Του Φώτη Μιχαήλ.
Κυριακή: Ημέρα του Κυρίου.
Κυριακή: Ημέρα ανάπαυσης και αγιασμού.

Και όμως, 1700 χρόνια μετά την καθιέρωση της Κυριακής, ως ημέρας αργίας (επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, αρχές 4ου αιώνα) και χωρίς να προηγηθεί ανάλογη λαϊκή απαίτηση, αποφασίζεται από την Πολιτεία η πλήρης...
κατάργησή της!

Για εμάς τους Ορθοδόξους Έλληνες, η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας δεν είναι θέμα οικονομικό ή πολιτικό, όπως θέλουνε να το παρουσιάσουν.
Είναι θέμα κυρίως Πνευματικό.
Είναι ζήτημα, που σχετίζεται με την διασφάλιση της Πολιτισμικής μας Ταυτότητας και με τον σεβασμό στα Ιερά και τα Όσια του Γένους μας.

Ο μεγάλος Εθναπόστολος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που έδωσε το αίμα του για να σώσει την αργία της Κυριακής από τις ορέξεις των Οβραίων, σε μια από τις Διδαχές του, τονίζει: ''Εκείνο το κέρδος οπού γίνεται την Κυριακήν είναι αφωρισμένο και κατηραμένο, και βάνετε φωτιά και κατάρα εις το σπίτι σας και όχι ευλογίαν''.

Οι πολιτικοί μας άρχοντες μπορεί να επικαλούνται επ' αυτού πολλές και διάφορες δικαιολογίες.
Για εμάς, όμως, η κατάλυση της απ' αιώνων καθιερωμένης Κυριακάτικης αργίας συνιστά ύβρη βαρύτατη, διότι περιφρονεί ανενδοίαστα την ίδια την Ιστορία μας και πάνω απ' όλα την Ιερή Ορθόδοξη παρακαταθήκη μας.

Στην υπερχιλιόχρονη ιστορική διαδρομή της Ρωμηοσύνης, οι αγορές των προγόνων μας κατά τις Κυριακές ήτανε πάντοτε κλειστές.
Την αργία της Κυριακής δεν την ακούμπησαν ούτε οι Τούρκοι στα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς ούτε οι Γερμανοί του '41 ούτε οι Ιταλιάνοι και οι Βούλγαροι.

Την καταργούν, όμως, σήμερα ''δικοί'' μας άνθρωποι και μάλιστα εκλεγμένοι από τα ίδια μας τα χέρια!
Στην περίπτωσή μας δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: Ή ότι εμείς τρελαθήκαμε εντελώς και δεν ξέρουμε προς τα πού πάμε και τι κάνουμε ή ότι οι εχθροί μας, με την δική μας δυστυχώς συγκατάθεση, βάλθηκαν να αφανίσουν από προσώπου γης κάθε τι, που θυμίζει Ελληνοπρέπεια και Ορθοδοξία.

Επιτέλους, ποιοι είναι αυτοί που ωφελούνται τόσο πολύ από την λειτουργία της αγοράς ασταμάτητα 365 ημέρες τον χρόνο;

Μήπως είναι οι ήδη εξουθενωμένοι καταστηματάρχες;
Τα λειτουργικά τους έξοδα, με εβδομάδα έξι ημερών μέχρι τώρα, τους έχουνε γονατίσει προ πολλού. Από 'δω και μπρος, με εβδομάδα εφτά ημερών, πόσο ακόμα θα αντέξουνε;

Μήπως είναι τα εκατομμύρια των ανέργων και οι αμέτρητοι ανασφάλιστοι;
Αυτοί έχουνε ξεχάσει τις πόρτες των μαγαζιών εδώ και καιρό. Τι να την κάνουνε και την Κυριακή;

Μήπως είναι οι συνταξιούχοι των 300-600 ευρώ;
Η ανημποριά των άνεργων παιδιών τους, κυριολεκτικά τους έχει στραγγίσει. Τι να απομείνει για να ξοδέψουνε και τις Κυριακές;

Μήπως είναι οι οικογενειακές επιχειρήσεις, οι σύζυγοι και τα παιδιά των καταστηματαρχών;
Αυτοί κι αν δεν είναι, που όχι μονάχα δεν ωφελούνται από το μέτρο, αλλά και έχουνε πάθει την μεγαλύτερη ζημιά: Τα εξαντλητικά ωράρια δοκιμάζουν πολύ σκληρά την συζυγία τους και τα παιδιά τους καταδικάζονται να ζούνε χωρίς γονείς εφτά ημέρες την εβδομάδα!





Για την απόφαση, την οπισθοδρομική και μισάνθρωπη, να καταργηθεί η Κυριακάτικη αργία, δεν θα τα βάλλουμε αποκλειστικά και μόνον με τους κυβερνήτες μας ούτε και με την λεγόμενη ακαδημαϊκή, καλλιτεχνική και οικονομική ελίτ της πολύπαθης Πατρίδας μας.
 Και δεν θα τα βάλλουμε μαζί τους, όχι γιατί είναι άμοιροι ευθυνών, αλλά διότι το ήθος, η ηθική και τα πιστεύω των περισσοτέρων δεν μας αφήνουν περιθώρια να ελπίζουμε, από την πλευρά τους, για κάτι καλύτερο.

Η ευθύνη, για την απόφαση αυτή, βαρύνει πρωτίστως εμάς τους ίδιους, οι οποίοι και άρχοντες αντίχριστους εκλέγουμε και τις αντίχριστες και ανθελληνικές τους αποφάσεις τις αντιμετωπίζουμε νωχελικά, με φρόνημα δουλικό και διάθεση καθαρά μοιρολατρική.

Επειδή, όμως, η αργία της Κυριακής συνιστά θέσπισμα πνευματικής τάξεως, πάνω και πέρα από την προσωπική ευθύνη ενός εκάστου, προβάλλει υπερέχουσα η βαριά ευθύνη των ανθρώπων της Εκκλησίας.
Ανθρώπων, οι οποίοι τάχθηκαν οικειοθελώς να φυλάνε ανύσταχτα την ακεραιότητα της Πίστεως και να προστατεύουν σύμπασα την πνευματική μας κληρονομιά από κάθε επίβουλο.

Η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας είναι κατ' εξοχήν θέμα Πίστεως.
Και σε θέματα Πίστεως, οι προσδοκίες και οι ελπίδες μας στα πρόσωπα των Επισκόπων και των Μητροπολιτών είναι οι μοναδικές που μας απέμειναν.

Πάντως, μέχρι στιγμής, επί του θέματος, οι περισσότεροι άμβωνες παραμένουν βωβοί. Γι' αυτό και αναρωτιόμαστε:
Μέχρι πότε θα εξακολουθούν να υπάρχουν Μητροπολίτες, οι οποίοι θα ανέχονται ή ακόμα και θα επικροτούν, με την σιωπή τους, αποφάσεις σαν κι αυτή, που θίγουν τον Πολιτισμό μας και προσβάλλουν βάναυσα την Πίστη μας;