Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης.
Οι αδιέξοδες πολιτικές του δίδυμου Ερντογάν – Νταβούτογλου έχουν σαν θεμέλιο λίθο την φαντασίωση της ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην σύγχρονη εποχή.

Η φαντασίωση αυτή έχει διακηρυχτεί απροκάλυπτα και κατ΄ επανάληψη τόσο από τον σημερινό πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου («Στην ιστορική πορεία του αγίου μας έθνους, το κόμμα ΑΚΡ σηματοδοτεί τη...
γένεση μιας Τουρκίας παγκόσμιας δύναμης. Όσα εδάφη και να χάσαμε από το 1911, θα συναντηθούμε ξανά με τα αδέρφια μας στις χώρες αυτές. Είναι η ιστορική μας αποστολή».
Ομιλία Αχμέτ Νταβούτογλου, Απρίλιος 2012) όσο και από τον σημερινό Πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Τ. Ερντογάν
(«Τα συμφέροντα της χώρας μας στις θάλασσες ξεκινούν από τη διώρυγα του Σουέζ και απλώνονται μέχρι τον Ινδικό ωκεανό. Ναυπηγεία Τούζλα Κων/λης, Σεπτέμβριος 2011).

Οι πολιτικές που εφαρμόζονται από την άνοδο του Ρ. Τ. Ερντογάν στην εξουσία (14 Μαρτίου 2003) και υπηρετούν την φαντασίωση αυτή, στην αρχή δημιούργησαν μια εντυπωσιακή λάμψη (ο πλανητάρχης Ομπάμα έκανε το σφάλμα να επενδύσει στην ανάδειξη της Τουρκίας και μάλιστα με κολακείες που τροφοδότησαν την μεγαλομανία των ισλαμιστών) αλλά σταδιακά άρχισαν να ξεθωριάζουν με αποτέλεσμα να φθάσουμε στο 2014 με την Τουρκία σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή να έχει πλέον, σύμφωνα με τον έγκριτο Τούρκο δημοσιογράφο και αναλυτή Burak Bekdil «δύο μόνο συμμάχους, το Κατάρ που μοιάζει περισσότερο με οικογενειακό πρατήριο βενζίνης παρά με χώρα και τη Χαμάς, μια τρομοκρατική οργάνωση!» (Erdogan’s Book of Defeat», The Gatestone Institute, 31 Οκτωβρίου 2014).

Σύμφωνα με Ευρωπαίο διπλωμάτη που βρίσκεται στην Άγκυρα «Μετά τη Συρία, το Ιράκ, τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τον Λίβανο και το Ισραήλ, η Τουρκία έχασε πλέον και την Αίγυπτο, ολοκληρωτικά». Εμείς θα προσθέταμε την Αρμενία, την Ρωσία και την Περσία με τις δύο τελευταίες να είναι απόλυτα και κάθετα αντίθετες στην αξίωση της Τουρκίας να μετατρέψει την Συρία σε επαρχία μιας ανύπαρκτης νέο-Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Εκείνο πάντως που έχει τρομοκρατήσει την Άγκυρα είναι η επικείμενη συμφωνία Ελλάδος – Κύπρου – Αιγύπτου για τον καθορισμό Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης που θα κάνει ακόμα περισσότερο την Τουρκία δακτυλοδεικτούμενη σαν την μύγα μέσα στο γάλα και θα ενισχύσει, στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης ακόμα περισσότερο την εικόνα του πειρατή και εισβολέα που περιφρονεί την διεθνή έννομη τάξη εφαρμόζοντας μόνο τα μέρη εκείνα των διεθνών συνθηκών που εξυπηρετούν την φαντασίωση της ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας!


Η «κρυφή ατζέντα» των ισλαμιστών της Τουρκίας (σχετικό είναι το άρθρο μας 31ης Μαίου 2014 με τίτλο Ερντογάν ή μήπως Ταλιμπάν;) είναι πλέον «ανοικτό βιβλίο» για ολόκληρο τον κόσμο αλλά, δυστυχώς για τους ισλαμιστές, είναι αποδεκτή μόνο από αυτούς!

