Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες.
Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει σε αυτόν τον λαό... τον Ελληνικό, τον λαό των απογόνων.
Αυτό που συμβαίνει, μου μοιάζει με βαρύ κώμα... και θεωρώ, – ειλικρινά θεωρώ - ότι οι ελπίδες ανάκαμψης είναι ελάχιστες.
Μήπως πραγματικά, πρόκειται για νεωτεριστική μεταδοτική ασθένεια;
Το πιπίλισμα του μυαλού με τo κλασικό "ήμασταν κι εμείς πρόσφυγες"... λέτε να φταίει;
Για τον συναισθηματικό παροξυσμό που βρίσκεται κάποιοι, τι να πω;
Μου προκαλεί εντύπωση το γεγονός που δεν αναρωτηθήκατε ποτέ το γιατί.
Είναι τόσο πολύ δύσκολο να καταλάβετε ότι κανόνας του σύγχρονου δυτικού κόσμου είναι η συμμετοχή των γηγενών στην αυτοκαταστροφή τους;... και μάλιστα με ηθική ανταμοιβή, και με την αποδοχή της τιμωρίας των διαφωνούντων;
Είναι τόσο πολύ δύσκολο να καταλάβετε, πως έχει επέλθει εσωτερική διάβρωση;
Πως εισχώρησαν στην ψυχή σας και την διαμόρφωσαν κατά το δοκούν;... σύμφωνα με τα νεοταξικά πρότυπα;
Τα πρότυπα της νέας τάξης πραγμάτων, της παγκόσμιας δικτατορίας, και της πεφωτισμένης υποδούλωσης;
Είναι τόσο πολύ δύσκολο να καταλάβετε, αυτά που σας λέω, εγώ και αρκετοί ακόμη;
Πως αυτό το έργο δεν "παίζεται" τώρα τελευταία;
Ούτε προέκυψε εξ αιτίας του προσφυγικού.
Αλλά είναι έργο που έχει σκηνή αλλά και παρασκήνιο χρόνια ολόκληρα.
Ένα έργο που οδήγησε – με μαθηματική ακρίβεια - στην αποχαύνωση.
Ένα έργο που οδήγησε στην αδιαφορία για την οικογένειά μας και τους δικούς μας ανθρώπους.
Ένα έργο που οδήγησε στην απώλεια της πίστη μας.
Η κατάπτωσης της κοινωνίας , και η παρακμή που έχουμε υποστεί ως λαός και ως Έθνος... είναι αποτελέσματα αυτού του έργου.
Τιπούρτης Τρύφωνας.
