Του Ανδρέα Ζαφείρη.
Εάν υπάρχει κάποιος «τόπος», όπου οι λέξεις χάνουν εντελώς τη σημασία τους , αυτός είναι ο «τόπος» του πολέμου. Ειδικά λέξεις όπως «νίκη» ή «ήττα». Και είναι δύσκολο να προσπαθήσεις να μιλήσεις για «νίκη» με φόντο διαμελισμένα σώματα 6χρονων παιδιών.

Όμως η σκληρή αλήθεια είναι ότι το Ισραήλ, παρά την γενοκτονικού τύπου επίθεση στη Γάζα, όχι απλά δεν νίκησε αλλά βρίσκεται μπροστά στη προοπτική μιας πολύ...
σημαντικής ήττας.

Μια ήττα σε πολλαπλά επίπεδα:
Στρατιωτικά : οι απώλειες του Ισραήλ ανέρχονται σε 43 νεκρούς στρατιώτες (και 2 πολίτες) και πάνω από 100 τραυματίες. Το 2009, στη διάρκεια του τότε πολέμου στη Γάζα, ύστερα από 23 ημέρες συγκρούσεων, ο ισραηλινός στρατός είχε απώλειες μόνο 10 στρατιώτες, (τεσσάρων από αυτούς από φιλικά πυρά), ενώ είχε προκαλέσει 1417 νεκρούς, τη καταστροφή 4000 κατοικιών και ζημιές ύψους 2 δις δολ.

Η Hamas σήμερα δεν έχει φτάσει στο επιχειρησιακό επίπεδο της Hezbollah, έχει όμως αναβαθμιστεί, ειδικά στο επίπεδο των συγκρούσεων σε αστικό πεδίο, καθώς διαθέτει μεγάλο αριθμό ρωσικής κατασκευής αντιαρματικούς πυραύλους , ιδανικούς για συγκρούσεις σε πόλη, όπως το RPG-29.

Παραμένουν επίσης στρατιωτικά ενεργές οι Ταξιαρχίες Abu Ali Mustafa , (η ένοπλη πτέρυγα του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), όπως και οι Ταξιαρχίες Abdelqader Husseini, Al-Aqsa, Al-Quds . Συνολικά οι οργανώσεις εκτός της Hamas διαθέτουν 10.000 ενόπλους.

Ο τυπικός στρατιωτικός στόχος των ένοπλων δυνάμεων του Ισραήλ, η καταστροφή των σηράγγων, εκ των οποίων 31 έχουν βρεθεί, είναι ένας στρατιωτικός στόχος επιπέδου Σίσυφου και επιπλέον μια απόδειξη ότι το Ισραήλ δε μπορεί να υποτάξει στρατιωτικά τη Γάζα.

Επικοινωνιακά: Πάντα σε ένα πόλεμο η διαχείριση της πληροφορίας αλλά και η λειτουργία της είναι ιδιαίτερα κρίσιμη και καθοριστική. Ας αναλογιστούμε μόνο το πόσο σημαντικό ρόλο είχε αυτός ο τομέας στο πόλεμο του Vietnam. Στην Ελλάδα, για μια σειρά από λόγους (που δεν είναι του παρόντος), ανέκαθεν υπήρχε μια πιο αντικειμενική ( η έμφαση είναι στο πιο, όχι στο αντικειμενική) πληροφόρηση γύρω από τα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή και ειδικά στο Παλαιστινιακό.

Στην υπόλοιπη Δύση, η προπαγάνδα των ΜΜΕ ήταν πάντα τρομακτικά μονόπλευρη. Στις ΗΠΑ, ακόμη και παραδοσιακά «φιλελεύθερα» ΜΜΕ (ABC / NBC / CBS / New York Times / Washington Post) υπεύθυνα για τη διαμόρφωση της «γνώμης» των πιο «δημοκρατικών» τμημάτων της αμερικανικής κοινωνίας, ταυτιζόταν σε αντι-παλαιστινιακή προπαγάνδα με τα μέσα των «συντηρητικών», που είναι «μεσσιανικά» ταυτισμένοι με το κράτος του Ισραήλ.

«Ο πόλεμος είναι ο τρόπος που διάλεξε ο Θεός για να διδάξει στους Αμερικανούς Γεωγραφία» έγραφε ο A. Bierce.

Από τα διάφορα blogs έως το Facebook , μια έκπληκτη(;) δυτική κοινή γνώμη μαθαίνει ότι η Γάζα δεν είναι ένα τεράστιο στρατόπεδο εκπαίδευσης τρομοκρατιών αλλά ένα μέρος όπου παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο στη παραλία (και μπορούν να δολοφονηθούν εκεί).

Ακόμη και για τη τόσο χειραγωγημένη δυτική γνώμη είναι δύσκολο να αποδεχθεί ότι για ένα χτύπημα του IRA η Βασιλική Πολεμική Αεροπορία θα έπρεπε να ισοπεδώσει όλο το Δυτικό Belfast.

Οι πρωτοφανείς διαδηλώσεις σε σειρά δυτικών πόλεων όχι μόνο πιστοποιούν ότι μεγάλο μέρος της Δυτικής κοινής γνώμης ανακάλυψε ότι και όσα (περίπου) γνώριζε και ο υπόλοιπος πλανήτης για δεκαετίες τώρα αλλά και ότι οι δυτικές κυβερνήσεις θα μπορούν ολοένα και πιο δύσκολα μα διαχειριστούν το Παλαιστινιακό σαν b-movie του Hollywood.

Πολιτικά: Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Τόσο το Ισραήλ όσο και όλοι οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι στη περιοχή «παίκτες» αντιλαμβάνονται ότι η κατάσταση είναι αδιέξοδη. Το ευρωατλαντικό μπλοκ έχει ανάγκη το Ισραήλ αλλά θα πρέπει να διατηρήσει και να ενισχύσει τις συμμαχίες με το σουνιτικό τμήμα του Islam. Εξίσωση που είναι πολύ δύσκολο να λυθεί και έτσι η ΝΑΤΟική πολιτική στη περιοχή βαδίζει ολοένα και περισσότερο στη κόψη του ξυραφιού, τροφοδοτώντας και εντείνοντας τα αδιέξοδα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2010 η Hamas είχε εγκρίνει κρατικό προϋπολογισμό 540 εκ. δολαρίων , με το 90% να προέρχεται από "απόρρητη" ξένη βοήθεια, η οποία περιελάμβανε χρηματοδότηση από το Ιράν αλλά και τη σουνιτική Μουσουλμανική Αδελφότητα, όπως και θρησκευτικές δωρεές από ιδιώτες αλλά και «ιδιώτες» από το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία .

Ολοένα και πληθαίνουν σε «φίλια» μέσα τα κείμενα «αναλυτών» που με αγωνία αναρωτιούνται για τη «βιωσιμότητα της κατάστασης» ή ακόμη και για τα όρια (και όχι μόνο τα γεωγραφικά) του κράτους το Ισραήλ.

Το Ισραήλ ηττήθηκε. Ηττήθηκε στρατιωτικά, επικοινωνιακά , πολιτικά. Η πιο συντριπτική του όμως ήττα, η ηθική, δεν υπολογίζεται από πολλούς. Κάνουν λάθος. Και η κλεψύδρα έχει γυρίσει.



Ανδρέας Ζαφείρης.
iskra.gr