Μέσα στο τοπίο αυτό, οι ισλαμιστές της Τουρκίας εντείνουν τις προκλήσεις τους σε ένα ακόμα μέτωπο: Εκείνο της Ελλάδος και της Κύπρου προσπαθώντας να επιβάλλουν με την «δύναμη» που νομίζουν ότι έχουν, τετελεσμένα γεγονότα για να «κατοχυρώσουν» δικαιώματα που δεν στηρίζονται ούτε στο Διεθνές Δίκαιο, στο σύνολο δηλαδή των νομικών κανόνων που αφορούν σχέσεις ανάμεσα σε κράτη και διεθνείς οργανισμούς, ούτε και στην Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας την οποία έχουν εφαρμόσει περισσότερα από 140 κράτη σε ολόκληρο τον κόσμο. Για τον λόγο ακριβώς αυτόν, οι Τουρκικές προκλήσεις αποτελούν την πιο τρανή απόδειξη της αδυναμίας τους!

Συμπέρασμα:
Η «αμυντική διπλωματία» της Ελλάδος και της Κύπρου αποτελεί, κατά την άποψή μας, την πιο σωστή και ενδεδειγμένη στρατηγική αντιμετώπισης της Τουρκικής επιθετικότητας.

Η Τουρκία είναι υποχρεωμένη, αργά ή γρήγορα, είτε να συμβιβαστεί με την Διεθνή νομιμότητα εγκαταλείποντας τις φαντασιώσεις της ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είτε να επιχειρήσει μια πολεμική περιπέτεια με στόχο να επιβάλλει με την δύναμη των όπλων την επεκτατική της στρατηγική.

Και στις δύο όμως περιπτώσεις είναι δεδομένο ότι θα βγει χαμένη. Στην πρώτη περίπτωση γιατί θα υποχρεωθεί να «γυρίσει στο μαντρί» έχοντας ταπεινωθεί από την επιπολαιότητα της να προκαλεί ολόκληρο τον κόσμο και στην δεύτερη γιατί όπως προειδοποιεί ο Φετουλάχ Γκιουλέν, τέως σύντροφος και πνευματικός καθοδηγητής του σημερινού Προέδρου της Τουρκίας «Αυτοί που μετέτρεψαν την Τουρκία σε «έξυπνο» κράτος δεν πρέπει να ξεπεράσουν τις φιλοδοξίες τους και να την εμπλέξουν σε πόλεμο γιατί θα οδηγήσουν τον λαό σε μια συμφορά παρόμοια με αυτή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όπως οι Νεότουρκοι τελείωσαν τη μεγάλη Οθωμανική Αυτοκρατορία, ελπίζω αυτοί να μην κάνουν το ίδιο με το διάδοχο της αυτοκρατορίας κράτος, θυσιάζοντας τις επόμενες γενιές. Διαφορετικά το τουρκικό έθνος δεν θα ανακάμψει».

Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να συνεχίσουν σταθερά, ήρεμα και με απόλυτη ψυχραιμία την στρατηγική που εφαρμόζουν με καταλυτικά όπλα το Διεθνές Δίκαιο και την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας, να σφυρηλατούν ομοψυχία στο εσωτερικό μέτωπο (μια σύσκεψη σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών θα είναι εξαιρετικά χρήσιμη γιατί όλοι οι σημερινοί πολιτικοί που χειρίζονται την Τουρκική επιθετικότητα είναι περαστικοί ενώ η συνέχεια του Ελληνισμού είναι διαχρονική), να ενισχύουν ακόμα περισσότερο την διεθνή υποστήριξη αξιοποιώντας την αυτοαπομόνωση της Τουρκίας, να είναι απόλυτα προετοιμασμένοι ακόμα και για το χειρότερο σενάριο και τέλος να περιμένουν την επόμενη κίνηση της Τουρκίας σαν να τις λένε «Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!»

Λεωνίδας Κουμάκης.