Του Δημήτρη Κωνσταντάρα.
Όλη αυτή η ιστορία με τη βουλευτή του Σύριζα Βασιλική Λέβα , το …βομβιστικό παρελθόν της και τελικά, τη συνάντησή της με τον Δημήτρη Κουφοντίνα μπορεί να προκάλεσε σχόλια, δημοσιεύματα και έντονες αντιδράσεις από την αντιπολίτευση αλλά προσωπικά μου άφησε απλώς μια πολύ περίεργη … γεύση, αίσθηση απογοήτευσης και πίκρα.

 Όχι γιατί κρίνω τα πιστεύω και τις ενέργειες της κυρίας Λέβα- την οποία δεν γνωρίζω- αλλά γιατί...
 ανακαλύπτω το «καινούργιο» πρόσωπο της κοινωνίας μας. Μιας εξελισσόμενης κοινωνίας που αλλάζει τα πράγματα και κάνει βήματα προς άλλες κατευθύνσεις. Τι με εντυπωσιάζει; Η συμπεριφορά και η ιδεολογία της κεντρικής πολιτικής σκηνής και η νοοτροπία του μέσου Έλληνα ψηφοφόρου.

Η πρώτη , εν ολίγοις τα κόμματα , ανέδειξαν πολιτικά την κυρία Λέβα – και όχι μόνο – και ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος την ψήφισε. Γιατι; Μήπως διακρίνοντας σ΄ αυτήν – και σε άλλους- στοιχεία που θάπρεπε να υπάρχουν στο Κοινοβούλιο και στην πολιτική σκηνή;

Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, όπως διάβασα, πριν χρόνια, μετείχε σε φοιτητικά κινήματα και κατηγορήθηκε για βομβιστική επίθεση και κατοχή εκρηκτικών υλών. Στη Φιλοσοφική Σχολή Ιωαννίνων όπου φοιτούσε, συμμετείχε και σε ακροαριστερές οργανώσεις. Κατηγορήθηκε και τιμωρήθηκε για «βομβιστική επίθεση» στη γραμματεία της Φιλοσοφικής . Η αστυνομία θεώρησε ότι κίνητρο ήταν να καούν γραπτά της με βαθμολογίες κάτω από τη βάση. Το 1980, συνελήφθη για εξύβριση αστυνομικού. Υποστήριξε ότι «μπάτσος» δεν είναι βρισιά Και παραδέχθηκε πως βρισκόταν υπό την επήρεια αλκοόλ.

Ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει ότι θέλει και ανάλογα να ενεργεί . Αλλά χρόνια μετά και εκλεγμένη βουλευτής, επισκέφθηκε στο Νοσοκομείο Λαμίας, όπου νοσηλευόταν, τον καταδικασμένο ως τρομοκράτη Δημήτρη Κουφοντίνα, συζήτησε μαζί του «σε οικείο κλίμα σύμφωνα με μαρτυρίες» και τον ενημέρωσε για το νομοσχέδιο για την κατάργηση των φυλακών Γ΄ Τύπου.


Τα ερωτηματικά μου: ήταν εν γνώσει Τσίπρα οι παλιές και νεότερες δραστηριότητές της;
Είχε καθοδηγητική «θέση» στην « κοινωνική αναταραχή», τα μολότοφ, το κάψιμο της Αθήνας των προηγούμενων δεκαετιών;
Και οι πολίτες που την ψήφισαν, ήταν εν γνώσει;

Μακράν εμού η επιθυμία να κάνω επίθεση στην κυρία Λέβα ή να ψέξω τους Έλληνες που την ψήφισαν.

Οι ενδεχόμενες απαντήσεις όμως, θα μπορούσαν να «ξεκαθαρίσουν» στο μυαλό μου το τι είδους Βουλή, κόμματα και πολιτικές συμπεριφορές θεωρούν ότι ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σήμερα οι πολιτικές ηγεσίες αλλά ΚΑΙ οι πολίτες.