Ενώ οι ανακαλύψεις στην Αμφίπολη έχουν συνταράξει ολόκληρη τη διεθνή αρχαιολογική κοινότητα, η Ελλάδα βρίσκεται στον αριστερίζοντα διεθνιστικό «αστερισμό» του προγράμματος για τον Πολιτισμό που εκπόνησε ο ΣΥΡΙΖΑ και στην, επίσης διεθνιστική, ειρωνική γραφή που όζει κακέκτυπου οράματος περί παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας τινών έγκριτων αρθρογράφων που "στεγάζονται" στην εφημερίδα "Καθημερινή".

Για το πρόγραμμα περί Πολιτισμού του Σύριζα, ξεχώρισα μια εκπληκτική – στη σύλληψη, όχι στην...
πρακτική της αξιοποίηση, αλλά ποιος νοιάζεται για τα πρακτικά πλέον στην ελληνική πολιτική; - ιδέα και πρόταση: υβριδικές ταυτότητες και βιβλιοποικιλότητα. Η ιδέα συνοδεύεται με την επίσης αξιομνημόνευτη φράση «αξιοποίηση του δυναμικού των μεταναστών για την προώθηση της ελληνικής παραγωγής στις χώρες τους».

 Η αποθέωση του αριστερίζοντος διεθνισμού, λοιπόν είναι ο πολιτισμικός υβριδισμός των λαών.
Απόδειξη των φληναφημάτων και της ένδειας πολιτικής σκέψης αυτών που, λίγους μήνες μετά, δεν αποκλείεται να κληθούν να κυβερνήσουν αυτή την έρμη χώρα. Δε γνωρίζω αν ο Πακιστανός, ο Αλβανός και ο Αφγανός θα γυρίζουν περιχαρείς στις χώρες τους μ’ αυτές τις εξαγγελίες, προετοιμάζοντας το έδαφος για τη μετάφραση στη γλώσσα τους ενός Ελύτη, ενός Σεφέρη, άντε και του… Νίκου Δήμου.
Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι το αριστερό πολιτικό «μαγείρεμα» του ΣΥΡΙΖΑ, αν μη τι άλλο, έχει σερβιριστεί από διανοούμενους της… φακής, στερούμενους από σοβαρότητα, ουσιώδη πολιτισμική παιδεία, κύρος. Υπέρμαχοι υπερασπιστές του πολιτισμικού «τίποτε» και εραστές του ισοπεδωτικού πολιτισμικού δρόμου.

Από την άλλη, βλέπεις τους απόλυτους θιασώτες της παγκοσμιοποίησης, αντίστοιχους λάτρεις του εξισωτικού πολιτισμικού «γίγνεσθαι» να ειρωνεύονται την ιστορική ανακάλυψη των αρχαιολογικών ευρημάτων της Αμφίπολης δια της πλαγίας οδού: τα βάζουν με τους βουλευτές που «ξανα-μανα» ανακάλυψαν τον Μέγα Αλέξανδρο και ζήτησαν τα ρέστα γιατί δεν έχει ακόμα τοποθετηθεί ο ανδριάντας του Μακεδόνα στρατηλάτη σε κάποιο σημείο της Αθήνας, ενώ έχει αγοραστεί εδώ και είκοσι χρόνια.
Δεν ενόχλησε, ας πούμε, η αθρόα στήριξη του πλέον αντιδημοκρατικού και ανελεύθερου Αντιρατσιστικού νόμου. Α, όχι! Η (πρώην) Πανδώρα (νυν Φαληρεύς, κατά κόσμον Στέφανος Κασιμάτης) ενοχλείται μόνον από τον Μεγαλέξανδρο, από την Ελληνική Επανάσταση (για την ευτυχή έκβαση της οποίας είχε κάποτε γράψει «ας είναι καλά τα… ναυτάκια του Αγγλογαλλορωσικού στόλου της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου») κι από άλλες… κακοδαιμονίες του Ελληνικού πολιτισμού.

Έχω ήδη γράψει παλαιότερα ότι ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά φαινόμενα της εποχής μας είναι και η σύμπλευση της παγκοσμιοποιημένης νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας με τον αριστερό διεθνισμό. Βασικός στόχος, κοινός εχθρός και κεντρικό ανάθεμα αυτής της σύμπλευσης η Ελληνική φυσιογνωμία, η Ελληνική κουλτούρα, ο πατριωτισμός, η εθνική ταυτότητα. Οι δύο αυτές σύγχρονες Συμπληγάδες Πέτρες στέκονται απέναντι, μοιάζοντας ξέχωρες και αντίπαλες.
Όμως, στην κατάλληλη στιγμή κινούνται για να τσακίσουν καθετί που συνιστά ξεκάθαρα Ελληνικό, που αναδεικνύει την αξία του πολιτισμού μας, που επιβεβαιώνει ότι το σύγχρονο μοντέλο βιοθεωρίας και κοσμοθεωρίας είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια κακέκτυπη μίμηση του Ελληνισμού, στη δε χειρότερη, μια παρηκμασμένη εκδοχή του. Αντί για Καρυάτιδες, λοιπόν (τι… δείγμα νεοπλουτισμού κι αυτές), έχουμε σήμερα τη Λαίδη Γκαγκά, αντί για Μεγαλέξανδρους έχουμε τον Στάλιν ή τον Χάρρυ Τρούμαν, αντί για την Ελληνική ταυτότητα, έχουμε την υβριδική του… παράνομου μετανάστη, αυτή που προβάλλει ένας… Τατσόπουλος και ο Αλέξης του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο τίτλος του άρθρου προέρχεται, βέβαια από το γνωστό τραγούδι που ερμήνευσε η Τάνια Τσανακλίδου. Σε ένα στίχο του τραγουδιού ακούμε «θέλω να ζήσω ελεύθερος, δίχως ταυτότητα πια». Δυστυχώς, αυτή ακριβώς είναι και η μεγάλη πλάνη. Δίχως ταυτότητα, δεν είσαι ποτέ ελεύθερος. Είσαι δυνάμει σκλάβος της ταυτότητας που θα σου επιβάλλουν οι άλλοι.


Γίναμε μια Ελλάδα δίχως πολιτισμική ιδιαιτερότητα, δίχως ιστορική συνείδηση, δίχως κουλτούρα. Γίναμε ένας λαός, δίχως ταυτότητα πια…

Πολιτική Σκέψη