Του Τρύφωνα Τιπούρτη (απόσπασμα από τηλεοπτική εκπομπή, δείτε το βίντεο).
Θέλω να ξεκινήσω με ένα μήνυμα. Ένα μήνυμα που πιστεύω η ανάγκη να το ακούσουμε είναι τόσο μεγάλη όσο ποτέ άλλοτε.

Πρόκειται για το Αναστάσιμο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμου . Αν και στο παρελθόν έχω κρίνει και κατακρίνει άμεσες και έμμεσες τοποθετήσεις της κεφαλής της Εκκλησίας της Ελλάδας, εντούτοις, πρόκειται για...
ένα μήνυμα που θα πρέπει να ακούσουν όσοι δεν άκουσαν, να το επεξεργαστούν, να αποφασίσουν και να πράξουν.

Στις πιο μεγάλες δύσκολες στιγμές για τη χώρα, η Πίστη στάθηκε συνδετικός κρίκος.
Είναι αυτή που ένωσε και θα συνεχίσει να ενώνει τους ανθρώπους, γιατί από την πίστη βγαίνει η αγάπη… αλληλέγγυα και μη.

Οι επί γης εκπρόσωποι της Ορθόδοξης πίστης μας εφόσον κρίνονται για τις αδυναμίες και πράξεις τους, θα πρέπει να αναφέρονται και για την όποια προσφορά τους αν θέλουμε να λέμε πως μιλάμε εν δικαίω.

Το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου έχει ως εξής :
"Αγαπητά μου παιδιά,
Χριστός εγήγερται και ο Άδης ηχμαλώτισται.
Χριστός εγήγερται και ο Άδης επικράνθη.
Χριστός εγήγερται και ο Άδης συνετρίβη.

Ο Άδης στη συμβολική γλώσσα της λατρείας μας είναι το κράτος του θανάτου, το μεταθανάτιο δεσμωτήριο των ψυχών.

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν πιστεύει στον Άδη. Αφού αποπνευμάτωσε την φυσική και πολιτική ιστορία του, την τέχνη, την μόρφωση, την ίδια του τη ζωή, έχει πλέον αποπνευματώσει και τον θάνατο.

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει σκοτώσει μόνον τον Θεό, απονέκρωσε και τον θάνατο. Κάποτε οι κοινωνίες συμπεριφέρονταν σε ακολουθία με την πίστη στην αθανασία της ψυχής.

Οι άνθρωποι είχαν την απόλυτη βεβαιότητα ότι η ψυχή τους δεν θα χαθεί, θα ζει, έστω και σε έναν στενάζοντα και οδυρόμενο Άδη. 
 Μα τώρα, ο σύγχρονος άνθρωπος θεωρεί ότι με τον θάνατο τελειώνουν όλα. Και σώμα και ψυχή.

Όλο και περισσότεροι παύουν να φέρονται προσχηματικά και υποκριτικά,  και προσχωρούν ανοικτά στην νοοτροπία του "φάγωμεν, πίωμεν, αύριο γάρ αποθνήσκομεν". 
Αυτή τη γνωστή ρήση αντιμετωπίζει αυστηρά το χωρίο της Αποκαλύψεως 
 "οἶδά σου τά ἔργα, ὅτι ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς, καί νεκρός εἶ"
 (Ἀποκ. 3, 1).

Γέμισε ο κόσμος νεκρούς ανθρώπους, που ζουν περιμένοντας να πεθάνουν.
Ανθρώπους υποκρινόμενους τους ευτυχείς, μέσα από την επιφανειακή και επίπλαστη ευθυμία, ἤ κάποιους πιο ειλικρινείς, ως προς την απελπισία τους, και γι΄ αυτό βαθειά μελαγχολικούς.
Ανθρώπους συμβιβασμένους με τη θνητότητα της ύπαρξής τους.

Εκείνος πού συμβιβάζεται με την επικείμενη ανυπαρξία του, είτε χάνει το ενδιαφέρον του για τη χαρά της ζωής, είτε ανάγει σε ύψιστη και μοναδική αξία την ευζωία, μη διστάζοντας να πατήσει επί πτωμάτων για να την εξασφαλίσει.
Στη συνείδησή του όλοι είμαστε πτώματα. 
 Τα πτώματα δεν νιώθουν. Δεν πονούν. Αν ένα πτώμα πατήσει ένα άλλο πτώμα δεν υπάρχει βλάβη, δεν υφίσταται καμία μεταβολή στον άδικο και μάταιο τούτο κόσμο.

Χωρίς Αναστημένο Χριστό δεν έχει σημασία αν ο Ἅδης είναι υπαρκτός ή ανύπαρκτος.
Χωρίς Αναστημένο Χριστό, ο κόσμος παραμένει ένας σφαλιστός τάφος.
Τάφος ο σκοτεινός Άδης, τάφος και η ηλιόλουστη κτίση.
Θαμμένες οι ψυχές, είτε μέσα στην θνητή σάρκα, είτε έξω από αυτήν.

