Του Δημήτρη Κωνσταντάρα.
Το καλοκαίρι του 1950, ο Αλέκος Σακελάριος και ο Χρήστος Γιαννακόπουλος έγραψαν το θεατρικό έργο «Ανώμαλος Προσγείωσις», μια σάτιρα της κατάστασης που επικρατούσε στα πολιτικά δρώμενα με -όπως έγραφαν οι ίδιοι στο πρόγραμμα- «διάφορους νέους από μεγάλα τζάκια των Αθηνών ή της επαρχίας, διαθέτοντας μια μέτρια συνήθως μόρφωση ,εμφανίζονταν αιφνιδίως ως...
υποψήφιοι σωτήρες του Έθνους, και λόγω της αίγλης που περιέβαλε το οικογενειακό τους όνομα ,και της αμάθειας του κόσμου κατόρθωναν να εκλεγούν χωρίς να ξέρουν τα τρία κακά της μοίρας τους για τις ανάγκες, τους καϋμούς και τους πόθους του εργατικού ,δυστυχισμένου κι ευγενικού λαού μας».

Το έργο ανέβηκε στο θέατρο «Μακέδο» της Θεσσαλονίκης σε σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν και με πρωταγωνιστή το Βασίλη Διαμαντόπουλο αλλά δεν «πήγε» καλά και «κατέβηκε» σε ένα μήνα. Κυρίως γιατί ο κόσμος ήθελε να γελάσει και να ξεφύγει από τα βάσανα. Κουν και Διαμαντόπουλος , οι δυο σπουδαίες αυτές μορφές του θεάτρου μας, το είχαν «σοβαρέψει» πολύ.

Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, το 1964, ο Σακελάριος το έβγαλε απ΄ το συρτάρι, το άλλαξε αρκετά, φώναξε τον Λάμπρο Κωνσταντάρα , σχεδίασαν μαζί το χαρακτήρα του πρωταγωνιστή, του το έδωσε και το ανέβασαν το Σεπτέμβρη του ’64 στο Θέατρο Βεργή με τίτλο «Υπάρχει και Φιλότιμο» με τον Κωνσταντάρα να δίνει πραγματικό ρεσιτάλ, εμπλουτίζοντας το κείμενο με διαλόγους με τους θεατές και κάνοντάς το την επιτυχία της χρονιάς. Τη συνέχεια την ξέρετε: Την επόμενη χρονιά, γυρίστηκε η κινηματογραφική ταινία που παίζεται, ακόμη και σήμερα, πενήντα τόσα χρόνια μετά και ψυχαγωγεί ακόμα εκατομμύρια Έλληνες με τον διάσημο πλέον Μαυρογιαλούρο.

Το 2007, με προτροπή του αείμνηστου, αγαπημένου φίλου Κώστα Καρρά, παίρνοντας έμπνευση από το Σακελάριο, τον Κωνσταντάρα και τον Μαυρογιαλούρο και αφορμή από τη μία θητεία μου και τις «περιπέτειές» μου στη Βουλή, άρχισα να γράφω τον «Βουλευτή», προσαρμόζοντας όλες τις καταστάσεις, τους χαρακτήρες και τους διαλόγους στην σύγχρονη πολιτική, αλλάζοντας εντελώς το στόρι , μειώνοντας τα πρόσωπα, αλλάζοντας τη δομή, βάζοντας οπτικοακουστικό υλικό στην παράσταση, παρουσιάζοντας φαντάσματα του παρελθόντος επί σκηνής…..

Το κείμενο άλλαξε καμιά δεκαριά φορές, για διάφορους λόγους και κατέληξε στο «Βουλευτή να σε πει η μάνα σου». Στις προηγούμενες μορφές του, αρκετοί άνθρωποι του θεάτρου το απέρριψαν ή το φοβήθηκαν. Ακόμα και ο Κώστας Καρράς που γι αυτόν είχε γραφτεί, έκρινε ότι δεν θα ήθελε να το κάνει, για τους δικούς του λόγους. Ο Κώστας «έφυγε» από κοντά μας το 2012, ο «Βουλευτής» μπήκε στο συρτάρι και ξαναβγήκε το 2016-17 και…. ξαναγράφτηκε. Αλλά δεν ήμουν διατεθειμένος να ξαναρχίσω να το «πηγαίνω» σε θιασάρχες και σκηνοθέτες.

Το πήγα στον Εκδοτικό Οίκο «Βακχικόν» και στο Νέστορα Πουλάκο που αμέσως το αγκάλιασε. Ο «Βουλευτής» μου, ξαναγύρισε στη ζωή, εκδόθηκε τον Ιούλιο του 2018, βρίσκεται σε όλα τα βιβλιοπωλεία και κάνει την πορεία του ως γραπτός λόγος. Γελάω πολύ κάθε φορά που διαβάζω κομμάτια του, ιδίως τις σκηνές όπου ο πρωταγωνιστής βουλευτής εξηγεί στο φάντασμα της μητέρας του τη σημερινή πολιτική κατάσταση. Και άλλες στιγμές, ξαναζώ δυσάρεστες και πιεστικές καταστάσεις.
Είμαι ικανοποιημένος με την πορεία του.
Ναι, σίγουρα θα ήθελα να το δω να ζωντανεύει και στο θέατρο.
Και είμαι σίγουρος ότι θα σας αρέσει και σ’ εσάς.
Ποιος ξέρει; Ίσως.