Του  Λεωνίδα Κουμάκη. 
Η φαντασία και η επινοητικότητα της καθεστωτικής γραφειοκρατίας να ηδονίζεται από την μεθοδική και συστηματική ταλαιπωρία του πολίτη είναι πραγματικά ανεξάντλητη.

" Πριν από 25 περίπου χρόνια (1992) είχα κάνει το μεγάλο «έγκλημα» να αποκτήσω ένα αυτοκίνητο το οποίο πούλησα πριν από ακριβώς είκοσι χρόνια – το 1996.
Όταν φέτος (2016) πήγα να...
καταθέσω την φορολογική μου δήλωση εγκαίρως, ενημερώθηκα πως «έχω στην κατοχή μου ένα αυτοκίνητο με αριθμό ΥΕΑ 8400».

Τέτοιο αυτοκίνητο δεν έχω, άρα δεν μπορούσα να υποβάλλω δήλωση μέχρι να διερευνήσω το θέμα ώστε να μην μου φορτωθούν αιφνιδιαστικά κάποια αναδρομικά τέλη κυκλοφορίας ή κάποια ανύπαρκτα «τεκμήρια διαβίωσης».
Έτσι άρχισε η περιπλάνηση μου, για μια ακόμα φορά, στον ωκεανό της Ελληνικής γραφειοκρατίας.

Έψαξα τις φορολογικές μου δηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών τις οποίες (ευτυχώς) φυλάσσω με ιερή ευλάβεια και ανακάλυψα ότι το έτος 1992, πριν από 25 περίπου χρόνια, είχα αποκτήσει το αυτοκίνητο αυτό και το είχα πουλήσει το 1996, δηλαδή πριν από είκοσι ακριβώς χρόνια.
Από το 1997 που είχα πουλήσει το αυτοκίνητο μέχρι σήμερα, δεν είχε εμφανιστεί πουθενά στις δηλώσεις ή στον ηλεκτρονικό μου φάκελο.

Από το λογιστικό γραφείο τηλεφωνήσαμε στο taxis το οποίο ζήτησε να πάω στην αρμόδια ΔΟΥ γιατί μόνο η εφορία μπορεί να διαγράψει το αυτοκίνητο αυτό από τον ηλεκτρονικό μου φάκελο.

Η αρμόδια εφορία μου είπε πως δεν μπορεί να το διαγράψει παρά μόνο εάν της προσκόμιζα βεβαίωση ιστορικού μεταβιβάσεων του αυτοκινήτου από το Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων.
Πήγα στο Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, κατέθεσα αίτηση και μου είπαν να τηλεφωνήσω μετά από μερικές μέρες στην Κυρία Κ.

Μετά από μερικές μέρες τηλεφώνησα στην Κυρία Κ. η οποία μου έδωσε ένα άλλο τηλέφωνο της κυρίας Λ. για να μου πει πότε θα παραλάβω την βεβαίωση. Μετά από περιπέτεια μερικών ωρών (το τηλέφωνο ήταν συνεχώς απασχολημένο) κατάφερα να μιλήσω με την Κυρία Λ. η οποία μου είπε πότε θα παραλάβω την βεβαίωση.

Όταν παρέλαβα την βεβαίωση έσπευσα στην αρμόδια εφορία η οποία μου είπε πως «θα τακτοποιήσει το θέμα».
Πέρασαν μερικές μέρες, πλησίαζε η λήξη της εμπρόθεσμης περιόδου υποβολής φορολογικών δηλώσεων αλλά ο ηλεκτρονικός μου φάκελος συνέχιζε να θεωρεί πως κατέχω ένα αυτοκίνητο που έχω πουλήσει πριν από 20 χρόνια.
Έτσι αναγκάστηκα να ξαναπάω στην εφορία η οποία μετά από έρευνα μου είπε πως το αυτοκίνητο μόλις είχε αφαιρεθεί από τον ηλεκτρονικό μου φάκελο, κάτι που μου επέτρεψε να υποβάλλω εμπρόθεσμα την φορολογική μου δήλωση.

Αν επρόκειτο για κανένα λαμόγιο που καταχράστηκε δημόσιο χρήμα, για κανένα εργατοπατέρα – συνδικαλιστή της ΔΕΗ ή για κανένα γιατρό που τσεπώνει φακελάκια από ανυπεράσπιστους πολίτες, μετά από είκοσι χρόνια το «αδίκημα» θα είχε παραγραφεί και δεν θα τολμούσε να τον ενοχλήσει κανείς. Και αν τον ενοχλούσε, θα αγρίευε και από πάνω.

Ο απλός πολίτης όμως είναι έρμαιο της καθεστωτικής γραφειοκρατίας η οποία έχει το ελεύθερο να «μαστιγώνει» όπου θέλει, όπως θέλει, όποτε θέλει.
Και οι πολιτικοί, αντί να σκύψουν στο θανατηφόρο για την Εθνική Οικονομία πρόβλημα της τερατώδους γραφειοκρατίας, πραγματοποιούν «μεταρρυθμίσεις» κόβοντας συνεχώς μισθούς ή συντάξεις και επιβάλλοντας εξοντωτική φορολογία σε δικαίους και αδίκους αδιακρίτως.

Αντί να κυνηγήσουν ανελέητα όσους έχουν μετατρέψει το Δημόσιο σε γωνιακό μαγαζί εξυπηρέτησης προσωπικών συμφερόντων, τους μετατρέπουν σε εκλογική πελατεία επιδεινώνοντας την κατάσταση με την αίσθηση ατιμωρησίας που επικρατεί ακόμα και για τα πλέον εξωφρενικά παραπτώματα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ:
 Η καταγγελία παρόμοιων, κραυγαλέων περιπτώσεων αφασίας της Ελληνικής γραφειοκρατίας και του προσωπικού που την υπηρετεί αποτελεί υποχρέωση του πολίτη.
Υποχρέωση του πολίτη όμως είναι να εξάρει και τα λιγοστά δυστυχώς παραδείγματα δημόσιων λειτουργών που κάνουν την δουλειά τους με πλήρη συναίσθηση των υποχρεώσεων τους απέναντι στον απλό πολίτη.

Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί ο κ. Ι. Γρημανέλλης στην Διεύθυνση Πληροφορικής του Υπουργείου Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων.
Τον άνθρωπο αυτό δεν τον έχω συναντήσει ποτέ στην ζωή μου αλλά όταν του τηλεφώνησα και του εξήγησα το πρόβλημα μου προθυμοποιήθηκε αμέσως πρώτα να το ερευνήσει και μετά να με καθοδηγήσει πως θα το αντιμετώπιζα. Με προθυμία και Ευρωπαϊκή ευσυνειδησία.
Και γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο αισθάνομαι την υποχρέωση να τον ευχαριστήσω και να τον συγχαρώ."

Αντί επιλόγου, ας θυμηθούμε μερικούς από τους στίχους του Μανώλη Ρασούλη που μελοποίησε η Βάσω Αλαγιάννη και απέδωσε μοναδικά ο Νίκος Πορτοκάλογλου:

Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ
και βαθιά σ’ ευχαριστώ
γιατί μ’ έμαθες και ξέρω
ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μη σε υποφέρω

Αχ Ελλάδα θα στο πω
πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι
μ’ εκβιάζεις μου κολλάς
σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι.

analyst.gr