Γράφει ο Χρήστος Παπαδημητρίου.
Με αφορμή την από καιρό υποβόσκουσα και διαφαινόμενη σήμερα πρόταση διάσωσης της παρούσης κυβερνητικής ισορροπίας δια της υποψηφιότητας του Κου Κουβέλη για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Χωρίς βεβαίως κοινωνικά αποδεκτή αιτιολόγηση, η οποία κατ ουσία θα αποτελέσει μαξιλάρι στην κυβερνητική συνύπαρξη δεξιών, σοσιαλιστών, ακροδεξιών αλλά και των οραματιστών της κεντροαριστεράς.
Προβάλλεται δε ότι ως πιθανός ...
πρόεδρος θα είναι και αυτός πρόεδρος όλων των ελλήνων χωρίς βέβαια την συγκατάθεσή των, αφού κατάφερε με τα «ήξεις αφήξεις» του να αποτελέσει τον δούρειο ίππο στην Ελλάδα των μνημονίων, αλλά και να συντελέσει στην αδιανόητη οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα..

Με υποβολιμαίο τρόπο, παλαιοκομματική μεθοδολογία, και δήθεν πολιτειακό σχεδιασμό γίνεται πρόταση για την Προεδρία της Δημοκρατίας αλλά κατ ουσία προσπάθεια για την συνέχιση αυτής της καταστροφικής πολιτικής στην Ελλάδα, και προτείνεται εκ των άνω αρχηγός κόμματος με ελάχιστη κοινωνική επιρροή από παρέα εμπλεκομένων δημοσιογράφων, καναλιών, πρώην υπουργών, και γερασμένων πολιτικών, υπό την αιγίδα βέβαια και τις ευλογίες του προέδρου και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, οι οποίοι ελέγχονται για την πολιτική των πρακτική, ο οποίος διαθέτει ασήμαντη κοινωνική συμπάθεια, αλλά οπωσδήποτε ελεγχόμενη πολιτική συμπεριφορά όσον αφορά στα των συνεργασιών με τους ανωτέρω.

Μια κίνηση εκ των άνω, γνωστών από τα παλιά, πιθανότατα με παλιές συμφωνίες και γνωριμίες, δήθεν με εθνικό προσανατολισμό, ξεχνούν όμως και είναι κρίμα να παραγνωρίζουν ότι ο προσανατολισμός δεν ανακαλύπτεται ως δια μαγείας και ξαφνικά από τους πάνω αλλά χαράσσεται από τους κάτω από κοινωνικά κινήματα και κοινωνικές ομάδες και φορείς..

Με έντονη την απορία στον σκεπτόμενο πολίτη γιατί ένας πολιτικός που δεν κατάφερε ποτέ να εξηγήσει ούτε στους οπαδούς του αν το νερό μπήκε στην βάρκα, ή η βάρκα έπεσε στο νερό όσον αφορά την θέση του στην σύμπραξη με το κυβερνητικό σχήμα θα μπορέσει να αποτελέσει καλή υποψηφιότητα για πρόεδρος όλων των ελλήνων.

Φαντάζει κάπως περίεργη η προσπάθεια και το όψιμο ενδιαφέρον εντεταλμένων καναλιών και δημοσιογράφων στο λιβάνισμα πολιτικών παλαιάς κοπής και χαρακτηριστικών, οι οποίοι φάνηκε στις τελευταίες εκλογές ότι έχουν επιδερμική σχέση με την σημερινή κοινωνική πραγματικότητα αυτήν του πεζοδρομίου της ανεργίας του πόνου και της φτώχιας, αν και έχουν καίρια ευθύνη για την εξέλιξη που βιώνει η χώρα σήμερα, ευθύνη την οποία αναγάγουν σήμερα ως εθνική κληρονομιά, παρότι ο κόσμος την θεωρεί ως εθνική κατάρα.

