Ενας πολιτικός πεθαίνει και του δίνουν την δυνατότητα να αποφασίσει αν θέλει να πάει στην κόλαση ή στον παράδεισο.

Τον αφήνουν να τα δει και τα δύο και να αποφασίσει.
Πάει πρώτα στην κόλαση όπου στην πόρτα τον περιμένει ένας ωραίος αθλητικός κι ευθυτενής νεαρός διαβολάκος που πολύ ευγενικά, αλλά με βλέμμα όλο...
υποσχέσεις, τον συνοδεύει στην κόλαση.
Προς μεγαλη του έκπληξη βλέπει πολυτελείς και κατάφυτες εγκαταστάσεις θερινού θερέτρου, με λιμνούλες, η ημέρα είναι ζεστή και ανοιξιάτικη ο ήλιος λάμπει, καταπράσινα γήπεδα του γκολφ, όπου όλοι είναι καλοντυμένοι χαρούμενοι.

Βλέπει όλους τους γνωστούς και φίλους που πέθαναν πριν απ' αυτόν, οι οποίοι τρέχουν να τον προϋπαντήσουν πασίχαροι!
Καθαροί καλοντυμένοι, κομψοί χάρμα οφθαλμών! Ούτε στην γη δεν ήταν τόσο περιποιημένοι.

Τους φροντίζουν φαίνεται πολύ στην κόλαση...
Μιλάνε, γελάνε, λένε πώς τα περνάνε, λένε ανέκδοτα θυμούνται τα παλιά! Παίζουν όλοι μαζί γκολφ!

Μετά τον βάζουν σ' ένα ωραίο γκάμπριο μαζί με πολύ όμορφες ζουμερές κοπέλες γεμάτες "προσόντα" και όλοι μαζί πάνε για κοκτέηλ πάρτυ και φαγητό.
Καλλονές, πολυτέλεια, ανεμελιά, φλαιρτ.
Ό,τι είχε και στην γη.

Ούτε καταλαβαίνει πώς πέρασε η ώρα όταν ο ωραίος ευγενικός νεαρός διάβολος, με το πολλά υποσχόμενο βλέμμα, έρχεται να τον πάρει και να τον συνοδεύσει στην πόρτα για να δοκιμάσει και τον παράδεισο.

Στην πόρτα του παραδείσου τον περιμένει ένας αιθέριος γλυκός άγγελος που αποπνέει φως, αγάπη και ζεστασιά.
 Μπαίνουν στον παράδεισο.
Καταπράσινοι κήποι με πανέμορφα άνθη, γαλήνη, πουλάκια, πολύχρωμες πεταλούδες, σκιουράκια, χαρούμενα ποταμάκια και κόσμος που κολυμπάει, μια γλυκειά μουσική ακούγεται μέσα από το θρόισμα των φύλλων, βλέπει ανθρώπους χαρούμενους να βολτάρουν να μιλάνε και να γελάνε, συντροφιές, παιδάκια, υπάρχει μια γλυκειά θαλπωρή παντού, ο ήλιος λάμπει χωρις να καίει.

Το φως είναι τόσο γλυκό.
Μια αίσθηση χαράς που ρέει απρόσκοπτα.
Μια αίσθηση όλα είναι καλά.
Συναντά ελάχιστους γνωστούς, όμως πράγμα που τον στενοχωρεί.

Είναι πολύ ωραία αλλά... σκέφτεται ότι θα βαρεθεί.
Ενώ από την άλλη μεριά... ήταν οι κουκλάρες με τις κορμάρες, οι αμαξάρες, οι χλιδές όλα τα λαμόγια που έκανε παρέα και μπίζνες στην γη...

Όταν λοιπόν έρχεται η ώρα να αποφασίσει λέει στον Άγιο Πέτρο.
"Άγιε Πέτρο μου, αποφάσισα! Ο παράδεισος είναι πολύ ωραίος αλλά δεν έχει πάρτυ, δεν έχει δράση... και φοβάμαι ότι θα βαρεθώ.
Ε.. ήμουν και λίγο λαμόγιο.. ίσως είναι καλλίτερα να πάω στην κόλαση".

"Εντάξει παιδί μου", του λέει, γλυκά ο Άγιος, "ό,τι αποφασίσεις εσύ θα γίνει".

Φεύγει από το ουδέτερο πεδίο, το οποίο σβήνει πίσω του καθώς περνάει στον προθάλαμο της κολάσεως.
Φθάνει στην πόρτα, χτυπάει κι η πόρτα ανοίγει.
Ο ωραίος ευγενικός νεαρός με το πολλά υποσχόμενο βλέμμα, τώρα είναι ένα κακάσχημο άγριο τέρας με μια ουρά που κροταλίζει, ο πολιτικός αποσβολώνεται, ταυτόχρονα μια αποπνικτική βρώμα σκουπιδιών και σαπίλας τον τυλίγει, καθώς προσπαθεί σοκαρισμένος να καταλάβει τι συμβαίνει μέσα στο καταθλιπτικό μισοσκόταδο που έχει πάρει τη θέση του λαμπερού ήλιου που είχε γνωρίσει!

Οι απέραντοι πράσινοι δροσεροί λοφίσκοι του γκόλφ που περιδιάβαινε την προηγούμενη μέρα, τώρα είχαν δώσει τη θέση τους σε έναν ατέλειωτο σιχαμερό σκουπιδότοπο, όπου αποστεωμένες, σταφιδιασμένες γριές ανακάτευαν ρακένδυτες τα σκουπίδια, οι δροσερές λιμνούλες ήταν αηδιαστικοί βόθροι που ανέδιδαν εμετικές οσμές!
Μέσα στο μισοσκόταδο αναγνωρίζει τους φίλους του, που σε μαύρο χάλι βρωμώντας απ' την σήψη σέρνονται προς το μέρος του τραβώντας βαρειές σιδερένιες μπάλες δεμένες στα πόδια τους.

Τρομοκρατημένος και πανικόβλητος γυρίζει προς τον φρικτό διάβολο που κλείνει πίσω του την πόρτα.

- Τι είναι αυτά!; του λέει.
"Εγώ που ήρθα χθες άλλα μου δείξατε!
Πού είναι το γκόλφ; πού είναι το θέρετρο; πού είναι η πολυτέλεια; που είναι η καθαριότητα; που είναι οι κουκλάρες;"

Κι ο... τέρας σπρώχνοντάς τον άγρια μέσα του λέει: