τουρκική εμπλοκή και σε άλλες περιοχές συμφερόντων της (Συρία, Αιγαίο, Τσετσενία);

Κανείς δεν μπορεί τέλος να μην παραδεχθεί την μεθοδικότητα, την ταχύτητα και αποτελεσματικότητα της ρωσικής «μηχανής».
Ωστόσο, παρότι η Ρωσία θέτει εύκολα τις περιοχές στην Ουκρανία που την ενδιαφέρουν υπό έλεγχο, το πόκερ ίσως διαρκέσει αρκετό καιρό, σταδιακά σκληρύνει, με τα περιθώρια ελιγμών να στενεύουν και την μετωπική σύγκρουση να πλησιάζει επικίνδυνα.



Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων

ΠΥΓΜΗ.gr