Ο ανώτατος πολιτειακός θεσμός της δημοκρατίας θα ήταν δυνατόν, να έχει κοινό σημείο αναφοράς την πεποίθηση των κομμάτων ότι υπάρχουν και άμεμπτοι ικανοί και αξιόλογοι και εκτός των κομματικών σχηματισμών.

Με βάση την παραπάνω παραδοχή έρχεται σε αντίθεση η πρόταση η οποία αν τελικά γίνει πραγματικότητα αφού συσπειρώσει τουλάχιστον τον αναγκαίο αριθμό «εκπροσώπων του ελληνικού λαού» θα λειτουργήσει καθαρά ως σωσίβιο διάσωσης της κυβερνητικής αστάθειας ως ανάχωμα για την εξέλιξη της δημοκρατίας και την όποια κοινωνική εξέλιξη στην χώρα μας.

Ναι, η Προεδρία της Δημοκρατίας θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με άλλου είδους σοβαρότητα, να προτείνονται προσωπικότητες ικανές να εμπνεύσουν στο εσωτερικό και το εξωτερικό, να εκπέμπουν σεβασμό και εκτίμηση και σε καμία περίπτωση να μην υπονοείται η οποιαδήποτε «εμπορική» συναλλαγή ιδίως με υποψήφιο εν ενεργεία πολιτικό ο οποίος μάλιστα στην κοινωνική αντίληψη υπολείπεται ουσιωδώς για τις πράξεις του τις πολιτικές βέβαια, ο οποίος μάλιστα επιβεβαίωσε την παροιμιώδη ρήση με λένε «Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω».

Όχι κύριοι αυτής της παρέας, η όποια δυναμική δειχτείτε επιτέλους ότι αναζητείται στην κοινωνία, πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για τον κορυφαίο θεσμό της Δημοκρατίας .

Δίνεται η εντύπωση με αυτή την δημοσιογραφική καμπάνια πλασαρίσματος του ονόματος Κουβέλη ότι αφού η ιστορία με την κεντροαριστερά δεν περπάτησε με αξιοπρέπεια καθότι δεν ακούμπησε σε κοινωνικές μάζες, αλλά σε τυχάρπαστες προσωπικότητες κεντροαριστερές κατ όνομα αγόμενες και φερόμενες, θα επιχειρηθεί εκ νέου η αξιοποίηση του ως εγγυητή συσπείρωσης των πολιτικών υπολειμμάτων στον κυβερνητικό συνεταιρισμό, και όχι βέβαια ως εγγυητή της παραπέρα ανάπτυξης της ελληνικής δημοκρατίας. .

Η Ανάταξη της πολιτικής συμπεριφοράς και κατά συνέπεια η πρόταση για πρόεδρο δημοκρατίας προϋποθέτει δομική αναδιάρθρωση της πολιτικής κουλτούρας (γεγονός πράγματι δύσκολο) και βρίσκεται μακριά από εκείνη που οδήγησε σε αυτήν την μνημονιακή υποχρέωση, από φορείς αλλά κυρίως από πρόσωπα της πολιτικής και όχι μόνο εξουσίας, τα οποίοι αλαζονικά αγνόησαν την θεμελιώδη αρχή της πολιτικής επιστήμης ότι η «πολιτική» είναι διαδικασία παραγωγής πολιτικής σκέψης και πράξης.

Η ετσιθελική λοιπόν «πρωινή» επιθυμία κάποιων οι οποίοι θεώρησαν ότι το πολίτευμα, η πολιτική, τα κόμματα, και η δημόσια ζωή, δεν μπορούν να κάνουν χωρίς αυτούς, αλλά βέβαια χωρίς τους πολίτες, αδιαφόρησαν και για το ότι, το κοινωνικό σώμα θα εκλάβει αυτές τις υποβολιμαίες συντάξεις υπογραφών ως κινήσεις προσωπικής προβολής και σωτηρίας.