Επειδή Ανέστη ο Χριστός η πέτρα του τάφου κύλισε.
Επειδή Ανέστη ο Χριστός ο Ἅδης επικράνθη, κατηργήθη, ενεπαίχθη, ενεκρώθη, καθῃρέθη, εδεσμεύθη.
Επειδή Ανέστη ο Χριστός νικήθηκε με θάνατο το κράτος του θανάτου.

Μέσα σε έναν κόσμο αδικίας, σκληρότητας, κακότητας και μισανθρωπίας,  κάθε συνειδητός χριστιανός παλεύει να κρατηθεί από τα κράσπεδα των ιματίων του Αναστημένου Χριστού, μέχρι να ενωθεί για πάντοτε μαζί Του στην αιώνια Ζωή. Με αυτόν τον τρόπο μετέχει στο μυστήριο της Θείας Οικονομίας για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.

Ὁ Χριστός δεν ζητά από τον καθένα μας να εργαστεί με έναν τρόπο αυτιστικό και ατο-μικι-στικό για την σωτηρία του.
Η σωτηρία του καθενός περνά μέσα από την σωτηρία των άλλων. Και πολλές φορές, αν όχι όλες, απαιτείται η δική μας σταύρωση για την σωτηρία των άλλων.

Να χαιρόμαστε για το υπαρκτό του συντετριμμένου Ἅδη.
Να χαιρόμαστε για τις σταυρώσεις μας, τα βάσανα και τις οδύνες μας.
Γιατί όλα αυτά, όποτε και αν συνέβησαν,  όποτε συμβαίνουν και όποτε και αν συμβούν, θα ανήκουν στο χθες.

Μετά την Ανάσταση του Χριστού τα μέλη της Ἐκκλησίας ζούμε ήδη στο αιώνιο σήμερα, … μετέχουμε στον θρίαμβο του πνεύματός Του, γευόμαστε τη δόξα του τεθε-ωμένου σώματός Του.

Ο καθένας μπορεί να απευθυνθεί στον Κύριό του και Θεό του, τον Ιησού Χριστό, με τα λόγια του ψαλμωδού:
"Χθες συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, σήμερα συνεγείρομαι αναστάντι σοι. 
Συνεσταυρούμην σοι χθές. Σήμερα συνδόξασόν με Σωτήρ, εν τη βασιλείᾳ σου".

Αυτό ήταν το Αναστάσιμο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου.
Οι φράσεις του: "Γέμισε ο κόσμος νεκρούς ανθρώπους που ζουν περιμένοντας να πεθάνουν" και "Η σωτηρία του καθενός περνά μέσα από την σωτηρία των άλλων" θεωρώ πως είναι κάποιες από τις πιο άμεσες και δυνατές εκφράσεις που ειπώθηκαν από προκαθήμενους της Ελλαδικής Εκκλησίας.

Πριν από λόγο καιρό εξάλλου, μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, ο Αρχιεπίσκοπος είχε δηλώσει έτοιμος να προχωρήσει μαζί με το κράτος στην αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και τα έσοδα να διατεθούν για την αποπληρωμή του χρέους.

Κάτι βέβαια που έχει ξαναγίνει στο παρελθόν και άλλες φορές, με κυριότερη περίπτωση αυτήν της Κωσταντινούπολης το 1453, όπου και πουλήθηκαν μέχρι και τα σκεύη των εκκλησιών, προκειμένου να βρεθούν χρήματα για να αντιμετωπιστούν οι Τούρκοι και να γλιτώσει η Πόλη.


Η πράξη αυτή της εκκλησίας αποδείχθηκε άκαρπη, εφόσον οι ολιγάρχες της Πόλης δεν διέθεσαν τα πλούτη τους και τα φύλαξαν στα σπίτια τους σε σεντούκια και κρυψώνες.
Και φυσικά όταν έπεσε η Πόλη όλη αυτή η περιουσία έπεσε στα χέρια των Τούρκων.

Να παρακαλάμε να μην ξαναζήσουμε την ίδια ιστορία και τώρα, αφού και τώρα οι έχοντες και κατέχοντες, οι ολιγάρχες της εποχής, όχι μόνον φυλάνε τα χρήματα τους στις ξένες τράπεζες και δεν διαθέτουν μέρος από αυτά για την οικονομική Ανάσταση της χώρας, αλλά ακόμη χειρότερα οι περισσότεροι εξ αυτών μαζί με τους νέους φιλοδοξούντες κατακτητές προσπαθούν να κερδίσουν από τους εξαθλιωμένους Έλληνες πολίτες.