Αφιερωμένο στον φίλο Νίκο Τσιράκη, που χάθηκε άδικα σε τροχαίο δέκα χρόνια μετά!

Γράφει ο Γιάννης Β. Δεβελέγκας.
Ο κυρ Στέλιος ο φορτηγατζής, σφήνωσε με δύναμη την κασέτα των οκτώ τρακ στο κασετόφωνο του τριαξονικού, ανασήκωσε το γείσο του λιγδιασμένου τζόκεϊ που δεν έβγαζε ποτέ απ το κεφάλι του και κοίταξε με αδιαφορία μέσα στον τεράστιο καθρέφτη του φρεσκοπλυμένου Σκάνια, τα Γιάννενα να ...
απομακρύνονται.

- Τα καινούρια τραγούδια του Καζαντζίδη παιδιά! Είπε θριαμβευτικά απευθυνόμενος στους δύο νεαρούς που κάθονταν δίπλα του στριμωγμένοι στο κάθισμα του συνοδηγού και γύρισε τον διακόπτη της έντασης του κασετόφωνου στο τέρμα.

Ο Νίκος και ο Γιάννης, σχολιαρόπαιδα ακόμα στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, ήθελαν πάση θυσία να δουν τον αγώνα ντέρμπυ του πρωταθλήματος της Β΄ εθνικής κατηγορίας μεταξύ του ΠΑΣ Γιάννενα και του ΠΑΟ Ρουφ, που θα γινόταν στην Αθήνα. Ωστόσο δεν υπήρχε φράγκο στην τσέπη τους για το ΚΤΕΛ. Έτσι, όταν ο κυρ Στέλιος που ήταν θείος ενός συμμαθητή τους, προθυμοποιήθηκε να τους πάρει με το φορτηγό του, βρέθηκαν τρισευτυχισμένοι στο κάθισμα του συνοδηγού. Το φορτηγό που είχε αγώι από τα Γιάννενα την Παρασκευή το βράδυ, θα επέστρεφε το απόγευμα της Κυριακής. Τέλεια!

Ο κυρ Στέλιος, που δεν ήταν και ο ομιλητικότερος άνθρωπος του κόσμου, σ όλη τη διαδρομή προς την Αθήνα δεν έβγαλε άχνα. Μόνο όταν η κασέτα που έπαιζε αδιάκοπα έφτανε ξανά και ξανά στο σημείο που ακουγόταν το γνωστό ρεφρέν « Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω», τραγουδούσε στη διαπασών παρέα με τον Καζαντζίδη. Το ταξίδι κράτησε ως το χάραμα του Σαββάτου που τους βρήκε, ξάγρυπνους και σχεδόν κουφούς, σε ένα πάρκινγκ κοντά στα διόδια της Ελευσίνας.

- Ραντεβού την Κυριακή στις έξι το απόγευμα παιδιά στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Κοιτάξτε να μην αργήσετε. Είπε ο κυρ Στέλιος και σύρθηκε στο κρεβάτι που έχουν τα φορτηγά στο πίσω μέρος της καμπίνας των επιβατών, κλείνοντας επιτέλους το κασετόφωνο.

Ο αδελφός του Νίκου ήταν φοιτητής στην Αθήνα και έμενε σε μια μικρή γκαρσονιέρα στο Γουδί. Όταν έφτασαν εκεί μετά από δύο οτοστόπ, τον βρήκαν να τους περιμένει με τα εισιτήρια του αγώνα στο χέρι και με ένα πλούσιο πρωινό στο πτυσσόμενο τραπεζάκι της κουζίνας.
- Παιδιά ο αγώνας γίνεται αύριο στις δέκα το πρωί στα Πετράλωνα. Θα πάμε όλοι μαζί παρέα.

Οι δυο φίλοι, το «όλοι μαζί παρέα», άρχισαν τα το συνειδητοποιούν μετά από λίγο, όταν μπούκαραν στην γκαρσονιέρα καμιά δεκαριά Γιαννιώτες απ αυτούς που έφταναν κατά κύματα απ όλα τα μέρη της Ελλάδας και με όλα τα μέσα, για να δουν τον αγώνα. Όλη η μέρα πέρασε μέσα σε φωνές, φασαρία, συνθήματα και ενθουσιασμό για την ομάδα. Πανικός!

Είναι αλήθεια πως εκείνη την εποχή ο ΠΑΣ Γιάννενα έγραφε την δική του ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δημιουργούσε έναν θρύλο αξεπέραστο, γιατί με τους καταπληκτικούς σε ποιότητα και ήθος Αργεντινούς ποδοσφαιριστές που είχε στις τάξεις του, πλαισιωμένους με την καλύτερη ίσως φουρνιά Ελλήνων ποδοσφαιριστών που πέρασε ποτέ από την ομάδα, έμελε να γίνει αφορμή να αλλάξει ο τρόπος ανάπτυξης του παιχνιδιού στην Ελλάδα. Έτσι εξηγείται και ο μεγάλος ενθουσιασμός που υπήρχε μεταξύ των φιλάθλων του ΠΑΣ εκείνη την εποχή. Όλος ο ποδοσφαιρικός κόσμος της χώρας παραμιλούσε και υποκλινόταν μπροστά σε αυτό το φαινόμενο που το ονόμασαν «Άγιαξ της Ηπείρου». Και οι μικροί φίλοι της ιστορίας μας, αισθανόταν όπως και όλοι οι φίλαθλοι του ΠΑΣ, σαν ένα κομμάτι της ομάδας και την ομάδα σαν ένα κομμάτι του εαυτού τους.