Κατά συνέπεια θεωρούμε ότι καιρός είναι να επιχειρηθεί πολιτική επανατοποθέτηση όσον αφορά το θέμα, τι είναι το ζητούμενο ο «πολιτικός» και η επιβίωσή του, ή η «πολιτική», ως τότε ο πολίτης θα αμφιβάλλει συνεχώς , ο νέος θα βρίσκεται εκτός του πολιτικού γίγνεσθαι, και η κοινωνία θα μπολιάζεται με άκρως αντιδημοκρατικές παραφυάδες όπως η πρόσφατη «φρέσκια άποψη» του κυρίου Μπίστη από του οποίου τα συμφραζόμενα στα κανάλια σαφώς προκύπτει ότι την ακραία και ανιστόρητη θεωρία περί των δυο άκρων την ενστερνίζεται και με χυδαίο και προκλητικό τρόπο την πλασάρει.

Κοντολογίς αγαπητέ αναγνώστη θεωρούμε ότι πολιτικές παρέες χωρίς κοινωνική αναφορά μπορούν να δημιουργούν ομίλους και συμβούλια δύσκολα όμως κόμματα και πολιτικές κινήσεις εκ του μηδενός με την έννοια της απουσίας των πολιτών, είναι δε πολιτική πρόκληση όταν η πολιτική σκοπιμότητα ακουμπά τον μέγιστο πολιτειακό θεσμό.

Κοντολογίς αγαπητέ αναγνώστη είναι προβοκατόρικη αν όχι άσχετη και άστοχη αλλά και ατεκμηρίωτη η άποψη που οι επαγγελματίες της πολιτικής «κολοτούμπας» θέλοντας να αποκρύψουν την πραγματικότητα επικαλούνται την Δημοκρατία, και την κεντροαριστερά, μόνο που με την συμπεριφορά των έχουν πείσει το κοινωνικό σύνολο ότι έχουν επιδερμικές σχέσεις μαζί της, δεν την εκφράζουν όχι τώρα μόνο αλλά από την μεταπολίτευση και μετά γιατί πλείστοι εξ αυτών που ενδιαφέρονταν έως χθες δήθεν για την κεντροαριστερά έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους να δημιουργήσουν προϋποθέσεις προσωπικής παρουσίας στα πράγματα τα πολιτικά, …νισάφι όμως όχι και στα πολιτειακά… καθότι αρκετές μετριότητες υπηρέτησαν τον ύψιστο θεσμό ως εντεταλμένοι δημόσιοι υπάλληλοι…

Υγ. Στη θύμησή μου έρχεται ο αείμνηστος καθηγητής μου Σάκης Καράγιωργας και το παρακάτω κομμάτι από την ιστορική του απολογία, μόνο που τα ανταλλάγματα που εννοεί ο Kαράγιωργας δεν έχουν καμιά σχέση με αυτά που οι συνδαιτυμόνες των μνημονίων εξαργυρώνουν πιθανότατα ακόμη και σε αυτή την προεδρική εκλογή.
…δι’ όλας αυτάς τας θυσίας τι ζητεί ως αντάλλαγμα από εμέ ο ελληνικός λαός και η πατρίς; Τι ζητεί από όλους τους πνευματικούς ανθρώπους; Δύο μόνον πράγματα. Να προσφέρουν τας επιστημονικάς των υπηρεσίας και να είναι θεματοφύλακες των ηθικών και πνευματικών αξιών…

Πολιτικό άρθρο πρώτο- γραμμένο κατά κείμενο και τίτλο. Αυτό τονίζεται για την αξιοπιστία των μέσων που πιθανότατα θα ήθελαν να φιλοξενήσουν και όχι να συμφωνήσουν με την παραπάνω αναφορά, κείμενο ελεύθερο δημοσίευσης.
Ο πυρήνας του άρθρου έχει να κάνει με την διαδικασία και όχι με το κάθε πρόσωπο.

Ιωάννινα 28/08/14
Σας ευχαριστώ θερμά-Καλό Φθινόπωρο.



Χρήστος Παπαδημητρίου.
Κοινωνιολόγος.
Πρόεδρος Τ Κ Πύργου-Κόνιτσας.