Γράφει ο Νικόλαος Τζαχρήστας.
Κύριοι της κυβέρνησης, πριν ξεκινήσω το κυρίως μέρος αυτού του κειμένου θα ήθελα να σας επισημάνω πως ήμουν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της αλλαγής πορείας της χώρας με μια κυβέρνηση της αριστεράς.

Η κριτική μου δεν είναι κακοήθης σαν αυτή την γκαιμπελίστικη που ασκούν κάποιοι κύκλοι μνημονιακών μμε.
Καταρχάς θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι ...
στην νομισματική ένωση ενταχθήκαμε κατόπιν λογιστικών αλχημειών της κυβέρνησης Σημίτη με την βοήθεια της eurostat και της elstat.
Οπότε η πορεία μας μέσα στην νομισματική ένωση ξεκίνησε προβληματικά και συνέχισε προβληματικά από τις στατιστικές αλχημείες της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Δεν τα λέω εγώ μόνο αυτά τα λέγατε και εσείς.
Όλα αυτά ήταν σε γνώση του Βερολίνου και όχι μόνο. Άρα το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι αυτοί που τώρα μας κουνάν το δάκτυλο ήξεραν την προβληματική μας ένταξη αλλά και την λανθασμένη ένταξή μας σε μηχανισμό στήριξης.

Δεν είναι θεωρία συνωμοσίας κύριοι αλλά η αλήθεια ότι η Ελλάδα έπρεπε να μπει σε αυτήν την δυσχερή κατάσταση για να εκβιαστεί.
Να εκβιαστεί για την γεωστρατηγική της θέση, να εκβιαστεί για τον πλούτο της και τέλος να εκβιαστεί για να καταστεί μια κοντινή χώρα για τις υπερδυνάμεις της ευρωζώνης και των Η.Π.Α. με φθηνά εργατικά χέρια και βολικό φορολογικό σύστημα για τους επενδυτές που θα περιμέναμε να έρθουν.
Αυτές ήταν και οι ειδικές οικονομικές ζώνες (ΕΟΖ) που είχαν εξαγγελθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Γιατί η Ελλάδα να μην γίνει μια καινούρια Ταιβάν και να τρέχουν οι κολοσσοί στην Ταιβάν;

Οι Έλληνες στηρίχτηκαν σε ένα κόμμα της αριστεράς και το έφεραν στην εξουσία για την κοινωνική δικαιοσύνη, για την αξιοπρέπεια, για την ελευθερία, για μια Ελλάδα μακριά από το ζοφερό μέλλον το οποίο διαγραφόταν με τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Κοινωνικό κράτος, κράτος πρόνοιας και όχι ελεημοσύνης χτυπώντας κατά κράτος την διαφθορά και την δουλοπρέπεια προς τους συμμάχους που ιστορικά από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους μόνο σύμμαχοι δεν ήταν.
Από τα δάνεια του Κάνινγκ μέχρι το σχέδιο Μάρσαλ και το γκρίζο Αιγαίο.

Διακινδυνεύετε με μια ενδεχόμενη υποχώρηση τώρα να υποχωρήσουμε για πάντα.
Θα υποχωρήσουμε έναντι κάποιας ανθρώπινης κοινωνίας, θα υποχωρήσουμε ενάντια στα παιδιά και αυτούς που βρήκαν ξανά την ελπίδα.

Κύριοι στην τελευταία ψηφοφορία για την υποψηφιότητα του Στάυρου Δήμα δάκρυσα μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης όταν ο αριθμός των παρόντων έφτασε τους 121(αν και ήξερα το αποτέλεσμα) και μαζί μου πιστεύω δάκρυσε και όλη η Ελλάδα.

Κύριοι δεν έχετε δικαίωμα να κάνετε πίσω.
Εσείς λέγατε, και σωστά λέγατε ότι το ευρώ δεν είναι ταμπού.
Δεν πρέπει να ξανακυλίσουμε στην ενδοτικότητα.

Ο λαός φώναξε «ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ» και το εννοεί.
Δώστε μια ευκαιρία σε τούτο τον τόπο να βαδίσει προς μια καινούρια στράτα.

Μπορεί να βρεθούμε σε δύσκολη κατάσταση αλλά θα παλέψουμε από την αρχή εμείς για εμάς και όχι για άλλους.

Οι κύριοι των Βρυξελλών και του Βερολίνου δεν ξέρουν τι σημαίνει η λέξη άνθρωπος ούτε η λέξη αξιοπρέπεια.
Γύρισαν στις ρίζες τους, δηλαδή τον κανιβαλισμό.

Ελπίζω η ελπίδα να ήρθε πραγματικά.
Η υποχώρηση εάν γίνει θα είναι άλλη μια συμφωνία της Βάρκιζας.

Τόσος κόπος, τόσος αγώνας να αποτινάξουμε τις εθελόδουλες κυβερνήσεις για να συμφωνήσουμε ξανά σε τι;
Να σκύψουν οι εργάτες άλλη μια φορά το κεφάλι στους σαρκοβόρους του Βερολίνου;