Γράφει ο Κωνσταντίνος.
Άρχισε και κλείνει ο χρόνος. Οι εκβιαστές και βιαστές της ζωής σου, νιώθουν πανίσχυροι απέναντί σου.
Σε βρίζουν, σε προσβάλουν, σε μειώνουν σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο. Νιώθουν πως η δική σου σιωπή είναι η δικιά τους δύναμη, μα σφάλλουν…

Ετούτες τις ημέρες που ανθίζει η γη, ετούτοι μαζί με τα ...
χάρτινα ανθρωπάκια τους σε απειλούν πως αν δεν δεχτείς να σε κάνουνε δούλο τους, τότε θα σε εξαφανίσουν από προσώπου γης…
Σε βάζουνε μπροστά στα μάτια σου το δίλημμα να επιζήσεις ή να πεθάνεις.
 Και για να σε σκύψουν σε χτυπούν ξανά και ξανά…
Και κάθε τους χτύπημα αποκαλύπτει περισσότερο το ποιοί πραγματικά είναι…

Κι επειδή οι σκέψεις σήμερα είναι το ίδιο άσχημες με εκείνες του χθες, όλοι μας θα πρέπει να ετοιμαστούμε να αγωνιστούμε.

Για να δώσουμε τον αγώνα υπάρχουν δύο τρόποι.


Ελάχιστη πολιτική παιδεία να είχατε εσείς οι «ταγοί», θα ξέρατε ότι ο Γκάντι από την ημέρα που είπε αυτή τη φράση δεν έχει διαψευστεί ποτέ.
Κι όσο ηλίθιοι, δειλοί και πουλημένοι και αν είστε, ξέρετε ότι ήδη είμαστε στο "μετά σε πολεμούν".
Το τι θα συμβεί μετά από αυτό, είναι γνωστό σε όλους…

Να παλεύεις το αδύνατο αδερφέ μου.
Κι όσο εσύ το παλεύεις, τόσο και θα επιβεβαιώνεται ο νομοτελειακός κανόνας που σε θέλει να στέφεσαι νικητής. Και το γνωρίζουν τα μίσθαρνα ανθρωπάκια που τώρα στριφογυρίζουν στις ακριβοθώρητες καρέκλες τους. 
Γνωρίζουν πως από τη στιγμή που αποφάσισαν να σου κηρύξουν τον πόλεμο, έχουν χάσει.
Γιατί αλλιώς δεν γίνεται και το ξέρουν πρώτα οι ίδιοι...
Το ξέρουν πως είναι λίγοι.
Το ξέρουν πως το μόνο μεγάλο που έχουνε είναι το έλλειμμά τους σε ήθος...
Κι αν οι μικρές νίκες τους γίνονται σημαίες από τα καλοπληρωμένα δουλικά τους, εσύ να ξέρεις πως μόνο μικρές νίκες θα έχουν, μαζί με μεγάλο τον τρόμο που τους γιομίζει η περπατησιά σου.

Μην θωρείς το βουνό και σκιάζεσαι πως δεν θα το ανέβεις.
Δικό σου το βουνό, δικός σου και ο χρόνος για να αγναντέψεις από την κορυφή του.
Οι χρήσιμοι ηλίθιοι που τρίζουν τα δόντια τους, να ξέρεις πως το κάνουν από τον τρόμο τους μήπως τους πλησιάσεις και από την γνώση τους πως θα έρθει η στιγμή να τους τσακίσεις.
Δεν μπορούν να κάνουν τίποτε περισσότερο, από το να προκαλέσουν την βίαιη αποκαθήλωσή τους, που θα επιφέρει το δικό σου αποφασιστικό περήφανο περπάτημα, που θα επιβάλει η δική σου έντιμη ματιά.

Διαβουλεύονται συνεχώς οι «ιπτάμενοι» επί των κοθόρνων τους, τρεμάμενοι ανέντιμοι πολιτευτάδες, απάτριδες πολιτικοί νάνοι και μεσίτες μιάς πατρίδας που ποτέ δεν αγάπησαν.
Μέσα σε κλειστά δωμάτια βρίσκονται και σχεδιάζουν το πώς θα σε εξαπατήσουν, θα σε λυγίσουν, και πως τελικά θα σε ατιμάσουν, ξεχνώντας οι ίδιοι την κατάντια της ίδιας τους της ψυχής που την αποτίμησαν με αργύρια…
Και τρέμουν τώρα την λεβεντιά που σε εσένα περισσεύει.

Ας ετοιμαστούμε λοιπόν…
Κλείνει ο κύκλος και όλα είναι έτοιμα…

Εσένα αδερφέ σε τρέμει και σε τιμά ως κι ο θάνατος, ενώ τους άμαθους στον αγώνα τους περιμένει για να τους τσουβαλιάσει στα έγκατα και στα σκοτάδια της ατιμίας που οι ίδιοι έκαναν σκοπό και τρόπο της κενής ζωής τους.

Εσύ αδερφέ στο πλευρό σου έχεις τους προγόνους, τους αγίους και τον Θεό σου. 
Και σ' αυτή την μάχη υπέρ της τιμής σου, υπέρ των δικαίων σου, υπέρ της πίστης σου, δεν γίνεται να χάσεις.
 Θα στεφθείς νικητής απέναντι στους δαίμονες που σήμερα σε κατατρέχουν και που σου έχουνε σφίξει μία θηλιά στο λαιμό και απειλούν να σε κομματιάσουν και να τραφούν από την σάρκα σου...

Εμπρός λοιπόν αδερφέ και να θυμάσαι…
Εσένα έφερε η ιστορία και πάλι στο κρίσιμο σταυροδρόμι, για να αντιπαλέψεις με τα θηρία που έχουν γυάλινα πόδια.

Κωνσταντίνος
Ας μιλήσουμε επιτέλους.

Σημείωση: Μέρος του κειμένου πρωτοδημοσιεύτηκε στις 15 Απριλίου του 2012. Από τότε, τίποτε δεν άλλαξε προς το καλύτερο. Και τίποτε δεν θα αλλάξει, αν εμείς δεν αποφασίσουμε να πάρουμε την ζωή μας στα δικά μας χέρια…