Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ, ιατρός .
Το υπ’ αριθμόν ένα Εθνικό μας πρόβλημα σήμερα δεν είναι ούτε τα οικονομικά μας ελλείμματα ούτε οι απάνθρωπες φοβέρες των αδίστακτων δυτικοευρωπαίων. Είναι πάνω απ’ όλα η υφιστάμενη ήδη δημογραφική μας συρρίκνωση και η επιχειρούμενη τελευταίως αλλοίωση της δημογραφικής μας ομοιογένειας.

Στις ημέρες μας, δυστυχώς, η δημογραφική εικόνα της ...
Πατρίδας μας έχει περιέλθει σε κατάσταση τραγική!
Το βεβαιώνουν τα ίδια τα γεγονότα:
1ον). Πέρυσι, για πρώτη φορά στα χρονικά της σύγχρονης ιστορίας μας, οι θάνατοι ήσαν περισσότεροι από τις γεννήσεις.

2ον). Για την απλή και μόνον διαδοχή των γενεών και όχι βεβαίως για την αύξηση του πληθυσμού απαιτείται ένας δείκτης γεννητικότητας τουλάχιστον 2,1. Σήμερα, όμως, ο δείκτης αυτός στην Πατρίδα μας, συμπεριλαμβανομένων ακόμα και των τοκετών από μητέρες αλλοδαπές, είναι στο 0,9. Αυτό σημαίνει, ότι ο πληθυσμός της χώρας μας όχι μονάχα μειώνεται δραματικά, αλλά και αλλοιώνεται δημογραφικά και πολιτισμικά ως προς την ομοιογένεια και την συνοχή του.

3ον). Στα δημόσια μαιευτήρια των Αθηνών οι τοκετοί των αλλοδαπών μητέρων, σε απόλυτους αριθμούς, έχουν ξεπεράσει τους τοκετούς των Ελληνίδων.

4ον). Οι λαθρέως κατά χιλιάδες εισερχόμενοι στην πατρίδα μας Αφρικανοί και Ασιάτες, στην πλειονότητά τους, είναι νέοι άνθρωποι και μάλιστα μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, με ό, τι αυτό συνεπάγεται πάνω στο ζωτικότατο θέμα του δημογραφικού μας μαρασμού.

5ον). Η αρμόδια στατιστική υπηρεσία της Ε.Ε., με δεδομένο τους σημερινούς δείκτες γεννητικότητας, μας δίνει ένα όριο επιβίωσης, ως έθνους, το πολύ μέχρι 65 χρόνια.

Μπροστά σ’ αυτήν την πρόκληση του δημογραφικού μας αφανισμού, τί έχουμε πράξει ως λαός; Η απάντηση είναι, ότι, δυστυχώς, δεν επράξαμε σχεδόν τίποτε το ουσιαστικό. Και όχι μόνον ολιγωρήσαμε και αδρανήσαμε, αλλά, σε κάποιες περιπτώσεις, σπρώξαμε κιόλας τα πράγματα, ώστε να επιταχύνουμε ακόμα περισσότερο την επέλευση της δημογραφικής μας καταστροφής. Εμείς οι ίδιοι, με τα ίδια μας τα χέρια, υπογράψαμε και εφαρμόσαμε την σημερινή μας δημογραφική κατάντια, όχι βεβαίως γιατί σαλέψανε ξαφνικά τα μυαλά μας, αλλά διότι εδώ και αρκετά χρόνια έχουμε πετάξει στο καλάθι των αχρήστων την Πατροπαράδοτη πνευματική μας κατάσταση.

Με άλλα λόγια, τα πραγματικά αίτια του σημερινού δημογραφικού μας προβλήματος δεν πρόκειται να τα βρούμε ούτε στις αποφάσεις των τραγικών Βουλευτηρίων της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας, ούτε και στον ξύλινο λόγο της εκκοσμικευμένης εκκλησιαστικής μας ηγεσίας, για τον απλούστατο λόγο, ότι η δημογραφική μας κατάρρευση είναι προϊόν της πνευματικής κατάστασης ολόκληρου του λαού μας.
Έχει να κάνει, δηλαδή, αποκλειστικά και μόνον με την υπακοή μας στο θέλημα του Θεού, την μυστηριακή μας ζωή και το ενδιαφέρον μας για ενεργό συμμετοχή στην λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας.

Στον βαθμό, λοιπόν, που θα ξαναμπούμε στον στίβο της καθ’ ημάς Ασκητικής, αγωνιζόμενοι για την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση, θα κατορθώσουμε, εκτός των άλλων, και την ποθούμενη δημογραφική μας σωτηρία.

Άλλωστε, πότε οι Έλληνες αναδείχθηκαν συλλογικώς φιλότεκνοι, φιλότιμοι και φιλοπάτριδες; Μονάχα όταν ήσαν φιλόθεοι και η ζωή τους στόχευε στην αγιότητα.