Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.
Χιλιάδες υποψήφιοι για μια θέση στο Ευρωκοινοβούλιο, στις Περιφέρειες και στους Δήμους της χώρας, περιφέρονται αυτές τις μέρες ανά την Επικράτεια, διανέμοντας φυλλάδια, υποσχέσεις, δεσμεύσεις, προγράμματα.

Ένα πολυποίκιλο μωσαϊκό, που αναζητά ομοιοκαταληξία, η οποία αντιστοιχεί σε μια προοπτική "εξουσίας/decision maker", στην ...
Ευρωβουλή, στα Περιφερειακά και Δημοτικά Συμβούλια.


Πίσω από κάθε επιχειρηματολογία, παρά την φαινομενική διαφορετικότητά τους, κρύβεται με διάφορους τρόπους, το κεντρικό επιχείρημα όλων: Το ΕΓΩ θα σώσω την Ελλάδα. Ένα ΕΓΩ υπερδιογκωμένο από την ψευδαίσθηση πως "στη κοινοβουλευτική δημοκρατία, ο καθείς μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του τόπου" και φωτισμένο από τη δημοσιότητα των κάποιων δευτερολέπτων έως λεπτών, που δικαιούται στα κανάλια των αφεντικών του τόπου, ο κάθε υποψήφιος κυρ-Παντελής και η κάθε υποψήφια κυρία Παναγιωταρά.

Όλη τούτη η εικόνα φυσικά, θα ήταν γραφική έως ενδιαφέρουσα, εάν η χώρα και ο Λαός της, δεν βρίσκονταν στη θέση που βρίσκεται σήμερα. Ένα καράβι που βουλιάζει δηλαδή, στη κόντρα γέφυρα του οποίου έχουν συγκεντρωθεί πλήρωμα και επιβάτες. Οι οποίοι, σαν από μια τραγική φάρσα του τραγοπόδαρου Πανός, αντίς να πιάσουν τις μάνικες, για να διώξουν τα νερά που πλημμυρίζουν το σκάφος, ερίζουν για την καμπίνα του καπετάνιου, του ύπαρχου, του πρώτου, του λοστρόμου. Και όλα αυτά, ενώπιον των αποχαυνωμένων επιβατών, τους οποίους καλούν "να πάρουν θέση".

Τι είναι αυτό που σπρώχνει λοιπόν, όλους τούτους τους υποψηφίους, να συμμετέχουν στην Ιονεσκική αυτή παράσταση του παραλόγου; Πραγματικά πιστεύουν πως θα εκλεγούν "καπεταναίοι", πως θα σώσουν το καράβι;

Από την άλλη πλευρά, γιατί η πλειοψηφία του Λαού, δεν αντιλαμβάνεται πως η λύση δεν είναι στα κόμματα και στους υποψήφιους... σωτήρες των. Πως το πρόβλημα αλλά και η λύση του, είναι ο ίδιος ο ελληνικός Λαός;

Γιατί ακόμη και δικοί μας φίλοι/μέλη, επιμένουν να κατέλθουμε στις εκλογές, τις προαποφασισμένες και με προκαθορισμένο το αποτέλεσμα;

Γιατί δεν αντιλαμβάνεται o μέσος Έλληνας πολίτης, πως ο απλούστερος τρόπος, για να δρομολογήσουμε την επίλυση των προβλημάτων που δημιούργησαν οι δωσίλογοι και συντηρούν οι αριστεροδέξιοι σωτήρες, είναι αυτός της Ισλανδίας; Αυτό δηλαδή που επιχειρήσαμε εμείς του ΠΑΜ, αρκετές φορές τα 4 τελευταία χρόνια: Τοπικές Συντακτικές Συνελεύσεις με ανάλυση/συμπλήρωση κλπ του Αμεσοδημοκρατικού Συντάγματος και στη συνέχεια Συντακτική Εθνοσυνέλευση, ψήφιση του Συντάγματος, και επιβεβαίωσή του σε μια Βουλή περιορισμένης διάρκειας. Με πλήρες πέρασμα όλων των εξουσιών (νομοθετική, δικαστική, ασφάλειας) στο Λαό;

Γιατί δεν επιλέγεται από όλους, πολιτευόμενους και πολίτες, αυτή η απλή, Αριστοτέλεια λογική, που μας βεβαιώνει πως η λύση αυτή είναι και μονόδρομος και ιδανική, και για το Λαό και για τη χώρα; Μια που είναι και πρόσφατα δοκιμασμένη, με λαμπρά αποτελέσματα (η Ισλανδία σήμερα έχει δείκτη ανάπτυξης πάνω από 5%). Χωρίς μάλιστα να ανοίξει ρουθούνι, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς κομματικά κατασκευάσματα. Μια λύση που εγγυάται και τα αμέσως επόμενα βήματα: Ο Λαός (όπως σε Ισλανδία και Ελβετία) αποφασίζει αν θα διώξει ΔΝΤ-ΤΡΟΙΚΑ, θα βάλει φυλακή τους δωσίλογους, θα κατάσχει τις περιουσίες τους. Ενώ στη συνέχεια, θα προχωρήσει στο δρόμο της Άμεσης Δημοκρατίας. Ένα δρόμο που εγγυάται σταθερότητα, ανάπτυξη, ειρήνη, ευημερία κλπ αγαθά που θεωρούνται ως ζητούμενα από τις σύγχρονες κοινωνίες, και ο οποίος έχει αποδειχτεί/δικαιωθεί ως εφαρμόσιμος και αποτελεσματικός και ιστορικά στην Ελβετία του Ι. Καποδίστρια, εδώ και 153 χρόνια τώρα.

Δεκάδες ερωτήματα, δυστυχώς χωρίς απάντηση.
Και με εμάς, τους ενεργούς πολίτες παγιδευμένους στο δίλλημα: Τι να πράξουμε την Κυριακή των εκλογών; Να ψηφήσουμε έναν απ' όλους; Να συμμετάσχουμε στο στημένο παιχνίδι; Ή το πρωί της Κυριακής των εκλογών, απλώς να γυρίσουμε απλώς από την άλλη πλευρά το κεφάλι μας, στο μαξιλάρι της πρωινής ραστώνης;

Χωρίς να είμαι σίγουρος, νομίζω πως η καλύτερη απάντηση στο "δίλλημα", είναι μια επιγραφή σε ένα πανό, που είδα πρόσφατα στους δρόμους της Αθήνας:
"Αν με αυτού του τύπου τις εκλογές μπορούσαμε να αλλάξουμε την τύχη μας, θα τις είχαν απαγορέψει". Ποιοί; Μα αυτοί που τις οργανώνουν. Από την εποχή των Μαυροκορδάτων και των Κωλέτηδων, έως την εποχή των ΓΑΠ και των Αντωνάκηδων. Πληρωτέα φυσικά - και πάντα με δανεικά - από τα εκτός των εθνικών συνόρων αφεντικά, όπως γίνεται από το 1831, έως σήμερα.

Έτσι λοιπόν στο ερώτημα "αν είναι στραβός ο γιαλός, ή (εμείς του ΠΑΜ) στραβά αρμενίζουμε", όλα δείχνουν, πως στραβός είναι ο γιαλός. Μια πικρή αλήθεια, η οποία θα επιβεβαιωθεί μονότονα και κουραστικά για μια ακόμη φορά, την επομένη των εκλογών. Πατριωτικό Μέτωπο