Το βραδάκι του Σαββάτου, εκεί που όλα έδειχναν πως οι φίλοι μας επιτέλους θα κλείνανε για λίγο τα μάτια τους να ξεκουραστούνε, έπεσε σαν κεραυνός η είδηση. «Παιδιά, μη κάθεστε καθόλου! Πάμε στην Πλάκα στον Τάκη Μουσαφίρη, θα είναι μαζεμένος εκεί όλος ο ΠΑΣ, θα γίνει χαμός, γλέντι μέχρι πρωίας, το πρώτο ποτό κερασμένο». Ένα τους έφτανε…

Τη συνέχεια δεν είναι καθόλου δύσκολο κανείς να τη φανταστεί. Ο Νίκος και ο Γιάννης για πρώτη φορά βρέθηκαν σε τέτοιο μαγαζί στην Αθήνα. Ήταν, για όσους είχαν την τύχη να βρεθούν εκείνη τη νύχτα στου Τάκη Μουσαφίρη, κάτι το αξέχαστο, το συγκλονιστικό. Το πρωί, ολόκληρη η παρέα αφού πήρε ένα καφεδάκι στο χέρι, από μια καντίνα στο Μοναστηράκι, κατηφόρισε με τα πόδια προς το γήπεδο του Ρουφ που ήταν δίπλα στον σταθμό των τρένων. Μια ώρα πριν την έναρξη του παιχνιδιού το γήπεδο ήταν ασφυκτικά γεμάτο και οι παράγοντες του ΠΑΟ Ρουφ τρίβανε τα χέρια τους. Την στιγμή που βγήκε για προθέρμανση η ομάδα του ΠΑΣ, κόντεψαν να κατεδαφιστούν οι ξύλινες κερκίδες του γηπέδου από τις ζητωκραυγές και τα συνθήματα. Οι λιγοστοί φίλαθλοι του Ρουφ και οι παίχτες της ομάδας τους, κοιταζόντουσαν απορημένοι. Αυτό που συνέβαινε σίγουρα δεν το είχαν ξαναδεί.

Όταν το ρολόι του γηπέδου έδειξε δέκα και ο διαιτητής σφύριξε την έναρξη του αγώνα, ο ήλιος που έκαιγε ασυνήθιστα εκείνη την ημέρα βρήκε τους δις ξενυχτισμένους φίλους μας να κοιμόνται ακουμπώντας εναλλάξ τα κεφάλια τους ο ένας στον ώμο του άλλου. Τρία γκολ μπήκανε σ εκείνον τον αγώνα και τρεις σεισμοί ακούστηκαν στην ξύλινη κερκίδα. Τρεις φορές άνοιξαν και οι φίλοι μας για λίγο τα μάτια τους, σχεδόν ποδοπατημένοι από τα πανηγύρια των φιλάθλων.

Μετά το τέλος του αγώνα πληροφορήθηκαν από τον αδελφό του Νίκου, ότι η ομάδα τους νίκησε με τρία μηδέν. Δεν είχαν δει ούτε μια φάση από το παιχνίδι, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία. Ήταν κι αυτοί εκεί! Εκεί που γραφόταν η χρυσή ιστορία της ομάδας τους. Εκεί που οι αντίπαλοι ομολογούσαν πως η ομάδα αυτή, μ΄ αυτούς τους παίχτες και μ΄ αυτόν τον κόσμο που έχει, θα αφήσει εποχή στην πρώτη κατηγορία. «Σε λίγα χρόνια η φανέλα αυτή θα είναι πολύ βαριά!». Όπως κι έγινε!

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ήταν όλοι συνεπείς στο ραντεβού τους στα διόδια της Ελευσίνας.

- Ήμουν κι εγώ στον αγώνα παιδιά είπε ο κυρ Στέλιος με καμάρι. Κι ύστερα χωρίς δεύτερη κουβέντα, σφήνωσε με δύναμη την κασέτα των οκτώ τράκ στο κασετόφωνο του τριαξονικού, ανασήκωσε το γείσο του λιγδιασμένου τζόκεϊ που δεν το έβγαζε ποτέ απ το κεφάλι του και κοίταξε με αδιαφορία μέσα στον τεράστιο καθρέφτη του Σκάνια, την Ελευσίνα να απομακρύνεται.

- Τα καινούρια τραγούδια του Καζαντζίδη παιδιά! Είπε θριαμβευτικά και μάρσαρε με όλη του τη δύναμη για την επιστροφή.

Γιάννης Β. Δεβελέγκας