Ο μεσαίωνας στην Ελλάδα συνεχίζεται…

Υπάρχουν κάποια διαχρονικά χαρακτηριστικά των (κυρίαρχων τουλάχιστον) κομμάτων στην Ελλάδα. Π. Χασάπης, «Το τέλος των πρωθυπουργών»:
«Ο Έλληνας απ τον τουρκικό ραγιαδισμό, απ την αναζήτηση του προστάτη-μεσολαβητή, πέρασε σ ένα είδος πολιτικού ραγιαδισμού αμέσως μετά την ...
απελευθέρωση».

Γ. Ρωμαίος, «Ιστορία των κομμάτων: απ τον Καποδίστρια στον Καραμανλή»:
«Τα κόμματα ξεκίνησαν σαν προσωποκεντρικά και ως επί το πλείστον παρέμειναν ως τέτοια. Αδυνατούσαν να εξελιχθούν οργανωτικά και να προχωρήσουν σε μια ουσιαστική εσωτερική οργάνωση και δομή. Είναι χαρακτηριστικό πως μετά την αποχώρηση ή το θάνατο των αρχηγών τους, τα κόμματα οδηγούνταν είτε σε διάλυση, είτε σε διάσπαση, είτε σε σημαντική μείωση της εκλογικής και πολιτικής τους επιρροής».

Ποια ήταν η εξέλιξη των κομμάτων στα νεώτερα χρόνια;
Ανδρέας Παπανδρέου, «Η δημοκρατία στο απόσπασμα» (για τα κόμματα των δεκαετιών ’50 και ’60):
«Τα πολιτικά κόμματα ήταν προσωπικά φέουδα των αρχηγών τους, στερούμενα συγκεκριμένου πολιτικού προγράμματος που θα προέρχονταν απ τη βάση. Το πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα είχε παραμείνει εντελώς φεουδαρχικό στη δομή του. Οι έλληνες πολιτικοί ήταν πάνω απ όλα έμποροι ρουσφετιών».

Πως μετεξελίχθηκαν τα κόμματα στη νεώτερη εποχή (μεταπολίτευση);
Γιάννης Βούλγαρης, «Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης»:
«Παρότι στη μεταπολίτευση είχαμε την οικοδόμηση μαζικών κομμάτων, ο ρόλος τους βαθμιαία μειώθηκε και ο χαρακτήρας τους μεταβλήθηκε επιταχυνόμενα σε εκλογικό μηχανισμό για την κατάληψη της εξουσίας απ τις ολιγαρχικού τύπου ηγεσίες τους… Ο αρχηγικός, αντιδημοκρατικός χαρακτήρας του ΠΑΣΟΚ…Ο πρωθυπουργός-μονάρχης, πέρα και πάνω απ τα συλλογικά όργανα…».

Ο Χρ. Βερναρδάκης είναι πιο αναλυτικός στο «Πολιτικά κόμματα, εκλογές και κομματικό σύστημα»:
«Η Ν.Δ. μετά το 1981 έχει εξαρχής χαρακτήρα και δομή «μαζικού κόμματος», όπου οι πολιτικές κορυφές είναι διαχωρισμένες και αυτονομημένες, ενώ η μαζική παρουσία χρησιμοποιείται σαν μηχανισμός κοινωνικής νομιμοποίησης των κεντρικών επιλογών… Η επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το 2009, συνοδεύτηκε απ την οικονομική και κοινωνική πολιτική του «Μνημονίου» και των δανειστικών συμβάσεων, δηλ μιας ακραίας, μεσαιωνικού τύπου κεφαλαιοκρατικής πολιτικής, που αποφασίστηκε, συμφωνήθηκε και υλοποιήθηκε, από μια μικρή ομάδα περί τον πρωθυπουργό, ερήμην ακόμα και της κεντρικής πολιτικής ελίτ του ΠΑΣΟΚ…».

Το σήμερα των κομμάτων μας το περιγράφει ο συνταγματολόγος Κ. Χρυσόγονος στο άρθρο του «Η απόλυτη μοναρχία»:
«Το Μάρτη του ’14 ο πρωθυπουργός Σαμαράς προσήλθε στη βουλή μόνο και μόνο για να διαγράψει το μοναδικό βουλευτή που ψήφισε «παρών» σε πολυνομοσχέδιο, μ ένα πρόχειρο σημείωμα που παρέδωσε στο προεδρείο… Ο κομματικός ηγεμόνας ενεργεί σαν εισαγγελέας, σαν δικαστής και σαν δήμιος ταυτόχρονα… Το εσωκομματικό «πολίτευμα» της Ν.Δ. (όπως και στο ΠΑΣΟΚ) είναι η απόλυτη μοναρχία… Τα όργανα είτε αδρανούν, είτε συνεδριάζουν μόνο για να επευφημήσουν τον «πρόεδρο»-αιρετό μονάρχη…».

Βλέπουμε λοιπόν ότι στην Ελλάδα τα κόμματα, αυτός ο βασικός θεσμός της κοινωνίας, έχουν παραμείνει στην ουσία ένας θεσμός φεουδαρχικός, ένα μεσαιωνικό απολίθωμα, που φιλτράρει και καθορίζει όλη την πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή της κοινωνίας. Έχουμε ένα φεουδαρχικό, μοναρχικό πολιτικό σύστημα, στολισμένο με χρυσόσκονη κοινοβουλευτισμού, την οποία τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης φωτίζουν και τονίζουν κάθε φορά, για ν αποσπάσουν την προσοχή του κόσμου απ την ουσία του συστήματος: τα κόμματα-φέουδα της πολιτικής ολιγαρχίας. Είναι ντροπή για τον κάθε Έλληνα, που ανέχεται να συνεχίζεται αυτό το αίσχος μέχρι σήμερα.

Ο Π. Χασάπης το λέει με άλλα λόγια:
«Το κοινοβουλευτικό σύστημα χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται στη χώρα μας σαν άλλοθι δημοκρατίας, προκειμένου να επιβάλλονται στο λαό τα διάφορα προσωπικά και μη, ντόπια και ξένα συμφέροντα, με δημοκρατικό μανδύα».

Μόνο η συνταγματική πρόβλεψη θεσμών εσωκομματικής δημοκρατίας θα μπορούσε να εξαλείψει αυτό το μεσαιωνικό βαρίδι της κοινωνίας μας και να δημιουργήσει συνθήκες ουσιαστικής συμμετοχής των πολιτών στα κόμματα και στην πολιτική. Μα τότε, όλο το καθεστώς θα κατέρρεε…

[Η αναθεώρηση του συντάγματος για κάποιους, πρέπει ν αφορά τον αριθμό των βουλευτών και άλλα παρόμοια «ζωτικά» ζητήματα. Βλέπετε ο φεουδάρχης και με μισούς υπηρέτες, μπορεί να κάνει τη δουλειά του…].



Γιώργος Παπανικολάου