Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής.
Εάν υπήρχε ελάχιστη σοβαρότητα στην πολιτική σκηνή της χώρας, οι πρωταγωνιστές της καταστροφής, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, θα αποχωρούσαν σιωπηλά και οικειοθελώς από την πολιτική σκηνή.

Θα μάζευαν τα κομμάτια τους και δεν θα συμμετείχαν σε δημόσιες πολιτικές διεργασίες για τα επόμενα δέκα χρόνια, μέσα στα οποία θα προχωρούσαν σε μία ...
ολοκληρωτική κάθαρση και επαναχάραξη των πολιτικών τους.
Αν υπήρχε και πολιτική εντιμότητα, τα ίδια τα κόμματα θα παρέδιδαν στην Δικαιοσύνη τα στελέχη τους που συμμετείχαν στην υπερχρέωση και στην υποδούλωση της πατρίδας.

Όμως, τίποτε από αυτά δεν υπάρχει και, ακάθεκτοι οι καταστροφείς συνεχίζουν το «έργο» τους, ισοπεδώνοντας την αξιοπιστία του συνόλου του πολιτικού κόσμου, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό όλες τις ικανές συνθήκες ενός πολιτικού χάους.

Στην δημιουργία αυτών των ακραίων και στον απόλυτο βαθμό επικίνδυνων συνθηκών, συντελούν και οι πολίτες, οι οποίοι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους έχουν καταστεί ακατάλληλοι μετά από 4 δεκαετίες συστηματικής φθοράς τους από δύο πολιτικά κόμματα, τα οποία τους εξαγόραζαν και τους οπαδοποιούσαν προκειμένου μακριά από την οχλαγωγή των ανύπαρκτων πολιτικών αντιπαραθέσεων να γίνονται οι business και να κλείνονται deals είτε με τους εξοπλισμούς, είτε με τα ολυμπιακά έργα, είτε με δημόσια έργα, είτε… είτε…

Πολίτες που κινούμενοι στη σφαίρα των προσωπικών τους μικροσυμφερόντων συναινούσαν πάντοτε στην διαχείριση της χώρας από μία ομάδα πολιτικών παλιάτσων, δεν ήταν ποτέ (και δεν επεδίωξαν ποτέ) σε θέση να αντισταθούν στην επερχόμενη μαθηματικά προβλέψιμη λαίλαπα. Ακόμη και σήμερα, οι ίδιοι πολίτες είτε αδιαφορούν είτε επαινούν και χειροκροτούν εκείνους που τους κατέστρεψαν τη ζωή, ενώ ταυτόχρονα γίνονται εύκολοι πελάτες της προπαγάνδας που καταδικάζει τους έντιμους και στέλνει στο πυρ το εξώτερον (μέσω των ΜΜΕ) εκείνους τους ικανούς που εμφανίζονται πρόθυμοι να εργαστούν για την επανάκαμψη της χώρας.

Ενδεχομένως, ευρισκόμενοι στο βαθύτερο σημείο του πολιτικού βόθρου στο οποίο μας τοποθέτησαν με περισσή επιμέλεια οι αφοδεύοντες στην λογική μας, θα πρέπει πλέον να αποδεχθούμε το μοιραίο, την επικείμενη «χαριστική βολή» (προς παραδειγματισμό, σύμφωνα με τους ευρωπαίους επικυρίαρχους) για να κατανοήσουμε σαν λαός, αλλά και σαν άτομα πως χωρίς προσωπικές αξίες, χωρίς προσωπικές θυσίες και χωρίς προσωπικό αγώνα, δεν πρόκειται ποτέ να επαναποκτήσουμε τα αυτονόητα, ενώ, ενδεχομένως, να βρεθούμε και προ «εκπλήξεων» που έχουν σχέση ακόμη και με το μέγεθος της γεωγραφικής επικράτειας αυτής της χώρας που κάποτε λεγόταν Ελλάδα.

Στην επερχόμενη γιορτή της δημοκρατίας, που είναι οι εκλογές, πιθανότατα οι Έλληνες θα αποφασίσουν –για μία ακόμη φορά- να συνθλίψουν την λογική, να καταστρέψουν και τις τελευταίες ελπίδες ανάκαμψης και, όντας προβατοποιημένοι, να στηρίξουν σε ένα μεγάλο τους ποσοστό, εκείνους που επί χρόνια εργάστηκαν επιμελώς για την απόλυτη καταστροφή τους.
«Το κόμμα να κερδίζει και όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν», είναι το σύνθημα το πρόθυμων και χρήσιμων ηλιθίων, που ανταλλάσσουν την αξιοπρέπειά τους με πεντάμηνη εργασία, με κάποιο σάντουιτς σε λεωφορείο ή με έναν καφέ στο καφενείο. Είναι οι ίδιοι που την επομένη των εκλογών θα μάθουν πως τελικά κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους, πως θα ζήσουν σε επίπεδα Βουλγαρίας, πως αν αρρωσταίνουν δεν θα έχουν δικαίωμα στη νοσηλεία παρά μόνο αν έχουν λεφτά!
«Το κόμμα να κερδίζει και όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν»… Και η πατρίδα κύριε; Να πάει να γαμηθεί και η πατρίδα; Για ποια πατρίδα μιλάμε άραγε, όταν υπάρχει μόνο η παρτίδα των κερδοσκόπων; Και, τέλος, για ποιόν Θεό να μιλήσουμε και να τον φωνάξουμε να μας σώσει, όταν Θεό μας έχουμε κάνει το χρήμα;

Σε μία χώρα που οι έντιμοι συκοφαντούνται και οι άθλιοι χειροκροτούνται, δεν υπάρχει αύριο… Δεν υπάρχει απολύτως τίποτε και ένα μόνο είναι βέβαιο: Την επόμενη ημέρα «της γιορτής της δημοκρατίας», όλοι μας, θα έχουμε πάρει αυτό που μας αξίζει… Όντας μικρόνοοι και χωρίς όνειρα για το αύριο, με το νου καρφωμένο στα μικρά που χάσαμε και στα μεγάλα που ξεχάσαμε, θα βιώσουμε τον εφιάλτη που μας ετοίμασαν ψελλίζοντας «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι»… Κι αυτό, επειδή βρεθήκαμε πολύ μικροί σαν συναντήσαμε τα μεγάλα, εκείνα που φτιάχνουν τους λαούς και γράφει η ιστορία...

ΥΓ: Είμαστε ένας έξυπνος λαός, βαθιά πολιτικοποιημένος. Όμως, επιβεβαιώσαμε εκείνη την λαϊκή παροιμία - σοφία που λέει "το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται"...
Σε ετούτη την κρίσιμη για την χώρα (αλλά και για τον καθένα από όλους εμάς) καμπή, θεώρησα χρήσιμο να γράψω τούτα τα λόγια. Ίσως να μην ξαναγράψω μέχρι που το αμόνι θα σμιλέψει τις καρδιές για να τις κάνει σπαθιά...

Ας μιλήσουμε επιτέλους.